Τα επόμενα λεπτά ή και ώρες δεν θα μπορούσα να τα θυμηθώ με ακρίβεια. Όπως το τοπίο γύρω μου είχε καλυφθεί απο μια γαλακτερή ομίχλη , χωρίς χρώματα, έτσι και οι σκέψεις μου είχαν αποστραγγιστεί απο κάθε αίσθημα. Ενιωθα τον πόνο στον ώμο μου να με διαπερνά , αλλά ο πόνος ήταν σαν να συνέβαινε σε κάποιον άλλον άνθρωπο. Τα πάντα γύρω μου διαδραματιζόντουσαν σαν βουβή ταινία, σαν να ήμουν πολυ ψηλά και να ίπταμαι απο όλους . Ο Ναντίν μου μιλούσε , είχε γύρει πάνω μου, ο Τζακ κάτι έλεγε και με κοιτούσε μεσα στα μάτια. Υπήρχαν άντρες πολλοί, όπλα, αίμα στο χιόνι. Ο Νίκολας στο βάθος κοιτούσε με απλανές βλέμμα τον ουρανό . Το κουφάρι του έμοιαζε σαν ένα μεγάλο κομμάτι πάγου. Δεν ένιωθα τίποτα. Ήταν σαν να αποτραβήχτηκε ο νους μου μεσα σε μια γωνιά, μέσα σε ένα καταπραυντικό λήθαργο . Δεν μπορούσα να επικοινωνήσω.
Οι πρώτες κουβέντες που ξεστόμισα ήταν στο νοσοκομείο. Ο γιατρός που έραψε το τραύμα της σφαίρας, μου ειπε πως ήμουν τυχερή. Η λέξη τύχη ακούστηκε απο το στόμα του παράταιρα ανοίκεια . Ήταν ίσως η πρώτη λέξη που με έκανε να συγκεντρωθώ σε κάτι που μου λέγανε.
"Το τραύμα είναι διαμπερές. Πέρασε απο τον ώμο σου χωρίς να χτυπήσει κόκκαλο. Τα ράμματα είναι αρκετά αλλά με την αναπλαστική αλοιφή η ουλή σχεδόν δεν θα φαίνεται. Μείνε σήμερα στο νοσοκομείο και μπορείς αύριο να πάρεις εξιτήριο. Είσαι σίγουρα πολύ τυχερή. Θα μπορούσε να παει πολύ ασχημα όλο αυτό"
Με κοιταξε στα μάτια. Είχε μεγάλα πράσινα μάτια πίσω απο τα γυαλιά του. " Καλύτερα να σε επισκεφτεί ένας ψυχολόγος. Θα το ήθελες αυτό? " με περιεργαστηκε με ύφος συμπόνοιας. " Είσαι σε κατάσταση σοκ.Είναι λογικό να αντιδρας έτσι. Ίσως αν μιλούσες σε κάποιον ειδικο-"
"Είναι εδώ ένας μεγαλόσωμος αντρας ?"
"Ναι. Περιμένει έξω για να σε δει. Μαζί με την φίλη σου και ακόμη έναν"
Ο Τζακ και η Έβελυν υποθέτω.
Μπορεί και όχι.
Δεν ένιωθα καμμία πια βεβαιότητα. Οι βεβαιότητες είναι τα θεμέλια της αφέλειας. Το ξέρω. Υπήρξα πολύ αφελής σε όλη μου τη ζωή. Το πόσο αφελής όμως δεν το γνώριζα ακόμη.
"Θέλω να του μιλήσω"
"Ασφαλώς" ο γιατρός με κοιταξε για ενα δεύτερο ακόμη μέσα στα μάτια. Και επειτα ανοιξε την πόρτα και έκανε νόημα σε κάποιον που ακόμη δεν έβλεπα. Στην χαραμάδα εμφανίστηκε αμέσως ο Ναντίν.
Μεγαλόσωμος, σαν γίγαντας, με ένα λεπτό μουστάκι πάνω απ τα λεπτα χείλια του.
"Κάτια" είπε το όνομα μου μαζί με ένα ξεφύσημα. Με περιεργαστηκε απο πάνω ως κάτω σαν να ήθελε να εντοπίσει πιθανά τραυματα. Και όμως τα μεγαλύτερα τραυματα ήταν αθέατα στο γυμνό μάτι.
