"တကယ် ချစ်ဖို့ကောင်းတာ...အကိုတို့ နေ့တိုင်းဒီလိုလေးပဲ အမြဲတွေ့နေရရင်ကောင်းမယ်"
ရတု မျက်နှာပင်ရဲတက်သွားတော့သည်။ အကိုကတည့်တိုးကြီးပြောတော့ ရတုမှာ တကိုယ်လုံးမှာရှိတဲ့ သွေးကြောတွေပြောင်းပြန်စီးသွားသလိုပင် ဖြစ်သွားရ၏။
"ဟို...အကို...ထင်လို့ပါ...."
"အကို့ကိုရော....ဒီနေ့ဘယ်လိုမြင်လဲ....ပြောပါဦး"
မော်ကွန်းက သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကို ကြည့်ဦးဆိုသည့်ပုံစံနှင့်ပြောလိုက်တော့ ခုဏအကြည့်လွှဲထားတဲ့ မောင့်ရဲ့မျက်ဝန်းလေးများက မရဲတရဲလေးနဲ့ မော်ကွန်းကိုကြည့်လာလေ၏။
"ချော....ချော....တယ်"
"ဟား....ဟား....အကိုကနောက်တာပါကွာ.....ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ....."
မော်ကွန်း မောင့်ကို အသည်းပင်ယားလာတော့သည်။ မရဲတရဲလေးကြည့်ပြီး ချောတယ်ဟုပင်ပြောနေသည့်မောင့်မျက်ဝန်းများက မော်ကွန်း မျက်လုံးများကိုတည့်တည့်မကြည့်။ အသည်းယားလို့ ခေါင်းလေးကို ကိုင်ပြီး ဆံစများကိုထိုးဖွားလိုက်သည်။ မောင်က ကလေးလေးအတိုင်ပင် ခပ်ပြုံးပြုံးလေးနှင့် ခေါင်းလေးငုံ့ထားသေးသည်။
"ဘာလဲ...အကိုကချစ်ဖို့ကောင်းတယ်ပြောလို့ရှက်သွားတာလား......ဟား....ဟား....သွားမယ်...သွားမယ်....ကျောင်းနောက်ကျနေဦးမယ်"
ရတုလည်း ရှက်ရှက်နှင့် အကို့ကိုဘာမျှဆက်မပြောတော့ဘဲ ကားပေါ်တက်လိုက်တော့သည်။ ရင်ခုန်သံခပ်ပြင်းပြင်းကို ရတုကိုယ်တိုင်ပင်ပြန်ကြားနေရသည်။
အကိုက လူကို ရင်ခုန်အောင်အမြဲလုပ်တတ်သား။
__
"ဟယ်လို....Daddy"
"ပြော...သား"
"သား Daddy ရုံးခန်းကို ဒီနေ့လာခဲ့မယ် ပြောစရာရှိလို့"
"အော်.....အရေးကြီးလို့လား....သား "
"ဒီလိုပါပဲ ရောက်မှပြောမယ် ...ဒါပဲDaddy...dutyချိန်မို့ မအားဘူး"
သူ့အပြောကိုတောင်မစောင့် ချစ်လှစွာသောသားကဖုန်းချသွားနှင့်ပြီ။ အရေးကြီးလို့ဖြစ်မည်။ မော်ကွန်းကမလိုအပ်ပဲ ဖုန်းဆက်လေ့မရှိသူမို့။
