Milena, 18 yıl boyunca babasının onu istemediğini sanan bir kızdı. Ne zaman ki annesinin de yakalandığı hastalığa ilik kanserine yakalandı işte o zaman bildiklarinin hepsinin koca bir yalan olduğunu öğrenmiştir.
Bu hikaye İtalya'dan Türkiye'ye gidip...
Bol Cihanlı bölüme hoş geldiniz. Bu bölüm de daha çok Cihan'ın düşüncelerini okuyacaksınız.
Bölümü yazarken baya bir tıkantım, bir kelime yazdım devamı falan gelmedi böyle olunca da yazma hevesim kaçtı. Bölüm bu yüzden geç geldi arkadaşlar. Panom da açıklama yapmıştım bilmeyenler için tekrardan yapayım dedim.
Sizi daha fazla bekletmemek için bölümü ikiye böldüm. Part 2 de yakında gelecek.
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın 🤍
İyi Okumalar 🤍
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Milena'nın kombini)
🎵
Arabanın içinde gergince otururken yandan yana babama bakıyordum.
Konuşmuyordu benimle.
Yol boyunca birkaç kere konuşmayı denesem de benimle konuşmamıştı.
Ağlamamak için kendimi zor tutuyordum. Öyle ifadesiz duruyordu ki duygularını anlayamıyordum.
Kızgın mıydı? Kırgın mıydı?
"Konuşmayacak mısın benimle? Biliyorum kapı dinlememeliydim özür dilerim." dedim mırıldanarak. O kadar sessiz konuşmuştum ki beni duyup duymadığından emin değilim.
Şu an kıpkırmızı olduğuma emindim. Acayip derece utanıyordum. Kapı dinlemek eğlenceliydi falan ama yakalanmak çok utanç vericiydi.
Yanlış anlaşılma olmasın her gün kapı dinlemiyordum.
"Sana kızgın değilim Milena." dedi sonunda konuşarak. Başını hafifçe çevirerek bana baktı sonra hemen geri yola döndü. "Sadece duygularımı bu şekilde öğrenmeni istemezdim."
Duygular.
Ona baba dememi istiyordu.
Diyebilir miydim emin değilim. Kendimde bu gücü göremiyordum daha hazır hissetmiyordum ve sırf o istiyor diye ona baba demek istemiyordum. İçimden geldiği gibi doğru zamanda doğru yerde demek istiyordum.
"Anlamadım ne duyguları." dedim anlamamazlıktan gelerek. "Bilmem gerek bir şey mi vardı?"
