Ruhumdan Geçenler

olmuyor bak!

Bazen minik bir umut canlanıyor içimde.
Bir gün yapabileceğime dair,
Yaşayabileceğime dair...
Biliyorum.
O "bir gün" hiç gelmeyecek.
Ama her gün "acaba bugün o gün mü?"diye uyanmaktan vazgeçemiyorum.
İçimde bir Karadelik var.
Duygularımı,hislerimi içine çeken devasa bir karadelik.
O minicik umut tanesini içimdeki canavara kaptırmamak gün geçtikçe zorlaşıyor.
Engel olamıyorum,içim çekiliyor o karadeliğe...
Nefesim kesiliyor.
Dinlemekten bıkmadığım şarkılar bile terketti sanki beni.
Baksanıza onlar bile avutamıyor ruhumu...
Sevgiye,ilgiye muhtaç bedenim,ruhum günden güne çöküyor...
Garip gelecek belki ama bir yerlerim acısın istiyorum.
Vücudumda görünür yaralar açılsın,kanasın kanasın ve kapanmasın....
Belki o zaman içimdeki bu koca boşluk dolar...
Bedenim acırsa ruhumun çığlıklarını duymam belki ...
Kafamın içindekiler biraz olsun susar...belki.
"Sustular mı?" diye sorarsanız,susmadılar....
Bu yaşadığım kargaşaya birde bedenimdeki yaralar eklendi sadece ...
Sussam,bağırsam ne fayda ?
Durdurabilir miyim bu savaşı?
Kurtarabilir miyim içimdeki çocuğu?
Biliyor musunuz ?
Bazen onu karşımda görüyorum.
Bana öyle bir bakıyor ki?
"Burdayım","yanındayım" der gibi ...
"Korkma""Seni seviyorum"der gibi...
Kimsem olmasa bile onun varlığı güç veriyor bana...
Sanki benim küçüklüğüm değil de,kızımmış gibi ,Minik güzel kızım...
Kisenin Bana vermediği şefkati ona vermek iyi geliyor bana...
O hic acıtmıyor canımı,hiç bana kızmıyor,bağırmıyor,Aşağılamıyor...
Dinliyor beni,saatlerce konuştuğumda da ,günlerce sustuğumda da ...