ÖLÜM DANSI

6. ACININ İZLERİ

Keyifli Okumalar!

BÖLÜM ŞARKISI: Duman/Vals
Amber Run/ I found

ACININ İZLERİ

Hani derlerdi ya, acını içinde yaşa. Yaşa ki acından vuramasınlar seni.

Acıyla harmanlansın bedenin ama sesini çıkarma. Duyamasınlar sesini. Hissetmesinler ağladığın gecelerdeki hızlı nefeslerini.

Güçlü olursun, böylece kimse yıkamaz seni.

Sahiden güçlü mü olurdun yoksa bir enkaz mı? Enkaz.

Sorgulamayı bıraktığım bir zaman dilimindeydim. Etrafımda koşuşturma hâkimdi ve ben öylece boşluğa bakarken annemin zehir saçan sesini işittim.

"Uğursuz!"

Söyledikleri banaydı. Öfkesi banaydı.

"Sen niye ölmedin!"

Gözümden bir damla yaş aktı. Annem benden nefretini hiçbir zaman gizlememiş, her fırsatta yüzüme vurmuştu.

"Bu kadarı fazla ama Mehtap Hanım. Onun da acısı var!"

Sena'nın söyledikleri annem için hiçbir anlam ifade etmiyordu. Üzerime doğru gelişini gördüm. Herkes buradaydı ve annemin ne yapacağını merakla izliyordu. Kolumdan sıkıca tutarak "Ayağa kalk!" diye bağırdı. Canımın acısını umursamadan kontrolsüz bir şekilde ayağa kalktım. "Neden susuyorsun? Konuşsana!"

Ruhum bedenimden çekilmiş gibiydi. Konuşacak gücü kendimde bulamıyordum. Elini kaldırmasıyla bana vuracağını anladım ve gözlerimi kapatarak gelecek darbeyi bekledim.

"Yavaş," Korhan’ın sert sesi aramıza girmişti. Annemin elini havada tutarak bana vurmasına engel olmuştu.

Annem, şaşkınlıkla Korhan’ın yüzüne bakıyordu. Korhan, Demir'e dönerek "Götürün onu buradan," dedi. Annemin şaşkınlığı yerini korkuya bırakmıştı. Korhan'dan korkuyordu ve bu durum bana yaşattığı onca şeyden sonra bile, içimde bir yerlerin sızlamasına neden olmuştu.

Korhan yanıma birkaç adım yaklaşarak "İyi misin?" diye sordu. İyi falan değildim ve bir süredir hiçbir yere sığamıyordum. "Sence?" diyerek sorusuna karşılık verdim. Bana cevap vereceği sırada, ameliyathane kapısının açılmasıyla bakışlarım direkt olarak oraya yöneldi.

"Mehmet Akın'ın yakınları?"

Hızlı adımlarla doktorun yanına giderek "Ben. Kızıyım," dedim. Doktor bir süre ne diyeceğini bilmeyerek yüzüme baktı. "Babam nasıl. İyi değil mi?" diye sordum. Doktorun hüzünlü bakışları, yolunda gitmeyen bir şeyler olduğunu haykırıyordu.

"Üzgünüm. Babanızı kaybettik."

Söyledikleri içimdeki kıvılcımı harladı. Ruhumun katili ölmüş müydü yani?

Babanızı kaybettik. Ölmüştü.

Acı bir haykırış anın sessizliğini alıp götürmüştü. "Hayır!" Bir haykırış daha. "Ölmedi!"

Annem kabullenemiyor ve duygularını göstermekten bir an olsun çekinmiyordu. Bense tepkisiz bir şekilde onu izliyordum.

"Senin yüzünden!"