ဆည်းဆာရိပ်လမ်းသွယ် || ဘာသာပြန် || 『Completed』

Chapter - 21

သူ ဝရန်တာသို့ လျှောက်သွားခိုက်မှာပင် ချန်ပေါ်ချောင်ကလဲ ပန်းကန်တွေဆေးပြီး၍ ထွက်လာတာနှင့်ကြုံ​၏။မျက်လုံးထောင့်မှ ကျန်းကျွယ်ဟာ ချန်ပေါ်ချောင်ရပ်သွားပြီး သူ့ထံကို ကြည့်လာသည်အား တွေ့လိုက်ရသည်။ သို့သော် သူက ခေါ်မလာသဖြင့် ကျန်းကျွယ်လဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်လိုက်ပြီး ဝရန်တာမှန်တံခါးကို အမြန်ဖွင့်ဝင်ကာ အသာပိတ်လိုက်တော့သည်။

Safe House​၏ ဝရန်တာက သေးငယ်ရိုးရှင်း​၏။အုတ်အကာကို မီးခိုးရောင် ဘိလပ်မြေအလွှာဖြင့်သာ ခြယ်မှုန်းထားသည်။အပြင်စွန်း​၏ အမြင့်မှာလည်း ကျန်းကျွယ်​၏ ခါးလောက်သာရှိသည်။ ဝရန်တာမှရပ်၍ အပြင်ကိုကြည့်လိုက်သည်နှင့် ဘန်ကောက်​၏ အဆောက်အဦး ဧရိယာကြီးကို မြင်နိုင်ပါ​၏။

ကျန်းကျွယ် မနေ့က မိုးလေဝသကြည့်ခဲ့ရာ ယနေ့ တိမ်ထူ၍ မိုးအုံ့နေကြောင်း သိလိုက်ရသည်။သူ ဝရန်တာမှာရပ်၍ ခဏမျှရှိနေလိုက်​၏။ သေချာစွာပင် သူ့မျက်နှာထက်သို့ မိုးဖွဲလေးတွေ ကျဆင်းလာပါသည်။

လေက စိုစွတ်ပူနွေး၍ အပြာဖျော့ရောင် မြူခိုးများက မိုးနှင့်ရောကာ အဝေးရှိ ပြန့်ကျဲနေသော အဆောက်အအုံများနှင့်ဘုရားကျောင်းများပေါ်တွင် လူးလားနေတော့သည်။

ကျန်းကျွယ် ဆေးလိပ်ကို မီးခြစ်ဆံနှင့် ညှိလိုက်၍ တစ်ရှိုက်ဖွာကာ မီးခြစ်ဆံကို ယမ်း၍ငြှိမ်းလိုက်သည်။ ပြီးလျှင်ဆေးချေးနှင့် နီကိုတင်းအား အဆုတ်ထဲရှုသွင်းလိုက်ပြီး မိုးသဲနေသော မြို့ကို တွေဝေစွာကြည့်နေမိ​၏။

သူ ကိုးနာရီအိပ်ခဲ့သော်လည်း ကောင်းကောင်း အိပ်မပျော်ခဲ့ပေ။ သူဟာ ယောင်ဝါးဝါးခံစားချက်များနှင့် ပုံရိပ်မပေါ်သောအိပ်မက်များကို မက်ခဲ့​၏။ သူနိုးလာသောအခါ စိတ်အခြေအနေဆိုးဝါးနေခဲ့သည်။သူ့စိတ်ထဲမှာ မရေမတွက်နိုင်သောအရာများစွာ ပြေးလွှားနေပြီး ထိုအရာများက လူတစ်ယောက်တည်းကိုသာ ညွှန်ပြနေခဲ့​၏ : မှန်သည် ချန်ပေါ်ချောင့်ကိုညွှန်ပြနေတာပင်။

သူတို့နှစ်ယောက်လုံး အသိစိတ်ရှိနေချိန်မှာ အနမ်းပေးခဲ့ကြသည်။သူ မိုးရေထဲမှာရပ်လျက် ဆေးလိပ်တစ်ဖွာကို မှုတ်ထုတ်လိုက်ပြီး သူ ကျေနပ်သင့်ကြောင်းကို ဖြည်းဖြည်းချင်း တွေးနေမိ​၏။