အခန်း ( ၁ )
“ဗွမ်း”
“အို”
“ရော့ဗျာ နောက်တစ်ပုံး — ဗွမ်း!”
“ဟဲ့ တော်ပြီလေကွယ်”
“တော်သေးဖူး လာပြီ နောက်တစ်ပုံး–ဗွမ်း!”
“မောင်ချစ်ကောင်း ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲကွယ်”
“သင်္ကြန်မို့လို့ ရေလောင်းတာလေ အန်တီ မမ လှလှရဲ့”
“သြော်ကွယ် အခြား အပျိုလှလှလေးတွေ သွား လောင်းပေါ့”
“သိဘူး သိဘူး လောင်းမှာပဲ လောင်းမှာပဲ.. ငါ့ကို လာမတားနဲ့… တစ်မြို့လုံးကရေတွေ ကုန်အောင် လောင်းမယ်… “ဝါနုနုလွင်” ကို ရေလောင်းခဲ့တာ ငါကွ! ချစ်ကောင်းတဲ့ကွ…… လောင်းမှာပဲ လောင်းမှာပဲ ဝှေ့ဟေးဟေး”
ပါးစပ်က တတွတ်တွတ်ရွတ်အော်ပြီး ” အရူး ချစ်ကောင်း” ပြေးသွားလေသည်။ အပြင်က အသံတွေကြောင့် “ငယ်သံဒိုင်” အိမ်ပြင်ထွက်လိုက်တော့…
“ဟာ… အန်တီနုလွင်”
“အေး.. မောင်ငယ်ရေ အရူးချစ်ကောင်းလေ ဒီနားရောက်မှ ရေလောင်းသွားလို့။ ရေကလည်း နည်းနည်းမဟုတ်ဘူး ပုံးကြီးကြီးနဲ့ ၃ ပုံးတောင်ကွယ်။ အန်တီ့အိမ်ကို ဘယ်လို လမ်းလျှောက်ပြန်မလဲ”
“ကျနော်လိုက်ပို့ပေးမယ်လေ အန်တီ။ အိမ်ထဲဝင်ပြီး မေမေရဲ့ အဝတ်အစားတွေ ခဏ လဲဝတ်ထားလိုက်ပါဦး”
“အေးကွယ်”
အန်တီနုလွင်က ပြောရင်း ငယ်သံဒိုင်ထက်အရင် အိမ်ရှိရာသို့ သွားနှင့်ပါတော့တယ်။ ငယ်သံဒိုင်လည်း အန်တီ့နောက်က လိုက်လာတော့…
“ဝါး မိုက်လိုက်တာ အန်တီရယ်”
ဒီစကားကိုတော့ သံဒိုင့်စိတ်ထဲကပဲ ရေရွတ်မိသွားတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ ရှေ့မှာ တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့် အမျိုးသမီးကြီးတစ်ယောက် အသားကပ်နေတဲ့ ရေစိုလုံချည်နဲ့ ဈေးခြင်းတောင်းဆွဲပြီး တစ်လှမ်းချင်း လှမ်းသွားတာ… ဖင်သားကြီးတွေက ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း..။ သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ကို နှာတွေးတွေးပြီး တစ်ခါမှ မကြည့်ဖူးခဲ့…။ သူငယ်ချင်းရဲ့အမေ ကိုယ့်အမေအရွယ်လောက်ကြီးကိုး…။ အန်တီနုလွင်က လှတာတော့ တော်တော်လေးလှတယ်။အသားဖြူဖြူ အရပ်မြင့်တယ်။ နှာခေါင်းချွန်ချွန်နဲ့ သိပ်လှတယ်။ ဒီလောက်ပဲ……
