Bir mafya ile olan şahane hayatım. Biraz takıntılı ve çok aşık.
Kitabımı kara, siyah kar yadığında düzenleyeceğim. Kara kar ne zaman mı yâr? Kitabın finalinde karşılaşacağız. Bu kitap fantastik değil, ama ben siyah kar yadıracağım, etraf siyaha bürü...
Hoş geldiniz! Sınırı geçemedik ama sizi daha fazla bekletmek istemedim. Bu bölüm bir istisna.
Keyifli okumalar dilerim..
.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
♥
ŞEYTANIN ÇIRAĞI | 1
Bedenimin acılardan ibaret olması titrememe neden oluyordu. Sırtımdaki o sızının her dinmesini beklediğimde dumura uğruyordum. Gözlerimi hala sıkıca kapamış ve açmamak adına yemin etmek üzereydim. Onları kapatmak sanki her şeyin geçtiğini söylüyor ve beni huzur içerisinde bırakıyordu. Yani öncedendi.
Artık hiç bir şey eskisi gibi değildi. Artık gözlerimi kapadığımda karşımda karanlık vardı ve o ürkütücü karanlığın içinde yaşamış olduğum işkeneceler saklıydı.
Korkudan veya acıdan, neden olduğunu bilmediğim bir sebepten dolayı yumruklarımı sıkıyordum. Sanki tırnaklarımı etlerime geçirirsem iyi olacakmışım gibiydi.
O yanımdaydı. Onun nefes seslerini duyabiliyordum. O katil benden uzakta değildi hatta aramızda bir koltuktan daha yakın bir mesafe vardı. Benden tarafa bakmadığını hissedebiliyordum.
"Daha bilmiyor." Dediğinde ilk kısa süreli bir telaşa kapıldım. Uyandığımı düşünüp benimle konuştuğunu sanmıştım. Fakat daha çok benim hakkımda başka birisiyle konuşuyormuş gibiydi. Telefon görüşmesi yapıyor olmalıydı ki karşı taraftan gelen cümlelere karşı olumlu mırıltılar çıkarıp dikkatle dinleyip ses çıkarmıyordu.
"Sen söyle istedim, senden duymak daha çok canını yakacaktır." Neyi bilip bilmediğimden söz ediyor olabilirdi ki? Daha neyi öğrenecektim? Beni daha ne batırabilirdi? Daha canımı ne yakabilirdi? Yeterince zulüm etmemiş miydi bana?!
Gözlerimi zorla açıp camdan dışarıya dikmiştim. Kasıklarımı giren keskin bir ağrıdan dolayı gözümden usulca bir yaş süzülüvermişti.
Araba hala hareket halinde olunca çok uyumadığımı düşündüm. Her sırtıma yaslanarak oturduğum vakit ölüm gibi geçiyordu. O yaralara katlanabilmek çok acıtıyordu. O kumaş parçası sırtıma her değdiğinde yakıyordu ve ardına güçlü bir sızı bırakıyordu.
Araba çok soğuktu. Nedenini bilmiyordum ama onlara sahip olduğumu öğrendikten sonra daha çok donuyordum. Isınmak istiyordum ama bu hiç bir şekilde gerçekleşemiyordu. Üşümeye ve donmaya mahkumdum.
Dakikalar sonra hapşırmam ile bakışlarının bana döndüğünü ve üzerime saplamak istercesine baktığını gördüm.
