Çikolata?/Texting

28.🌉

Öncelikle hepinize merhabalar biliyorum çok geç bölüm attım ama dedemi kaybettim ve bu durum beni çok sarstı üstüne sınav stresi derken iyice mental olarak zor zamanlardan geçtim. Hepinizden tekrardan özür dilerim, iyi okumalar🩷

Hayal kırıklığı şu anda hissettiğim tek duygu oydu,akşam bana geleceğini  söylemişti ve onun için hazırlık yapmıştım ve saat şu anda gece ikiye geliyordu ne aramalarıma geri dönmüştü ne de haber vermek için bir mesaj atmıştı ,bu durumda endişelenmem gerekirdi fakat son görülmesi açıktı belirli saat aralıklarında girsede mesajıma dönüş yapmamıştı.

Oturup ona bir şey mi yaptım diye düşünüyorum fakat en sonki konuşmamız  gayet normal bir şekilde ilerlemişti.Bir anda böyle yapmasından kaynaklı iyice moralim yerle bir olmuştu.

Oturduğum yerden sarsak adımlarla kalkıp onun için özenle hazırladığım masayı toplamaya başladım. Yazdığı andan beri onun için bir şeyler hazırlamıştım,sabah ki hissettiğim mutluluğun yerini hüzün almıştı.Kırılmıştım,önemli bir işi çıksa dahi en azından bir haber etmek çok zor olmamalıydı ben onu bu kadar heyecanla beklerken onun yaptığı şeyin saçmalığının sebeplerini merak ediyorum.

Son kez belki bir şey yazmıştır diye telefonumu kontrol etmiştim fakat sonuç yine hüsrandı.Gözlerimi dalgınca telefondan çekip üzerime binmiş mutsuzluğun ağırlığıyla odama ilerledim. Düşünmemeliydim belki de bu kadar takmamalıydım. Beni bu kadar kıran şeyin onun tarafından umursanmaması beni daha çok yaralamıştı.

Üzerime hevesle giydiğim siyah elbiseyi bir çırpıda çıkarıp kenarıya fırlattım ve geceliklerimi giyindim. Ağır adımlarla yatağımın içine girdim.Biraz daha düşünsem oturup ağlayacaktım o yüzden düşüncelerime bir son verip kendimi uykuya verdim.

                        🫠🫠🫠🫠

Sait: İşim çıktı (03:44)

Sabah gözümü açtığımda telefonumun ekranında gördüğüm tek bildirim buydu.Bu kadar mıydı? Bana layık gördüğü açıklama bu muydu? Abartıyorsun diye diye içimdeki hisleri susturmaya çalışmıştım ama gördüğüme göre abartmıyordum bir şey olmuştu ve ne olmuşsa kırdığı insan ben olmuştum .

Daha fazla düşünüp kendime eziyet etmemek için kalkıp kendime kahvaltı hazırlamaya koyuldum. Belki özür dilemek için uğrar diye özenle hazırlamıştım sofrayı,annem böyle bir sofra hazırladığımı görse oturur ağlardı. Keşke yaşadıkları zaman diliminde onlara daha fazla değer verip onları mutlu etseydim.Hep kendi mutluluğumu düşünür hiç mutlular mı diye sormazdım.Bencildim,şimdi yaşıyor olsalardı her şey daha farklı olurdu. insanoğlu gerçekten bir şeyleri kaybetmeden değerini anlamıyordu.

Açılay: Tamam

Dayanamamıştım her ne olduysa bilmek istiyorum. Nasıl bir işi çıkmıştı?

Sait: Açılay gerçekten işim çıktı

Açılay: Tamam dedim zaten

Sait: Yapma

Açılay: Neyi yapmayayım

Sait: Böyle davranma

Açılay: Sait bir haber etmek çok mu zordu?

Açılay: Aradım mesaj attım bir şey oldu sandım sana

Açılay: Sonra bir baktım maşallah Wp'den  çıkmaz oldun ama mesajlarıma dahi bakmadın

Açılay: Son görülmeni kapatmayı unutmuşsun onuda bir kapat

Sait: Haklısın

Açılay: Bana kısa kısa şeyler yazma

Açılay: Adam akıllı bir açıklama bile yapmıyorsun defol git Sait abi

Son konuşmamız buydu daha mesaj atmamış görüldü atmıştı.İyice sinirlerimi bozmuştu mal adam. Daha fazla evde oturmayıp dışarı çıkmaya karar verdim.Üstüme ne bulduysam giyip hızlıca evden çıktım.Çıkarken telefonumu dahi almamıştım mesaj niye atmadı diye düşüp kendimi yiyip bitirecektim .

Yavaş adımlarla mahallede yürüyordum, yürümek beni mutlu hissettiriyordu. Önümde gördüğüm görüntüyle kaşlarım istemsizce çatıldı. Seda ablanın evinin önünde kurul toplantısı yapar gibi oturan kadınlarla sert bir nefes bıraktım. Geri mi gitsem diye düşünürken mahallede yankılanan ince ses bunu yapamıyacağımın kanıtıydı.

"Kız Açılay gel buraya gel." ellerini bana doğru uzatıp hızlı bir şekilde açıp kapatan kadına bir an çocuk mu çağırıyorsun diye söylemek geliyordu içimden.

"Kız hiç söylemiyorsunuz he." alttan alttan sırıtarak konuştu.

"Neyi abla?" dedim. Bi an önce konuşsada gitsem diye bekliyordum.

"Sait'in olayını."

"Abla tek tek söylemde konuşsana." sitemli bir tonda söylendim.

"Ay sende ne sabırsızsın. Saiti dün sinsi Leyla'nın kızıyla görmüşler ya ."

Duyduklarıma emin olmak için "anlamadım." diye fısıldadım.

"Aa kız bu safımında haberi yok. Abi abi diye dolandın adam sevgilisini bile anlatmamış." sırıtarak yüzüme bakan Seda ablanın lafından sonra bir anda hepsi gülmeye başlamıştı.

Göğüsümün tam ortasında hissettiğim baskıyla ellerim istemsizce oraya tutundu. Yüzüme gülerek bakan kadınlar acaba içimdeki ağırlığı görselerdi yine gülerler miydi?

"İyi abla hayırlı olsun benim işim var görüşürüz." acele ile konuşup cevaplarını dinlemeden hızlı adımlarla uzaklaştım.
Fakat ordan uzaklaşmam zihnimde yankı yapan Seda ablanın sesini susturamamıştı.

İşim diye bahsettiği bu muydu? Bir köşeye geçip ağlamamak için zor duruyordum. Bulanıklaşan etrafa inat hızlı adımlarla evime doğru ilerledim. Belkide yalandı, biriyle karıştırmış olabilirlerdi. Bu düşünce bile içimi ferahlatmıyordu.

Eve kendimi atıp hızlıca üzerimdekileri çıkardım. Şarjda bıraktığım telefonumu elime aldım, ona dair bir tane bile bildirim yoktu. Akmak için bekleyen göz yaşlarım artık dayanamayıp sicimle iniyordu yanaklarıma. Yapmaz demek istedim Sait bana bunu yapmaz. O an o kadınlara tek yapmak istediğim bunu yüzlerine haykırmaktı ama dünki hareketlerinden sonra yapmaz dahi diyemiyorum.

Ellerim titreye titreye telefonu aldım. Açıklama yapmalıydı bana bunu borçluydu.

Açılay: İşinin keşke bir kızla buluşmak olduğunu söyleseydin Sait abi

Açılay: Arayarak randevunu berbat etmişim kusura bakma