"ကျုပ်ကိုကြည့်ပါအုန်း။ ခုချစ်ကြိုက်ကြောင်းပြောချင်သေးသလားလို့။ "
သုံးယောက်လုံးအေးရိပ်ကိုဖက် လှည့်ကြည့်လာကာအနည်းငယ်ကြောက်သွားပုံရသည်။
"ဟဲဟဲ ကျွန်တော်တို့က ဒီတိုင်းစတာပါ။ "
ဒီနယ်တွင် အေးရိပ်ကိုရဲ့အဘသြဇာသည် သူကြီးမဟုတ်သော်လည်း သူကြီးများထက်တောင် ကြီးမားလှသည်။ ခဏကြာတော့ ထိုလူသုံးယောက်ထွက်သွားကြသည်။
အနှောက်ယှက်ခံရသည့်လုံမမှာခေါင်းကိုသာငုံ့ထားသည်။ သူလာတည်းက ဒီတိုင်းမို့သူမျက်နှာကိုရှင်းရှင်းလင်းလင်းမမြင်ရ။သူတစ်ယောက်တည်း လူပြတ်သည့်လမ်းမှာ ဘာကြောင့်သွားနေသည်လည်းစဥ်းစားမရ။ မိန်းခလေးတစ်ယောက် တည်း လူပြတ်သည့်လမ်းမှာ သွားနေသင့်သလားဆိုပြီး ဒေါသအနည်းငယ် ထွက်လာသည်။ ကြည့်ရတာ ဒီနားရွာတစ်ရွာက သူဌေးသမီးယောက်ယောက်ဖြစ်လောက်သည်။ ဝတ်စားဆင်ယင်ပုံမှာသပ်ရပ်သည်။ အသားမှာ အညာသူဆိုသော်လည်း ဖြူဖွေးဥနေသည်။ ဒီလိုအသားရေကို အညာမှာကနေပူတောမှာ အလုပ်ကြမ်းလုပ်နေသည့်လုံမတော့ဘယ်နည်းနဲ့မှမရနိုင် အိမ်ထဲမှာနေပြီးအိမ်ကဖူးဖူးမှုတ်ထားသည့် သူသာဖြစ်ရမည်။
"ခဗျားကော ဒီလောက်လူပြတ်တဲ့ နေရာကိုဘာလို့တစ်ယောက်တည်း လာသလဲ။ အန္တရာယ်ရှိတယ်ဆိုတာ
မသိတာလား။ "
ငေါက်သံလေးနည်းနည်းပါသွားတော့ ထိုလုံမခေါင်းလေးမှာပို၍တောင်ငုံ့သွားသေးသည်။ခဏအကြာ ဘကြီးစောလှည်းသည် အေးရိပ်ကိုအနားရောက်လာသည်။
"သမီးဘာမှမဖြစ်သွားဘူးမလား။"
အေးရိပ်ကိုကခေါင်းခါပြလိုက်တော့ ဘကြီးစောကရှေ့ကလုံမကို သေချာကြည့်ပြီး။
"ဒါအိမ်ကိုလာနေကျ ထန်းတပင်ရွာသူကြီးသမီးမလား။ "
ဘကြီးစောစကားအဆုံးမှာ ထိုလုံမလေးခေါင်းမော့လာသည်။ အိုလှလိုက်တာ သူကြီးသမီးဆိုတဲ့ဂုဏ်ပုဒ်နဲ့လိုက်အောင်လှတာ။အသားရောင်မှာဖြူဖွေးဥနေပြီး ဆံပင်ကို ဆံမြိတ်ပါးပါးလေးချထားသည့်အပြင် ကျောလယ်လောက်ဆံပင်ကိုစည်းနှောင်ထားသည်။ပါးပြင်ပေါ်တွင်လည်းပါးကွက်လေးကို လှပစွာကွက်ထားသေးသည်။လုံမလေးမော့လိုက်ခြင်းမှာပင် မည်သို့မှမခုန်ဖူးသည့် ရင်တစ်စုံဟာသူ့အလိုလိုခုန်လာသည်။
အပိုင်း (၁)
Mulai dari awal
