မျိုးကွဲများနှင့်ယှဥ်တွဲနေထိုင်ခြင်း

ထို့နောက် ကားဂိုထောင်ထဲဝင်သွားပြီး ကားစက်နှိုးလိုက်သည်။ ကျွမ်းချင် အသည်းအသန်ဖြစ်နေသည်ကို ဖူလီ နောက်မှ ကြည့်နေမိသည်။ ရုတ်တရက် သူ့ရှေ့မှ မြင်ကွင်းက အနည်းငယ်ရယ်ရသည်ဟု တွေးမိသွားသောကြောင့် မရယ်မိဘဲ မနေနိုင်တော့ပေ။

ကျွမ်းချင်က ဖူလီ့ရှေ့တွင် ကားလာရပ်ပြီး ပြတင်းပေါက်မှန်ချလိုက်သည်။

" တက်လေ..."

ဖူလီက နာခံစွာဖြင့် ကားပေါ်တက်ပြီး ခါးပတ်ပတ်လိုက်သည်။ သူ ကျွမ်းချင်ကို ရုတ်ချည်း‌ထပြောလိုက်သည်။

" ကျေးဇူးတင်ပါတယ်..."

" မင်း အရင်တုန်းက ဒီလောက်ယဉ်ကျေးတာ ငါ မမြင်ဖူးပါဘူး..."

ကျွမ်းချင်က ဗီလာထဲမှ ‌ကားမောင်းထွက်လာခဲ့သည်။ ဂိတ်မှထွက်လာသည်နှင့် ရှေ့တည့်တည့်မှလမ်း‌ပေါ်တွင် သက်ကြီးစုံတွဲနှစ်ယောက် လမ်းကူးလာသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ ကားရပ်ပြီး ကားမီးကိုမှိန်ပေးလိုက်သည့်အခါမှသာ သက်ကြီးပိုင်းစုံတွဲနှစ်ယောက်က လမ်းကို သေချာကူးနိုင်သွားသည်။ ထိုအခါမှသာ သူ ကားမောင်းထွက်လာခဲ့သည်။

သစ်ရွက်များအကြားမှ ထိုးဖောက်လာသည့် လမ်းမီးရောင်များက ကျွမ်းချင်၏မျက်နှာထက်တွင် တောက်ပနေသည်။ သူ့ဘေးမှာ ထိုင်နေသူက အသက်မပြည့်သေးသည့် နဂါးတစ်ကောင်မဟုတ်ဘဲ ကျင့်ကြံရေးလောက ဆက်လက်ရှင်သန်ရေးအတွက် ပိုင်နယ်နက်မြေတစ်ခုကို ထောက်တိုင်အဖြစ် ပြုလုပ်ပေးထားသော တည်ကြည်လေးနက်သည့် အမျိုးသားတစ်ယောက်ဖြစ်ကြောင်း ဖူလီ ရုတ်ချည်းသဘောပေါက်သွားမိသည်။ ယခုလက်ရှိ ယောင်လောက၏ စံနှုန်းများက လွန်ခဲ့သည့် နှစ်တစ်ထောက်ခန့်ကနှင့် လုံးဝကွာခြားသွားသည်ကို သူ မြင်တွေ့နိုင်ပေသည်။

သူ အမှန်တရားဟု သတ်မှတ်ထားသည့် အရာအားလုံးက သူ့ကို အတိတ်တွင်သာ ပိတ်မိနေစေပြီး ရောင်ပြန်မြူတောင်မှ မထွက်ခွာလာနိုင်အောင် ပြုလုပ်နေပေသည်။

အချိန်တွေ တရွေ့ရွေ့ကုန်ဆုံးသွားပြီး လောကကြီးကလည်း ပြောင်းလဲနေတယ် ဒါပါပဲလေ...