FLİPTA

4.Bölüm

Bilinmezlik

BERK

Bazen insan neyin içine düştüğünü o şey ortadan kalkana kadar anlamıyordu.Bende şu an tam olarak böyle bir durumdaydım.Kuzenim gözümün önünde vurulduğunda ne kadar acı çektim farkında değildim ama nasıl ki o gözlerini açtı işte o zaman onun acısı beni resmen yaşamdan soyutladı.Derin kuyularda bilinmezlik ile sınadı.Bu bilinmezlik tabiki de amcamın neyin peşinde olduğu ile alakalı idi.

Berfin bunca zaman her şeye susmuş her şeyi içine atmıştı,evet ama ondan daha fazlasını bekleyemez,bekleyemeyiz.Zaten bir yerde patlayacağını biliyorduk ki bu bunca zaman susmasa bile gayet normaldi.Sonuçta kız kendi başında ki felaketten habersiz,tanımadığı ama ailesi olan insanlar içindeydi.Ki bu saatten sonra amcamı da asla tam bir baba olarak göremiycekti bunu biliyordum.Çünkü bir kızın onu her şeyden koruyacak bir baba ihtiyacı vardı,onu başındaki beladan habersiz bırakıp tehlikeye atan bir babaya değil.

Zaten o kızın bu hastane de yatma sebebi de oydu.Sonuçta hem onu her şeyden uzak tutmuş,hem de koruyamamışdı.Hem zaten o kişilerin elini kolunu sallayarak oraya girebilmesi de ayrı bir bilinmezlikti.Ya amcamın bilinmezliği bunla aynı cevaba çıkıyordu ya da amcamın adamları ona ihanet ediyordu.İçimdem ikinci ihtimal olması için dua ettim.

Tam o esnada yengemin ağlamaktan çatallaşmış sesiyle "Uyandı."diye bağırması ile gözlerimi Berfin'e çevirdim.Gözlerini bir açıp bir kapatıyordu.Sanki gözlerini açmak istiyor ama göz kapakları ona ihanet ediyormuş gibiydi.Bir süre sonra göz kapakları özgürlüğe kanat açtı ve gözleri yavaş yavaş açıldı.O esnada ne kadar varlığından bir kaç gündür haberim olsada gerçekten sanki bir yanım eksilmişte toparlanmış gibi hissetmiştim.

Bu esnada Berfin ise yanında sadece beni istediğini söyleyerek herkesin dışarı çıkmasını sağlamıştı.Ben de ondaki susma isteğini farkedince hiç konuşmamış öylece izlemiştim onu.Fazla geçmeden de gözlerini tekrar derin kuyulara yummuştu.

                                    🪐🪐🪐
Berfin yatalı yarım saat olmuştu.Diğerleri arada bir gelip durumunu sorup Berfin uyanırsa rahatsız olmasın diye geri çıkıyorlardı.Benim ise bu süre zarfında aklımda sürekli aynı düşünceler tekrar etmişti.Amcam bunca zaman hiç bir çocuğu olduğundan bahsetmez hatta tam tersi çocuğu olmadığı için dövünürdü.Sonra birden bire Berfin'i getirmişti buraya.Ardından da bu son olay geliyordu tabiki. Amcamın adamlarını kimse geçipte onun evine giremezdi,amcam asla buna izin vermez,kimseye tolerans göstermezdi.Bu da geriye her şeyin amcamın planı olduğu düşüncesini bırakıyordu.Fakat amcam bunu neden yapsındı.Evet bunun sebebini bilmiyordum ama her hareketi onun planı olduğunu hissettiriyordu.Tabi ki ne kadar doğru olduğunu zaman gösterecekti.Sonuçta zaman bilinmezliklerin cevabına giden yoldur...

                                 🪐🪐🪐
Çok geçmeden Berfin yine uyanmıştı.Biraz sohbet etmiş konuşmuştuk.Ve ben kararsızlıklar içnde boğuşmuştum.Acaba düşündüklerimi Berfin'e söylemeli miydim?Aslına bakarsan her şey onla alakalı olduğu için anlatmam daha doğru olurdu ama yinede kararsızdı.
"Benim bilmediğim yeni şeyler dönüyor ortalıkta sanki."
Berfin'in sesiyle ona döndüm,farketmişti.Ve gözlerindeki tedirginlik ile korku da beni iyice kararsızlığa çiviliyordu.Ama acilen bir şey söylemem gerektiğinide biliyordum.

Acaba açıklasa mıydım?Hayatında bir yalan silsilesi daha olduğunu...