“အဲဒီ အစ်မကြီးနဲ့ လမ်းမှာ တစ်ခါပြန်တွေ့သေး တော့ ပြောပါတယ် သားကြီးရာ မင်းအကြောင်း တွေကို”
“ဘာတွေပြောတာလဲ”
“မိန်းမပစ္စည်း အပြင်မှာမမြင်ဖူးလို့ ကြည့်ပါဦးမယ်ပြောပြီး မီးခြစ်ခြစ်ပြီး ကြည့်တာရယ်…။ လူက အတွေ့အကြုံမှမရှိလို့ ကောင်းကောင်းမလုပ်တတ်ပေမဲ့ ပေါင်ကြားက အငယ်ကောင်ကတော့ သိပ်သန်မာထွားကြိုင်းတယ် ဆိုတာပေါ့…။ လောကကြီးမှာ လူမှန် နေရာမှန် မရှိတာ တော်တော်ဆိုးကွာ။ ဒါမျိုး မင်းဇင်လတ်တို့ ပိုင်ဆိုင်လိုက်ရရင် ပွဲပြီးပြီ”
“ဆုတောင်းနေလေ ငါ့ကို မနာလိုနေတာ ဟုတ်”
“မနာလိုတာမဟုတ်။ ပစ္စည်းကောင်းရှိပြီး အသုံးချတတ်အောင် ကြည့်သာလုပ်”
ငယ်သံဒိုင်က ကာရံခေါ်ပြီး စကားပြောလိုက်တဲ့အခါ တစ်ယောက်ကလည်း အထာနပ်ပြီးသားမို့ ကာရံစကားနဲ့ပဲ ပြန်ဖြေပေးလိုက်သည်။
“အေးကွာ! သားကြီးရဲ့ ပစ္စည်းကောင်းကြီးကို။ အခုက မြသန္တာနဲ့လည်း ပြတ်သွားပြီဆိုတော့ ဘယ်သူများ ကိုင်တွယ်စားသုံးခွင့်ရမလဲ မသိ”
မင်းဇင် အဲ့လိုပြောလိုက်တော့ သံဒိုင့်မျက်လုံးထဲမှာ အန်တီနုလွင် မျက်နှာက ရုတ်တရက် ပေါ်လာလိုက်တာမို့ ခေါင်းရမ်းပြီး အတွေးမြင်ကွင်းကို အတင်းဖျောက်လိုက်ရသည်။ မင်းဇင် ရိပ်မိသွားမှာလည်း စိုးရိမ်တာမို့ စကားတွေပဲ ဇွတ်ပြောလိုက်မိသည်။ ဘာတွေပြောမိမှန်း မသိလိုက်အောင် အာရုံတဒင်္ဂ ထွေပြားသွားချိန်မှာ……
“ဘာတွေကို ခေါင်းရမ်းနေတာလဲ သားကြီး…။ မင်းပေါင်ကြားက ဟာမျိုး……”
“ဘာ! ဘာပြောလိုက်တာလဲ မင်းဇင်”
“မင်းပေါင်ကြားကဟာမျိုး င့ါပေါင်ကြားမှာလည်း ရှိရင် ကောင်းမယ်လို့ ပြောတာ။ ဘာလဲကွာ… ကြောင်တောင်တောင်နဲ့”
“မင်း ဆုတောင်းကို စဉ်းစားနေလိုက်တာကွ…။ ငါပေါင်ကြားကဟာ မင်းပေါင်ကြားထဲ ရောက်ချင်တာ ဟလား!။ နေရာလွဲပြီး ပေါင်ကြားထဲမရောက်ပဲ ဖင်ကြားထဲ ရောက်သွားမှ ပြဿနာ တက်သွားမယ်နော် သားကြီး ဟင်း!ဟင်း!”
