Kırılmıştım fakat yıkılmamıştım
Beni tuzla buz eden ise tek bir kelime olmuştu
Bugün belki de ilk defa dışarıdayken ağladım
Elimde bir ayakkabı kutusu,
Kesik nefeslerimin beyaz buharı
Gözyaşlarımın yüzümde bıraktığı o sevimsiz hisle ağladım
Başımı kaldıramadım
Belli etmeden çektim burnumu
Dudaklarımı kemirdim kanattığımı umursamadan
Lakin engel olamadım gözlerimin doluşuna
İhtiyacım vardı ağlamaya
Biraz da olsa derdim büyük demeye
Acımı küçümsememeye
Kendimi kucaklamaya
İhtiyacım vardı
Kendimi susturmalarım böyle mi son bulacaktı
Konuşurken akıtamazken zehrimi
şimdi gözyaşlarım mı üstlenecekti içimi temizlemeyi
Ellerim kıpkırmızıydı
Öylesine yabancı öylesine hissizdi
Burnumu bile silemeden ellerim dona dona ağladım.
Kendi gözyaşlarımı silemedim.
O acıyan bakışları göremedim. Sadece tutundum.
19.12.2023
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sadece Ben ve Sorularım
Poetry"Yüreği güzel insanlarla sokakta karşılaşamazsın çocuk, onlarla aynı dizelerde buluşursun."
