4

4 1 0
                                    

recovering part...

"Cheers to fucked up life."

Cracking open a couple of cold beers, we took a long sip, letting the chilled liquid soothe our parched throats. The taste was bitter, but somehow it felt comforting, like a familiar embrace after a long day's journey.

Nakakapagod grabe.

"Life can be so exhausting sometimes, sobrang fucked up talaga" I sighed, leaning back against the metal railing. Tinatangay na ng hangin ang buhok ko but I couldn't care less about that.

Kasing gulo ng buhay ko ang buhok ko kaya kahit anong ayos ko, gugulo na naman ulit.

Draken nodded in agreement ""You're telling me. It's like we're constantly caught in this never-ending cycle of work, sleep, repeat." he shook his head

Natawa ako nang mahina "Parang modern day mantra lang e. Pero seryoso, kailan nga ba yung huling ano.. like we actually took a moment to just... be?" I asked suddenly

Napapaisip rin ako

Draken shrugged his shoulders "I don't know either pero tanong ko lang." then napalingon siya sa akin "How can you be so fluent in English? I didn't mean to offend you."

"Ah hindi ba halata sa akin?" tanong ko at napangisi "Gusto ko nga yung magugulat sila pag fluent ako nagsalita."

"So how can you be so good at it?" curious niya talagang tanong, kumukulit na.

"I was an english major" sagot ko "Ayan, masaya ka na?"

"That answers my curiosity." he nodded "Hindi naman mahirap?"

"Mahirap, nung una napipilitan pa ako mag-aral nito on a daily basis, there was some time na naiirita na kapatid ko kasi in english ko daw siya kinakausap." pagkwento ko pa.

"Ang hirap nga talaga mag-aral sa bagay na napipilitan ka lang." malalim niyang sabi

"Did you relate it to your experience right now?"

"If it fits." he smirked and drank the beer "Nung bata ako napipilitan lang rin ako mag aral ng korean." kwento niya habang nakatingin sa kawalan "It was one of my task, while some children in my age spending their time watching cartoons here I am crying because I can't write my name in hangul."

Natawa ako nang mahina "Ah ramdam ko paghihirap mo, Dk." sabi ko

Then he glanced at me and pouted "Grabeng pagdurusa naman kasi yun. Imagine I was born here fresh and flesh tapos lalaki lang akong kailangan ko matuto para daw makapag communicate ako nang maayos sa mga relatives namin."

Mukha talagang nahihirapan siya base pa lang sa tono ng pagkwento niya, ang tanging magawa ko lang ay tumawa nang mahina.

"More like ginawa mo ang gusto nilang gawin sa'yo and you did it just to live up to their expectations." komento ko "You're already in the right age to do what you want, Draken. Ikaw na ang may hawak sa decision mo sa buhay, why don't you do it?"

"Hindi ko rin alam." tanging sagot niya "Maybe in the right time, I have the courage."

"Time is running." I tease him

"Pero alam mo pakiramdam ko kahit ano pang gusto kong gawin sa career ko, I will always end up inheriting the company."

I sighed, hirap naman ng problema nitong mga mayaman.

"Ayaw mo ba?" tanong ko

"I don't know, maybe?"

Whispers of TomorrowWhere stories live. Discover now