ျမႀကိဳင္တို႔႐ြာမွာ ဝါဆိုသကၤန္ကပ္ၾကေတာ့ ျမႀကိဳင္က ေရကုသိုလ္ယူတယ္။ ဆြမ္းေကြၽးဖို႔ အတြက္ ခ်က္ျပဳတ္ရာမွာ လိုအပ္တဲ့ေရကို ျမႀကိဳင္က ေရတံပိုးေလးနဲ႔ ထမ္းၿပီး သယ္ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိုးခြက္ေတြ ေဆးေၾကာဖို႔ကိုလည္း ေရအဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ ျဖည့္ေပးထားတယ္။
ျမႀကိဳင္တို႔ ႐ြာမွာ လူပ်ိဳ၊ အပ်ိဳ အဖြဲ႕ ရွိတယ္။ အဲဒီ အဖြဲ႕က ဥပုသ္သည္ေတြ ဆြမ္းေကြၽးဖို႔ အတြက္ တာဝန္ယူၾကၿပီးေတာ့ ကူညီကုသိုလ္ယူၾကတယ္။ ျမႀကိဳင္က အဲဒီေနရမွာ သိပ္ေတာ္တယ္။ အခ်က္အျပဳတ္လည္း ဝါသနာပါေလေတာ့ ျမႀကိဳင္တို႔က ဒီလို အခ်ိန္ဆိုရင္ ထမင္းအိုးေတြနားက မခြာေတာ့ဘူးေလ။
ခဏအၾကာမွာ ဥပုသ္သည္ေတြ ေက်ာင္းေပၚက ဆင္းလာတယ္။ ျမႀကိဳင္ အရင္ဆုံးရွာမိတာက
ဆရာ့ကိုပါပဲ။ လူအုပ္ထဲမွာ ဆရာ့ကို ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ အခါ ျမႀကိဳင္က ခ်က္ခ်င္းပဲ ဟင္းခ်ိဳင့္ကို ယူတယ္။
ဥပုသ္သည္ေတြ ဆြမ္းစားဖို႔ျပင္ဆင္တဲ့အခါ ျမႀကိဳင္တို႔က ဟင္းေတြ ေလ်ာ့သြားရင္ ျဖည့္ေပးၾကတယ္။ ျမႀကိဳင္က ဝက္သားခ်ိဳင့္ကို လက္ဦးေအာင္ယူထားၿပီး ဆြမ္းစားေဆာင္ထဲကို တန္းဝင္သြားတယ္။
"ဆရာ ထည့္စားေနာ္"
ျမႀကိဳင္ဟာ ေက်ာင္းဆရာေလးရွိတဲ့ စားပြဲနားမွာ အၿမဲ ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟင္းေလး ေလ်ာ့သြားတာနဲ႔ အျပည့္ျပန္ျဖည့္ေပးတတ္တယ္။ အျပည့္ျဖည့္တာကိုေတာင္ ပန္းကန္မွာ ျပည့္လွ်ံတဲ့ အထိ ျဖည့္ၿပီးမွ ျမႀကိဳင္ဟာ အျခားစားပြဲဝိုင္းေတြဆီကို သြားျဖည့္တယ္။ အဲဒီေလာက္ထိ ျမႀကိဳင္က ေစတနာပိုပါတယ္။
"မစားေသးဘူးလား ျမႀကိဳင္ေရာ"
ျမႀကိဳင္က ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ ေခါင္းခါျပတယ္။
"က်ဳပ္တို႔ ေနာက္မွ စားပါ့မယ္၊ ဆရာတို႔ အရင္စားၾကပါ၊ ဟင္းလိုရင္ေျပာေနာ္"
"ဟင္းလိုရင္ ေျပာေနာ္" လို႔ ေျပာတဲ့ စားပြဲဝိုင္းေပၚမွာ ဟင္းေတြဟာ ျပည့္လို႔လွ်ံလို႔။ ႏုႏု က ဟင္းရည္ လိုက္ထည့္ေပးေနရင္ူက ျမႀကိဳင္ကို ခိုးရယ္တယ္။ ႏုႏု ရယ္လိုက္တာကို တစြန္းတစ ျမင္လိုက္တဲ့ ျမႀကိဳင္က ႏုႏုကို မ်က္ေစာင္းထိုးတယ္။
"ျမႀကိဳင္ အျခားစားပြဲေတြကိုလည္း ဟင္းျဖည့္ေပးေနာ္"
ႏုႏုအသံကို ၾကားတဲ့ ျမႀကိဳင္က ႏုႏု ကို မ်က္ႏွာ အမူအရာနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ၿပီး အျခားစားပြဲေတြဆီေရာက္သြားတယ္။ ေက်ာင္းဆရာကေတာ့ ျမႀကိဳင္ကို ၾကည့္ရင္း ၿပဳံးရယ္ေနတယ္။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲမွာ တ႐ုတ္စကားပင္ႀကီး တစ္ပင္ရွိတယ္။ အဲဒီ အပင္ႀကီးက ေတာ္ေတာ္ေလးႀကီးၿပီး အပင္ရဲ႕ ေအာက္မွာ တ႐ုတ္စံကားပြင့္ေတြ ေႂကြက်ေနတယ္။ ျမႀကိဳင္က အဲဒီ အပင္ကို သိပ္သေဘာက်တယ္။ ဒါေၾကာင့္မလို႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ေရာက္ရင္ အဲဒီ အပင္ေအာက္မွာ ထိုင္ေလ့ရွိတယ္။ ဒီေန႔မွာလည္း ျမႀကိဳင္က အဲဒီအပင္ေအာက္ကို ေရာက္ေနတယ္။ အပင္ေအာက္မွာ ထိုင္ရင္း ေႂကြက်ေနတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးေတြကို လိုက္ေကာက္ေနတယ္။ အဲဒီပန္းပြင့္ေလးေတြထဲက အပြင့္လွလွေလးကို ေတြ႕တဲ့အခါ ျမႀကိဳင္က ေကာက္ယူလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ နားၾကားမွာ ညႇပ္ပန္ဖို႔ ျပင္လိုက္တယ္။
႐ုတ္တရက္ အနားကို လူတစ္ေယာက္ေရာက္လာသလို ခံစားမိတဲ့အခါ ျမႀကိဳင္ရဲ႕ လက္ေတြက ရပ္သြားတယ္။
ေက်ာင္းဆရာေလးကို ျမင္တဲ့အခါ ျမႀကိဳင္က ဆက္ပန္ရမလား၊ မပန္ဘဲထားရမလားကို စဥ္းစားသြားရတယ္။ ဆရာဟာ သေဘာေပါက္သြားတယ္နဲ႔တူတယ္။ ျမႀကိဳင္ကို ၿပဳံးရင္း ၾကည့္လာတယ္။
"ပန္မလို႔လား ျမႀကိဳင္"
ျမကိုင္ဟာ ရွက္ရယ္ကေလး ရယ္ျပမိတယ္။ ဆရာေလးက ျမႀကိဳင္ကို ၾကည့္ရင္း ၿပဳံးတယ္။ ျမႀကိဳင္ က ဆရာေလးကို ေမာ့မၾကည့္ရဲဘူး ။ ျမႀကိဳင္မၾကည့္ရဲတာကလည္း ေက်ာင္းဆရာလးကို ျမင္ရင္ ရင္ေတြ ခုန္လို႔ပါ။
