Ever. After.

Prolog

"P zyjedź dzisiaj. Musimy porozmawiać." 

Drżącymi dłońmi wciskam przycisk wyślij. Serce tak szybko i mocno uderza o moją klatkę piersiową, że mogę je usłyszeć. Łzy zaschły mi na policzkach, osuszane delikatnym, lipcowym wiatrem. 

Co teraz? 

Jak mam to ogarnąć?

Cieszę się? 

Tak.

Nie!

Nie wiem. 

- Mówiłam, że lepiej do niego zadzwonić. - głos mojej przyjaciółki wyrywa mnie z zamyślenia.  Spoglądam na nią, na jej spokojną twarz, która dodaje mi otuchy. - Zadzwoń do niego. - powtarza. 

Nie odpowiadam jej. Zamiast tego wybieram jego numer i wciskam zieloną słuchawkę. 

Jeden sygnał.

Drugi.

Trzeci. 

"- Użytkownik, do którego dzwonisz, nie odpowiada."

- Nie odebrał. - mój głos jest tak obcy i daleki, że muszę powiedzieć to jeszcze raz, w obawie, że Jamie tego nie usłyszała. - Nie odbier... - nie kończę bo w tym samym czasie słyszę dźwięk SMS-a. 

- To od niego? - Jamie jest tak samo ciekawa jak ja, z tym, ze we mnie kiełkuje też wielki strach, a przecież, nie powinnam go czuć, prawda?

Kiwam tylko głową i wchodzę w wiadomość. 

" dzisiaj nie dam rady, Jestem chory." 

Moje serce przyśpiesza, a myślałam, ze to niemożliwe. 

- Napisz mu żeby odebrał, bo to ważne. - Jamie niczym mój mózg, który w tym momencie jest wyłączony, myśli za mnie. - A najlepiej żeby przyjechał. Przecież nie jest umierający. 

" Odbierz to ważne. Muszę Ci coś powiedzieć. A najlepiej przyjedź."

Po minucie dostajemy odpowiedź. 

" Nie przyjadę bo jestem chory. Gadaj co masz powiedzieć."

- Debil. - cicho komentuje moja przyjaciółka. 

"proszę. To ważne." Moje ręce same wystukują na klawiaturze odpowiedź. 

Ale nie dostaje żadnej wiadomości zwrotnej. 

- Kurwa co za idiota.  Ja pierdolę. 

Łzy znowu kiełkują mi pod powiekami i wiem, że za chwilę znowu spłyną w dół po moich policzkach. 

" Jestem w ciąży."

Klikam wyślij i przestaję oddychać. 

" To nie może być moje. Dwa lata sexu bez gumek i nic, i nagle wypalasz, że jesteś w ciąży. Podejrzane."

I wtedy wiedziałam, że już nigdy nie będę go kochać tak samo...