'Cause You Hate Me

~Tyuning ve...~

Yaklaşık dört aydır evliyim. Hyuka ile zaten aynı evde yaşadığımız için pek bir farklılık yoktu. Yine de evli olmak, parmağımda evli olduğumuzu gösteren yüzüğümün olması gerçekten çok güzel bir duyguydu.

Evliliğimin ikinci ayında Sakura teyzem bir haftalık yanımızda kalmak istemişti ve Hyuka da kabul ettiği için sorun olmayacağını söylemiştim. O bir hafta bana çok iyi gelmişti. Yenilenmiş gibiydim. O kadar uzun süredir görüşmüyorduk ki onunla konuşurken saatten bir haber olup, bazen Hyuka'yı bile unutabiliyordum.

Buna karşı bana şakasına yapar gibi trip atıyordu, ve içten içe gerçektende biraz kırıldığını hissetmiştim. Üstünden iki ay geçmiş olsa da hala aynıydım, hala bana karşı biraz kırgınmış gibi hissediyordum.

Gerçi Hyuka bana karşı dayanamazdı ama, ben kendimi yine de affettirmek istiyordum.

Kızgınlık dönemlerimde onun Beomgyu hyunglarda kalmasını rica ediyordum. İlaçlarımı içmiş olsam bile. Hala tedirgindim o konuda ve nedense bugün onun konusu açılacakmış gibi hissediyordum şu an. Kendimi affettirmek isterken kızgınlığımda onu evden kovmam, gerçekten kendimle çelişiyormuş gibi hissetmemi sağlamıştı.

Kapıdan anahtar sesi gelir gelmez kapıya koşmuştum. Huening elindeki poşetleri kenara koymuş ve ayakkabılarını çıkarmıştı. İçeri adım attığı anda da ben boynuna atlamıştım. "Korkuttun beni. Ne bu sevgi patlaması? Neye borçluyum bunu?" dedi meraklıca. Beni belimden tutarken kapıdan çekilmemizi sağladı ve ayağı ile iterek kapıyı kapadı.

Geri çekilip ellerimi yanaklarıyla buluşturduğumda yüzünü ezbere bilmiyormuş gibi incelemeye başlamışken "Özledim seni. Özlemime borçlusun yani." dedim. Alnını benimkiyle birleştirip burnuyla beni huylandırırken "Ben seni daha çok özledim onu ne yapacağız?" dedi hafif sırıtırken.

Gözlerim aşağıya kaymışken "Bilmem. Nasıl geçer özlemin söyle bakalım ona göre bir şey düşünürüz." dedim. Parmak uçlarımda kendimi ona bastırıyorken sırtı duvardaydı Hyuka'nın. Belimi saran kol belimin ince olduğunu düşünmeme sebep oluyordu.

Sırıtışı yüzünden bir an bile gitmeden "Taehyunie~ kendinde misin sen?" diye sordu. Başımı boynuna gömerek ona sarıldıktan sonra derin bir nefes verdim ve "Değilim sanırım." diye karşılık verdim. Yüzüm yanmaya başlarken ondan ayrılıp yatak odamıza geçtim.

Çekmecemdeki takvime baktım. İki gün vardı aslında daha, neden şimdiden böyle olmuştum? Bastırıcı ilaçlarımı koyduğum yere baktığımda ilaçlar yoktu. Çekinerek Hyuka'nın yanına mutfağa gittim ve kapıdan "Hyuka bastırıcılarımın nerede olduğunu biliyor musun?" diye sordum.

Normalde yanından ayrılmak istemediğim kişinin şu an yanına gitmek istemiyordum. Yerdeki bakışlarımla "Biliyorum." dediğinde hemen gözlerimizi buluşturdum ve "Neredeler?" diye sordum. Bana karşı bakışları üzgün bir hal alırken "Gerçekten bu kadar çok mu istemiyorsun Taehyun?" diye sormasını beklemiyordum.

Parmaklarımla oynamaya başlamışken bakışlarım yere indi. Ağlamamaya çalışırken "İstemiyor değilim. Sadece korkuyorum. Ailemde çok düşük yapan oldu Huening. Bende onlardan biri olurum, seni üzerim diye çok korkuyorum. Ne kadar istediğini biliyorum ama korkumu bastıramıyorum işte!" dedim sesimin yüksek çıkmasına engel olamayarak.

Adım seslerini duyduğumda bir kaç adım geri çekildim hala ona bakmıyorken. Durduğunda "Taehyun sorun yok tamam mı? Seni zorlamak değildi amacım özür dilerim. Bir daha bu konuyu açmayacağım bile. Bastırıcı ilaçlar banyo dolabında. Oraya koymuşsun." dedi ve geldiği yolu geri yürüdü.

Poşetlerle ilgilenmeye devam ederken ona döndüm ve o da "Şunları yerleştirip çıkarım bende." dedi. Affettirmek isterken daha çok kırmıştım sanırım onu. Akan gözyaşlarımla burnumu çektim ve yaşları silmeye çalışırken "Gitme. Bu sefer gitme. Düşüneceğim ben. Teşekkür ederim, ayrıca özür dilerim. Kırdığım için." dedim.