Bir araba kazasında ebeveynlerin ölmesi sonucu, Hayatlarında bir kırılma noktasına giren "Yuyati" ve "Nokuta" Büyük ailesinin evinde yaşamak zorunda kalır. Büyük ailesinin ülke dışına çıkmasının sonrasında, Tavan arasında buldukları bir kitabın etki...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm 2 - Hastane
~ Hastanede 5. gün ~ Bacaklarım daha iyi hissediyor, abimle birkaç kez görüştüm ama annem ve babam hala yok. Abime sorduğumda ise, "Onları Unut", "Onlar artık yok" gibi şeyler söyledi. Ama ben inanmıyorum. Abim haftaya dedemlerin yanına gideceğimizi söyledi. Sanırım artık onlarla kalmamız gerekiyormuş.
~ Hastanede 7. gün ~ Artık daha düz yürüyebiliyorum, bacaklarım çok daha iyi. Doktorlar her gün daha da güçlendiğimi söylüyorlar. Ve bugün, abim oyuncaklarımdan birini getirdi yanında. Peluş tavşanım! Hala gülümsemekte zorlansam da, yumuşacık pembe tüyleri ve siyah düğme gözleriyle bana bakan tavşancığım, içimde bir sıcaklık hissettiriyor. Hastane odam, peluş tavşanın yumuşaklığıyla dolup taşıyor, biraz olsun evime dönmüş gibi hissediyorum.
Zıpla tavşancığım, Zıpla!
~ Hastanede 10. Gün ~ Çıkmamıza 4 gün kaldı, dedemlerin ziyareti için heyecanlanıyorum! Hastanede pek fazla bir şey yok, peluş tavşanımla oynamaya devam ediyorum işte. Yarın dedemler bizi ziyarete geliyorlarmış. Neden herkes bu kadar üzgün anlamıyorum hala. Ama annemi beklemeye devam ediyorum, belki dedemlerle gelirler!
~ Hastanede 11. Gün ~ Dedemler ziyarete geldi. Sanırım bugün çıkabiliriz çünkü bacaklarım daha iyi durumda. Ama annem ve babam hala yok. Biraz üzüldüm, hala etrafta değiller. Neredeler ki?
Dedem doktorların çıkmamıza izin verdiğini söyledi. Arabasıyla geldik, ama yol boyunca hiç kimse konuşmadı. Dedem benim ve abimin kalacağı odaları gösterdi! Odamı çok sevdim! Dedem annemlerin iş için yurtdışında olduğunu söyledi. Ama neden bana gerçeği anlatmıyorlar ki?
~ 30 Dakika sonra ~ Dedemin arabasıyla geldik, Arabanın içine sessizlik hâkimdi. Neden bilmiyorum ama yol boyunca kimse konuşmadı. Ortamın karanlık ve sessiz bir aurası vardı. Her neyse, Dedem benim ve abimin kalacağı odaları gösterdi! Odamı çok sevdim! Dedem annemlerin bizi yakında ziyarete gelebileceğini, Onların iş için yurtdışında olduğunu söyledi! Artık pek inanasım gelmiyor. Neden bana gerçeği anlatmıyorlarki? Neden sürekli farklı birşey diyorlar? Hastanede onların öldüğünü duymuştum. Ama ne demek olduğunu bilmiyorum, Aynı şekilde bu sabah izlediğim bir haberde bir kızın camdan atladığını ve öldüğünü öğrendim. Bu ne demek oluyorduki? Kız bir sürü şey söylüyor ve bağırıyordu ondan sonra kendini bırakıyordu. Neden bilmiyorum ama beni biraz rahatsız etti.
~ Ertesi Gün ~ Yatağım gayet rahattı. Sabah kalktığımda dedeme bir soru sormak istedim. - "Dede, Ölüm ne demek?" Derin Sessizlik - "Ölüm, yaşamın bir parçasıdır. Ailen öldü, ancak onları hatırlamak ve sevmek hala bizimle. Kısacası, Onlar artık burada değiller. Birdaha onları görme ihtimalin olmayabilir." - "Nasıl... Yani? Neredeler?" - "Bazı insanlar, ailenin gittiği yerin bir tür cennet olduğuna inanırlar. Ama en önemlisi, ailen burada kalbimizde ve anılarımızda yaşayacak." - "Dede, Komik değilsin, Bunlar hayal ürünü değilmi? Bana şaka yapıyorsun?" Başka bir derin sessizlik Dedem şaka yapıyordu değil mi? Dedikleri gerçek değildi. Ailem burda değilde ne demekti? Onları daha 3 hafta önce gördüm. Burda değillerse onları nasıl görebilirdimki? Evet evet dedem şaka yapıyor. Kesinlikle.
~ Akşam, Yatma Vakti ~ Dedemin dedikleri doğrumuydu? Gerçekten ebeveynlerim artık burda değilmiydi? Komikmi olmaya çalışıyordu? Ama ciddiydi?
