ពូតូចសំណព្វចិត្ត(ចប់)

ភាគ41: មែនហើយយើងរោគចិត្ត!

     " កុំសន្លប់ខ្ញុំអី ហឹកហឹក "

     " ស្លូតហើយ! អីយ៉ា...យើងមិនគិតថានាងស្លូតលឿនយ៉ាងហ្នឹងនោះទេ ឃើញឮថានាងខ្លាំងណាស់ហី....មាត់នៀកវាខ្លាំងណាស់!! នាងឯងនិយាយខ្លាំងណាស់ដាក់មនុស្សដែលយើងស្រឡាញ់ ទាំងដែលយើងមិនហ៊ាន សូម្បីតែបន្តិចនាងឯងមិន សិទ្ធិស្អីបានជានិយាយជាមួយគាត់អញ្ចឹងនោះ ហាស៎!! " ថេយ៉ុងកាន់តែឆេះដុំកាន់តែខ្លាំងៗ ពេលនឹកឃើញរូបភាពនាងនិយាយដាក់ជុងគុក ថេយ៉ិងស្រែកសម្លុតនាងដៃកាន់តែសង្កត់ខ្លាំងៗ ទោះជានាងស្រែកយំយ៉ាងណាក៏គេគ្មាន ចិត្តនឹងអាណិតនាង សូម្បីតែបន្តិចក៏គ្មានផង ពេលនេះគេសិងតែខាំនាងជាដុំៗទៅហើយ។

     " យើងមិនចង់និយាយច្រើនជាងមួយនាងឯងទេ គួរតែមកលេងអីសប្បាយៗល្អជាង " គេដើរទៅបើកកាបូបធំនឹងយក ញញួរតូចល្មមមួយឡើងមក នាងឃើញហើយកាន់តែស្រែក

     " ដោះលែងខ្ញុំទៅ ហឹកហុឺ...សុំអង្វារ អត់ទេៗ អាយ៎~~~ឈឺ ឈឺណាស់ ហឹកហឹក " មេជើងខាងស្ដាំត្រូវថេយ៉ុងដំពីលើជាច្រើនដង នាងស្រែកយំសុំក្ដីមេត្តាអាណិត

      " លែងមិនទាន់អស់សប្បាយផងដោះលែងយ៉ាងដូចម្តេចនឹងបានទៅ ផាំង! "

     " អាយ៎~~~ ឈឺណាស់ បានហើយៗ ខ្ញុំសុំទោសឈប់ទៅៗ ខ្ញុំឈប់ធ្វើចឹងហើយ ហ្ហឹកៗ ខ្ញុំព្រមហើយ ឈប់វ៉ៃទៀតទៅ~~~អាយ៎~~~ " នាងកាន់តែស្រែកគេកាន់តែវ៉ៃ វ៉ៃរហូតទាន់តែម្រាមជើងនាងទាំងអស់ត្រូវបែកខ្ទិចខ្ទីមើលលែងយល់សភាព ថេយ៉ុងបោះញញួរចោលទៅបើករកមើល កាំបិតមុតស្រួចសស្ញាញចាំងផ្លាតដើរសំដៅទៅរកនាងយឺតៗ ផ្ទៃមុខប្រលាក់ទៅដោយឈាមក្រហមឆ្អាប

     " យើងគួរតែកាន់ម្រាមដៃនាងមួយណាមុនទើបល្អ?នាងគួរតែរើសឲ្យយើង "

     " ទេៗកុំអី ខ្ញុំសុំៗ ហឹកហឹក បានហើយខ្ញុំខ្លាចហើយ ដោះលែងខ្ញុំទៅ អត់ទេ~~ហ្ហឹកហុឺកុំអី~~អាយ៎~~បានៗៗហើយឈឺណាស់ " ម្រាមដៃមួយជ្រុះទៅក្រោម ឈាមបន្តហូរឥតឈប់

     " អាមនុស្សរោគចិត្ត!! យើងស្អប់ឯងៗ ហឹកហឹក "

     " មែនហើយយើងរោគចិត្ត ដំបូងយើងថាធ្វើឲ្យនាងឯងស្លាប់ស្រួលៗ តែឥឡូវយើងដូចប្ដូរចិត្តហើយ " គេដើរជុំវិញនាងទើបលើកដៃវាសសាច់នាងគ្រប់កន្លែង ឈាមឆ្អិនឆ្អៅក្រហមរវាលពេញស៊ីម៉ង់