TERSİ ÇIKMAYAN KABUSLAR GECESİ

Bölüm 11 - Düşünceler

    ...İkiz kız kardeşi...

  ''Tamam,'' diye başladı söze ''Tamam, belli ki her şeyin konuşulma vakti geldi de geçiyor.''

  Elindeki silahı sakin hareketlerle pantolonunun bel kısmına yerleştirdikten sonra elinin tersiyle üstünü başını düzeltti. Önce eski dostuna sonra da kız kardeşine bakıp ''Her şeyden önce o anahtarın bende olması gerekiyor.'' dedi elinde tuttuğu anahtarla öylece kalakalmış kardeşine doğru yürürken. ''Merak etme,'' derken hem anahtarı kardeşinin elinden almış hem de sarışın kadına çevirmişti bakışlarını ''Her şeyi konuştuktan sonra sen de bu anahtarın neden bende olması gerektiğini anlayacaksın.''

  Hala birçok konuda zihni bulamaç halindeydi sarışın kadının. Güvenmek şöyle dursun yaşadıklarının gerçek olup olmadığını sorguluyordu artık. Çok şey yaşamışlardı: iyi, kötü tonlarca şey ama aklının ucundan bu gibi ihtimaller hiçbir zaman geçmemişti. Çocukluğundan beri kız kardeşi gibi gördüğü arkadaşı, kendinden çok güvendiği arkadaşı yapmaması gereken çok şey yapmıştı. Bahanesi ne olursa olsun ailesi böyle bir ihaneti hak etmemişti. Tek suçlu kendisi olmasına rağmen şimdi tüm olanların tek masumu oymuş gibi davranmak da neyin nesiydi böyle? Onun söyleyeceklerini dinlemeli miydi yoksa bir şekilde yolunu bulup babasına verdiği sözü yerine mi getirmeliydi?

  Kardeşi olduğunu öğrenen kadın ise hala bir kabusun içinde olduğunu düşünüyordu. Belki de sanrıydı yaşadıkları, zihni ona oyunlar oynuyordu. Çatıdaki adam, telefondaki kadın, kapısına bırakılan not, hastane odasına gönderilen çiçek ve son olarak da varlığından bile haberdar olmadığı ikiz kardeş? Hepsi birer hayaldi belki de. Veya buna inanmak istiyordu. En azından bir kısmı öyle olabilir diye düşündü: travma sonrası psikolojik bir sorundur belki diye geçirdi aklından. Çatıdaki adam gerçekti belki ama ya sonrası? Her gece gördüğü kabuslardan biri olmadığı ne malumdu? Kendini cimcikleyip kontrol etmeyi düşündü bir an için ama her şey rüya olamayacak kadar tatsız ve bunu hissettirir cinstendi. Gözlerini kendisine tıpa tıp benzeyen bu kadından alamıyordu. Bir kardeşinin olması ve bunu bilmemesi kalbinde buruk bir ağrıya neden oluyordu. Nasıl bu hale geldiklerini merak etmeye başlamıştı. Bebekken mi ayrılmışlardı, anne ve babalarından kardeşinin haberi var mıydı, neden bu kadar geç bulmuşlardı birbirleri...

  Herkes birbirine bakıp derin bir sessizliğe gömülmüşken anahtarı cebine koyan kadın kapıya doğru yönelmişti. ''Hadi, rahat rahat konuşabileceğimiz bir yere gidelim.'' derken yüzünde varla yok arası bir tebessüm belirdi.

  Kendisi önde diğerleri arkada yavaş hareketlerle koridordan geçip merdivenlere kadar yürürken kimseden ses çıkmadı. İkisi de konuşmayı kabul etmişti çünkü cevaplara ihtiyaçları vardı. Sonunda binadan çıktıklarında herkes yaşanan olayları kendi kafasında tartıyor gibi görünüyordu. Kimse ne diyeceğini, kime nasıl güveneceğini, kandırılıp kandırılmadığını bile bilmiyordu.

  Sarışın kadın, eski arkadaşına bakarken 'yine mi oyun oynuyorsun?' diye düşünürken buldu kendini. İkiz kardeşi olsaydı bile bunu neden şimdi öğreniyordu, çok eskiden de olsa sırdaş değiller miydi o zaman? Yoksa kendisi de mi yeni öğrenmişti? Peki ya kardeşi... O nasıl her şeyden bu kadar bihaber kalabilmişti? Düşündükçe sonsuz bir cevapsız sorular silsilesinin içinde kaybolduğunu fark etti ve derin bir nefes alıp zihninden geçen bu düşünceleri kuytu bir karanlığa gönderdi. Zihnini bulandıran her şey fiziksel bir yorgunluk olarak baş gösteriyordu çünkü, bitkindi. Biraz olsun dinlenmek, daha fazla aksiyon ve olay yaşamamak istiyordu, sessizce bekledi ve olacakları görüp yaşamaya karar verdi.

  Kardeşinin arabasına doğru ilerlerken bir yandan da sokağa göz attı, kimse var mı yok mu emin olamamıştı bir türlü. ''Senin araban nerede?'' diye bir soru yöneltti sarışın kadına. ''Arabamı getirmedim, taksiyle geldim buraya.'' O da peşi sıra arkasından yürüyordu kadının.

  Arabanın yanına geldiklerinde yaşadığı şoku hala atlatamayan ve ikizi olduğunu söyleyen birine neden güvendiğini bile anlamayan kadın ''Bunun benim arabam olduğunu nereden biliyorsun sen?'' dedi gözlerini gözlerinden hiç ayırmadan. Bilinmezliğin verdiği o garip duygudan sıyrılmaya çalışsa da pek başarılı olamadı ve olduğu yerde durup bir cevap beklemeye başladı.

  ''Senin benim hakkımda bilmediğin ne kadar şey varsa ben senin hakkında o kadar şey biliyorum.'' derken kardeşinden gözlerini bir saniye bile kaçırmamıştı. Onu korkutmak veya gerilmesine sebep olmak değildi niyeti, sadece artık yalan söylemek, sır saklamak istemiyordu. Kadının gözlerinde ufak bir şaşkınlığın ardından ürperti geçtiğini görünce devam etti ''Bir süredir en azından,'' Arabanın kapısına yöneldi ''Bir süredir biliyorum. Ayrıca hiçliğin ortasındayız baksana, başka kimin olacak?'' diyerek hafif gülümsemeyle ortamın yumuşayacağını umdu.

  Son cümle kendisini pek rahat hissettirmese de odadan çıkmadan önce gözlerinin az çok alıştığı o karanlıkta bulabildiği, sağa sola saçılmış eşyalarını çantasına tıkıştırmıştı ve şimdi de içlerinde bulunan araba anahtarını arıyordu. Kısa bir uğraş sonucu bulduğu anahtarla birlikte arabayı açtı ve kardeşi yan koltuğa geçerken sarışın kadın tek bir kelime bile etmeden arka koltuğa geçti. İlk karşılaştıkları andaki soğukkanlılığı yok olmuş diye düşündü kadın. Kendisini saçlarından sürüklerken böyle şeyler aklından geçmiyordu demek ki diye geçirdi aklından.

  Arabayı çalıştırdığı sırada nereye gideceklerini soracakken kardeşinin cümlesiyle yarım kaldı düşünceleri. ''Ben sana yolu tarif edeceğim, birini daha almamız gerekiyor'' derken sesinde ufak bir gerginlik seziliyordu. ''Hoşuna gitmeyecek birini.''

  Anlam veremeyen kadın ''Kimi?'' derken aklına tek bir kişi bile gelmemişti ve merak ediyordu. Bakışlarını yanında oturan kadına yöneltti ve hiç beklemediği o cevapla birlikte birkaç saniye boyunca yanlış duyduğunu düşündü ama yanlış değildi ve kulakları uğuldamaya başlamıştı.

  ''Çatıdaki adamı alacağız.''