តែម្នាក់ ( SHOULD BE ONLY ONE ) (ចប់)

ភាគទី១៧ : ការពិត(អានដោយការស្ទះខ្យល់)

«ខ្ញុំចង់លែងលះ» ទៀតហើយប្រយោគដដែលតែមានឥទ្ធិពលណាស់ចំពោះអ្នកដែលមាននាមជាស្វាមី ដែរត្រូវឈរស្ដាប់ភរិយាយរបស់ខ្លួនពោលពាក្យលែងលះម្ដងហើយម្ដងទៀត
«ជេយ៉ុនដឹងថាឯងកំពុងតែនិយាយស្អីចេញទៅទេ?» ជុងយ៉នទម្លាក់ឥវ៉ាន់ដែលនាងកាន់ពេញដៃចុះទាំងទឹកមុខកំណាច
«ខ្ញុំដឹង......ខ្ញុំចង់លែងលះជាមួយនឹងបុរសម្នាក់នោះ» មិនត្រឹមតែនិយាយទេជេគលើកដៃចង្អុលទៅកាន់នីគីដែលឈររឹងខ្លួនធ្វើអ្វីមិនត្រូវ
«បងមិនដឹងថាពួកឯងមានទំនាស់អ្វីជាមួយគ្នាទេ តែក៏មិនគួរនិយាយរឿងគ្រួសារនៅមុខអ្នកដទៃបែបនេះដែល» ជុងយ៉ងនិយាយសម្ដៅដល់ស៊ុងហ៊ុនដែលមានវត្តមាននៅកន្លែងដែលមិនគួរឲ្យមានក្នុងពេលឥឡូវនេះ
«ស៊ុង...មិនមែនជាអ្នកដ៏ទៃ គេជាមនុស្សដែលខ្ញុំស្រលាញ់» ជេគនិយាយយ៉ាងប្រាកដប្រជាស៊ុងហ៊ុនមើលទៅក្រសែភ្នែករបស់ជេគយ៉ាងស្រទន់សមចិត្ត ខុសពីនីគីដែលគាំងធ្មឹងមិនដឹងបន្ដនិយាយពីណាដល់ណា ឬក៏មិននិយាយតែម្ដងល្អទេ?
«ជេយ៉ុនសម្ដីរបស់ឯងកាន់តែប្រហើនទៅហើយ» ជុងយ៉នគោះតុខ្លាំងៗបណ្ដាលឥ្យក្មេងតូចស៊ុងជេដែលដេកលង់លក់ត្រូវបើកភ្នែកស្រែកយំ នីគីប្រញាប់ក្រសោបក្មេងតូចជាប់ទ្រូងដូចជារាល់ដង ស៊ុងហ៊ុនសម្លឹងមើលទៅកាន់នីគីទាំផ្ទៃមុខមិនពេញចិត្ត
«កូនរបស់ខ្ញុំគួរតែឲ្យខ្ញុំមើលថែវិញ» ស៊ុងហ៊ុនដើរទៅរកនីគីដោយមិនខ្លាចរអា គេគ្មានហេតុផលអីត្រូវខ្លាចមនុស្សទាំងនេះឡើយ
«ឲ្យមកខ្ញុំ» នីគីសម្លឹងមើលទៅកាន់ប្រអប់ដៃមាំក្រាស់របស់ស៊ុងហ៊ុនដែលកំពុងតែរារងចាឲ្យនីគីដាក់កូនមកក្នុងរង្វង់ដៃខ្លួន
«ស៊ុងជេកូនប៉ាឈប់យំទៅកូន» នីគីមិនបានតបជាមួយនិងស៊ុងហ៊ុនទេថែមទាំងបង្វែរមុខចេញឆ្ងាយពីស៊ុងហ៊ុនធ្វើមិនដឹង
«ដេតឌី...» ស៊ុងហ៊ុនសម្លឹងមើលទៅក្នុងតូចដែលកំពុងតែព្យាយាមឈ្មុលខ្លួនចូលទៅក្រោមទ្រូងរបស់នីគីយ៉ាងស្អិតរមួត
«អស់អីហើយអ្នកមីងគ្រាន់តែស្រែកធម្មតាទេ!» បន្ទាប់ពីលួងលោមក្មេងតូចឲ្យឈប់យំហើយគ្រប់គ្នាក៏ត្រូវបានស្ដាប់បញ្ជារបស់ជុងយ៉នឲ្យអង្គុយលើសាឡុងទាំងដែលស្ថានការណ៍តានតឹង
«ដេតឌី...ហេតុអីមាំមីមិនមកអង្គុយក្បែរដេតឌី?» ស៊ុងជេបើកភ្នែកភ្លឹសៗសួរនាំទៅកាន់នីគីដែលព្យាយាមធ្វើជាធម្មតា
«ស៊ុងជេមករកមាំមីមក» ស៊ុងជេប្រញាប់រំកិលខ្លួនពីរង្វង់ដៃនីគីហើយដើរយឺតៗមករកជេគ
«នេះជាដេតឌីរបស់កូន» ស៊ុងជេងាកទៅមើលស៊ុងហ៊ុនទាំងភាពស្ងប់ស្ងាត់
«ជាដេតឌី? ចុះដេតឌីនីគី?» ស៊ុងជេចង្អុលទៅកាន់នៅគីដែលមុខកំពុងតែក្រៀមក្រំ
«គេក៏ជាដេត......»
«ដេតឌីអស់ដំណែងហើយកូនសម្លាញ់» ស៊ុងជេសម្លឹងមើលទៅកាន់ផ្ទៃមុខកាន់ទុក្ខរបស់នីគីទាំងយល់សាច់ការ ជុងយ៉នម្ដងម្កាលលួចសម្លឹងមើលក្មួយរបស់ខ្ឡួនទាំងមិនគួរឲ្យចង់ជឿ ក្មេងនេះឆ្លាតណាស់ទើបតែពីរខួបកន្លះទេតែយល់សាច់ការជាងក្មេងដប់ឆ្នាំទៀត
«ឲ្យប៉ាសុំអោបបន្តិចបានទេ?» ស៊ុងជេងាកទៅមើលមុខស៊ុងហ៊ុនទាំងញញឹម ស៊ុងហ៊ុនភាំងបន្តិចនេះកូនរបស់គេឆ្លាតថ្នាក់នេះឬ?
«ប៉ាប៉ា» ស៊ុងជេលើកដៃដើម្បីឲ្យស៊ុងហ៊ុនលើកខ្លួន ស៊ុងហ៊ុនញញឹមពព្រាយដាក់ក្មេងតូចដែលឆ្លាតហើយឆាប់យល់ការថ្នាក់នេះ
«ទៅនៅជាមួយប៉ាណា» ស៊ុងហ៊ុនថើបកូនថ្នមៗ ស៊ុងជេមិនមាត់បានត្ឹមតែញញឹមស្រាលៗមកកាន់ស៊ុងហ៊ុនតែកែវភ្នែករបស់ស៊ុងជេបែរជារំពៃមើលទៅកាន់នីគីទៅវិញ
«ក្មេងឆ្លាតប៉ុណ្ណាក៏ត្រូវការពេលវេលាដែល» ជុងយ៉ននិយាចោល ស៊ុងហ៊ុនយល់ន័យបានត្រឹមតែងក់ក្បាលយល់ស្រប
«អ្នកមីង» ស៊ុងជេចុះពីដៃរបស់ស៊ុហ៊ុនហើយទៅក្បែរខ្លួនជុងយ៉នទាំងស្ងៀមស្ងាត់ ស៊ុងហ៊ុនគេមិនដែលឃើញក្មេងណាឆ្លាតបែបនេះសោះ
«ចូលសាច់ការរបស់យើងវិញ ឯងជេយ៉ុនពីដំបូងឯងសុំយើរៀបការជាមួយនឹងនីគី សុខៗក៏ទារលែងលះ។ យើងអត់ដឹងទេថារវាងពួកឯងមានរឿងអីតែសូមឲ្យធ្វើអីសូមគិតខ្លះផង» ជុងយ៉ននិយាយទាំងដង្ហើមធំ ជេគមិនមាត់បានត្រឹមតែដកដង្ហើមចោលតាមធម្មតា
«មិនអីទេបងយ៉ន ឲ្យគេធ្វើអ្វីដែលគេសប្បាយចុះ» នីគីញញឹមខ្សោះៗជេគហាក់ភ័យបន្តិចដែលថានីគីនិងយល់ព្រមលែងលះទើបគេប្រញាប់បង្វែរសាច់រឿងនិយាយ
«ស៊ុងហ៊ុនត្រឡប់ទៅវិញសិនទៅអូនចង់នៅជាមួយកូនវិញ» ជេគនិយាយហើយក៏លើកបីកូនឡើងទៅខាងលើធ្វើមិនដឹង ស៊ុងហ៊ុនសម្លឹងមើលជេគដាច់កន្ទុយភ្នែករហូតដល់ជេគដើរផុតបាត់
«ហេស៊ឹងនិងជេយ៉ុនធ្លាប់មានទំនាក់ទំនងជាមួយគ្នាមែនទេ?» ស៊ុងហ៊ុនបោះសំណួរសួរទៅកាន់នីគីនិងជុងយ៉នដែលព្យាយាមមិននិយាយ
«អ្នកទាំងពីរគួរតែឆ្លើយជាមួយខ្ញុំមក» នីគីសម្លឹងមើលមុខជុងយ៉នបន្តិចមុននឹងពោល
«ធ្លាប់ជាគូរស្នេហ៍...តែនៅពេលដែលដឹងថាហេស៊ឹងត្រូវជាពូហើយមានគូរដណ្ដឹងទៀតនោះធ្វើឲ្យពួកគេបែកគ្នា មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណឹងទេគូរដណ្ដឹងរបស់ហេស៊ឹងក៏ជាប់ញាតិជាមួយជេគដែល ពួកគេមានជម្លោះរឿងមរតក ហេស៊ឹងគាត់នៅខាងគូរដណ្ដឹងរបស់គាត់វាមិនចម្លែកទេ» ស៊ុងហ៊ុនងក់ក្បាលគេបម្រុងហើបមាត់និងសួរបន្ដទៅហើយក៏ត្រូវបានជុងយ៉នកាត់
«ឯងប្រហែលជាំស្គាល់ជេយ៍ហើយគ្រានោះពេលដែលជេគគេបាក់ទឹកចិត្តគឺជេយ៍ជាអ្នកចូលមកលួងលោមរហូតដល់ទំនាក់ទំនងពួកគេស៊ីជម្រៅកាន់តែខ្លាំង ប្រហែលជាង៦ឆ្នាំមុនជេយ៍គេបានរៀបគម្រោងសុំជេគរៀបការតែអ្នកណាទៅដឹង ហេស៊ឹងមិនដឹងជាទៅយកបណ្ដាំឯកសារមកពីណាទេថាប្អូនស្រីបង្កើតរបស់ជេយ៍គឺជាគូរដណ្ដឹងជេគ» ស៊ុងហ៊ុនហាក់អស់សំណើចបន្តិចកន្លងមកប្រតិកម្មរបស់ជេយ៍ចម្លែកៗក៏ដោយសារបែបនេះសោះ
«ជេគត្រូវបានចាស់ទុំផ្សំផ្គុំឲ្យធ្វើឲ្យជេយ៍គេស្ទើតែកើតឆ្កួតទៅហើយស្រាប់តែ...ហេតុការណ៍អាក្រក់បានកើតឡើងគឺពេលដែលឯង......» ស៊ុងហ៊ុនងក់ក្បាលមែនហើយគ្រានោះបើមិនកើតរឿងហេតុដែលស៊ុងហ៊ុនបុកឡានរបស់ជេគទេស្មើនេះជេគមានប្រពន្ធបាត់ទៅហើយ ប្អូនស្រីរបស់ជេយ៍ក៏មិនស្លាប់ដែល
«ឯងទាក់ទងជាមួយជេគឯងមានសត្រូវច្រើនណាស់» ជុងយ៉ននិយាយហើយងាកមើលទៅកាន់នីគី
«ហើយក៏មានតែនីគីម្នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលអាចការពារសុវត្ថភាពរបស់ជេគពីពួកនោះ» ស៊ុងហ៊ុនស្ដាប់នីគីញញឹម
«ជេយ៍មិនគួរឲ្យខ្លាចដូចហេស៊ឹងទេ» ស៊ុងហ៊ុនពោលតិចៗ
«យល់ច្រឡំហើយ...ឯងមិនឆ្ងល់ទេថាហេតុអីជេនីប្អូនរបស់គេស្លាប់ទាំងមូលគេបែរជាមានប្រតិកម្មធម្មតា តែនៅពេលដែលជេគពិការគេបែរចាឆោឡោបម្រុងសម្លាប់ឯងទាំងគ្រួសារទៅវិញ?» ជុងយ៉ននិយាយស្រាលៗធ្វើឲ្យស៊ុងហ៊ុនស្រម៉ៃគិត មែនហើយជេយ៍ហាក់ដូចជាំពេញចិត្តការស្លាប់របស់ប្អូនគេណាស់
«ដោយសារតែបែបនេះហើយទើបយើងមិនទុកចិត្តអ្នកណាក្រៅពីនីគីឡើយសូម្បីតែឯង» ជុងយ៉នលើកដៃស្រឡូនខ្លួនចង្អុលទៅកាន់ស៊ុងហ៊ុនដែលកំពុងញញឹម
«បងឆ្លាតណាស់តែមិនគួរឆ្លាតពេកទេ...ខ្ញុំលាសិនហើយ» ស៊ុងហ៊ុនដើរចេញទៅទាំងផ្ទៃមុខរៀបស្មើចំណែកនីគីមិនមាត់រហូរដល់ជុងយ៉ននិយាយ
«ធ្វើយ៉ាងណាំក៏បានឥ្យជេគក្លាយជារបស់ឯងទៅ» ជុងយ៉នទម្លាក់ថ្នាំសម្រើបមួយកញ្ចប់នៅលើតុ នីគីបានត្រឹមតែញញឹមតែមិននិយាយស្ដី

៙៙៙
យប់កាន់តែជ្រៅជេគអង្គុយអង្អែលក្បាលកូនរបស់ខ្លួនទាំងទឹកមុខពិបាកមើលនីគីបើកទ្វារបន្ទប់កូនរបស់ខ្លួនទាំងញញឹម
«ចង់និយាយជាមួយខ្ញុំទេ?» នីគីទម្លាក់ខ្លួនអង្គុយចុះក្បែរជេគថ្នមៗ
«បានដេកជាមួយគេទេ?» ជេគឆ្លើយចាកសំណួរធ្វើឲ្យនីគីសើច
«តាមតែអូនគិតប៉ុណ្ណោះ បងអាចមានសិទ្ធិបដិសេធថាបានឬមិនបានដែរឬ?» ជេគដកដង្ហើមធំបែបងរងក់នីគីញញឹមតិចៗហើយក៏ចាប់ផ្ដើមសួរនាំ
«ញុំាទឹកដោះគោក្ដៅសិនទេបងខំធ្វើមកឲ្យ ញុំាទៅគេងលក់ស្រួល» នីគីនិយាយហើយហុចទឹកដោះគោក្ដៅទៅឲ្យជេគ ជេគទទួលទាំងញញឹម មើលមកមិនដូចមនុស្សទើបតែឈ្លោះគ្នាពីក្បាលល្ងាចទេ ជេគលើកទឹកដោះគោមកផឹកទាំងញញឹម
«ផឹកហើយអារម្មណ៍ល្អណាស់» ជេគហុចកែវឲ្យនីគីវិញទាំងញញឹម នីគីដើរចេញពីបន្ទប់របស់ស៊ុងជេថ្នមៗមិនឲ្យជេគមានអារម្មទើសទាល់ទេ។ កន្លងទៅប្រហែលជា១០នាទី ជេគហាក់ដូចជានៅមិនសុខទាល់តែសោះ ដូចជាក្ដៅរោលរាលខុសធម្មតា យូរទៅកាន់តែយូរទៅ ជេគប្រញាប់ចេញពីបន្ទប់កូនរបស់ខ្លួនសម្ដៅទៅកាន់បន្ទប់នីគី
ក្រាក
«នីគី...លោកដាក់អ្វីក្នុងទឹកដោះគោ?» ជេគហាក់ដូចជាខឹងសម្បារទៅកាន់នីគី ចំណែកនីគីបានដៃសម្ដែងតែម្ដង
«បងយ៉នប្រាប់ថាជាថ្នាំរំងាប់អារម្មណ៍» នីគីនិយាយបានបន្ដិចជេគក៏ស្ទុះទៅសង្រ្គប់ពីលើនីគី
«ជួយផង ខ្ញុំដាច់ខ្យល់ស្លាប់ដោយសារថ្នាំនេះឥឡូវហើយ» ជេគប្រញាប់ប្រញាលដោះសម្លៀកបំពាក់ខ្លួនចេញទាំងដែលកំពុងអង្គុយនៅលើខ្លួនប្រាណនីគីនៅឡើយ រាងកាយស្រឡូនបញ្ចេញសាច់គ្មានសល់របស់ជេគបង្ហាញឡើងពីមុខនីគី គិតមើលទៅចំណីមកដល់មាត់ត្រីហើយបើមិនស៊ីទើបចម្លែក
«អ្អាស ហ្ហឹក» នីគីចាប់ផ្ដួលជេគឲ្យនៅក្រោមខ្លួនវិញរាងមាំក្រាស់របស់នីគីកំពុងតែញាប់ដៃជើងដាក់អ្នកជាភរិយា
«កុំខាំ» ជេគស្រែកបន្តិចនៅពេលដែលទ្រូងទាំងគូររបស់ខ្លួនត្រូវបានគេខាំច្បិចគ្មានសល់ នីគីញញឹមហើយបង្អូសស្នាមថើបមកដល់ចន្លោះភ្លៅដែលលួចហូរទឹករំអិលរឹមៗ
«ហ្អាស» ជេគស្រែកយ៉ៃនៅពេលដែលអណ្ដាតរបស់នីគីកំពុងតែហួសដែនកំណត់ ជេគរមួលចុះឡើងចាំទទួលយកក្ដីសុខពីនីគីដែលផ្ដល់ឲ្យខ្លួន ជេគសម្លឹងមើលទៅនីគីតូចដែលកំពុងតបញ្ចេញកំពុងតែសសៀចូលទៅក្នុងចន្លោះភ្លៅរបស់ខ្លួន
«ហេតុអីក៏វាធំម៉្លេះ?» ជេគហាក់ស្លន់បន្តិចរបស់គេធំជាងស៊ុងហ៊ុនទៅទៀតតើអាចចូលដោយរបៀបណានោះ?

Note: កុំទាន់វិនិច្ឆ័យផ្ដេសផ្ដាស់