Γυναικείο Ημερολόγιο

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 6

Αλκυόνη

Δεν ήξερα τι μου γινόταν. Τέτοια πράγματα, μόνο σε ταινίες γίνονται. Μου κόπηκαν τα γόνατα όταν συνέβη στην πραγματικότητα. Σε αυτό το τραπέζι, στην κορυφή καθόταν ο πατέρας του Παύλου, αριστερά καθόταν ο Παύλος και δίπλα εγώ και δεξιά και ακριβώς δίπλα από τον κύριο Μενέλαο ,η Ελβίρα. Ακριβώς δίπλα της καθόταν ο Άρης. Και ακριβώς απέναντι από μένα.
Το μυαλό μου ήταν αλλού. Πως την πάτησα έτσι. Ούτε εγώ κατάλαβα. Ο Άρης, παιδικός φίλος αλλά και οικογενειακός φίλος της συγκεκριμένης οικογένειας. Θα τρελαθώ.
Κάτι άκουσα ότι θα μείνει μόνιμα στην Αθήνα. Τον έχουν σαν γιό τους. Έλεγαν ότι καλά έκανε και πήρε αυτή την απόφαση. Ώστε να είναι κοντά στην οικογένειά του. Κάποια στιγμή σηκώνομαι από το τραπέζι δήθεν για σημαντικό τηλεφώνημα. Όμως εγώ πήγα μέσα στο σπίτι. Μπαίνω μέσα στο μπάνιο. Αρχίζω να πηγαίνω πέρα δώθε και να πιάνω το κεφάλι. Δεν πίστευα ότι έγινε μέχρι εκείνη την στιγμή. Δεν το πίστευα καν. Μόνο στις ταινίες γίνονται αυτά και τελικά γίνονται και στην πραγματικότητα. Καθώς κάθομαι και επεξεργάζομαι το γεγονός αυτό, την ώρα που πάω να ανοίξω την πόρτα, βρίσκεται ο Άρης πίσω από αυτήν.
"Συγγνώμη. Πέρασε αν θέλεις." Κάνω να φύγω αλλά μπαίνει μπροστά μου.
"Θέλεις κάτι;"τον ρωτάω χωρίς να τον κοιτάξω.
"Να μάθω τον λόγο."
"Δεν καταλαβαίνω."
"Εμφανίστηκες έτσι ξαφνικά στην ζωή. Χωρίς να μου πεις τίποτα για σένα. Και εξαφανίστηκες χωρίς να πει τίποτα. Χωρίς να με αποχαιρετήσεις."μου λέει με ένα ψύχραιμο ύφος και συνεχίζει,"Και εμφανίζομαι εγώ και μαθαίνω τα πάντα για σένα. Πως το εξηγείς αυτό;" με ρωτά.
"Την ίδια απορία μου δημιουργήθηκε με αυτήν την επίσκεψη. Συνάντησα τον παιδικό φίλο του φίλου μου. Τρομερή σύμπτωση."
Δεν λέμε τίποτε άλλο και όταν πάω να φύγω μπαίνει πάλι μπροστά μου.
"Τι θέλεις από μένα;" τον ρωτάω. Τότε με κολλάει στον τοίχο. Ανασαίνει πάνω μου. Μυρίζει το άρωμα μου. Η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα.
"Θέλω αυτό το κορίτσι που γνώρισα στο νησί. Αυτό που αγάπησα. Και δεν μπορώ να ζήσω την ζωή μου χωρίς αυτή." Σε απόσταση αναπνοής βρισκόμαστε. Θέλω να σχηματίσουν, τα χείλη μου, ένα χαμόγελο από την χαρά μου, όμως δεν τολμώ. Ήδη βρισκόμαστε σε απόσταση αναπνοής μεταξύ μας, μέχρι που ακούω βήματα. Σαν κάποιος να ανεβαίνει την σκάλα. Σπρώχνω λίγο πίσω τον Άρη για να φύγω. Στην σκάλα πετυχαίνω τον Παύλο. Και σταματώ.
"Που είσαι; Σε ψάχνω." λέει και κοιτάζει τον Άρη που βρίσκεται εκεί κοντά.
"Στο μπάνιο ήμουν" λέω" μόλις βγήκα." Και ξαναγυρίζει να κοιτάξει τον Άρη με μια μικρή δόση ζήλιας στο βλέμμα του. Όμως ο Άρης μπαίνει μέσα στο μπάνιο και εγώ συνέχισα να κατεβαίνω τα σκαλιά.

Με το που τελειώνει το δείπνο, φεύγει με ταξί. Ευτυχώς. Δεν είχα καθόλου όρεξη να φύγω με τον Παύλο. Εκείνη την στιγμή άκουσα ότι ο Άρης θα μείνει εκεί. Όχι μόνιμα. Για μερικές μέρες. Μετά θα μετακομίσει στην οικογένειά του. Εγώ, μέσα στο ταξί, σκεφτόμουν και προσπαθώ να επεξεργαστώ αυτό που έγινε σήμερα. Δύο φίλοι, οι οποίοι ο ένας είναι ο σύντροφός μου και με τον άλλον είμαι ερωτευμένη. Φτάνω στο διαμέρισμα. Ανοίγω την πόρτα και βλέπω ότι το σπίτι είναι ακατάστατο. Λες και έχει περάσει τυφώνας. Πάω να πιάσω το κινητό για να πάρω την Βάσια τηλέφωνο. Αλλά δεν το κάνω γιατί ξέρω ότι ήταν με άντρα και δεν θέλω να μάθω τι έγινε. Τι να κάνω και εγώ. Αρχίζω να τακτοποιώ το σπίτι.