🌟
On beş tatilin ardından okullar tekrar açılmıştı. Ben ve Salih'in ilişkisi çok iyi gidiyordu. Aramızda en azından bir sır kalmıştı.
Selin ve Ayşe'yle çok iyi anlaşıyordum. Onlar benim ailemdi.
Yarışmanın sonucu belli olmuştu. Kaybetmiştik. Ama kalp savaşında kazanmıştık.
Salih buluşma yerine elinde karton bir poşetle geldi.
"Bu ne?"
"Aç bak."
Kutunun içinden gümüşten üzerinde S ve B harfleri olan bir kolye çıkmıştı. Arkasını çevirdiğimde Salih ve benim önceden çekildiğimiz bir fotoğrafın olduğunu fark ettim.
"Yıl dönümümüz için almıştım." diyerek açıklık getirdi. Ardından kolyeyi turalar boynum astı.
Fotoğrafımızın olduğu kısım gözükmüyordu. İsmimizin olduğu kısımı gözüküyoru. Ayağa kalkarak dudaklarına minik bir öpücük kondurdum.
"Düşlerimin ağlamasına izin vermediğin için teşekkür ederim."
Bu bizim hikayemizin son cümlesiydi.
Son, ama nereye kadar son?
🌟
YOU ARE READING
Düşler Ağlarsa || Texting
Teen FictionSalih: İzin ver kapatayım sende açılan yaraları. Ailen seni anlamıyor olabilir ama ben buradayım. Bengü: Sen neyden bahsediyorsun be? Bengü: Ailem en kötü günümde yanında olmamış olabilir Bengü: Ama ben en kötü günümü sen gittiğin gün yaşadım. Ben...
