"Kimsin sen?" diye sordu sert bir sesle.
"Seri katil." dedim buz gibi sesimle.
Dudakları alayla kıvrıldı. "Beni mi öldüreceksin?" Ölüme meydan okurcasına kollarını açtı. "Buyur öldür beni."
Şimdi değildi ama çok yakında olacaktı. Ateşinin peşinde ge...
Herkese güzel okumalar. Oy ve yorumlarınızı bekliyorum.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Sleep Dealer - Sinner
(Fon Müziği)
Shamrain - Noises
🔥
Hayat buydu işte... Bir saniye öncesinde vardık ama bir saniye sonrasında olacağımızın garantisini kimse veremezdi. Ölüm en az yaşam kadar gerçek ve hayatın içindeydi. Kimse değiştiremez, kimse engel olamazdı. Olan olur, izlenir geçilirdi. Nasıl olduğuna kimse anlam veremezdi ama gerçek asla değişmezdi. Ölen ölürdü ve geriye kalan sadece acı olurdu. Eğer ki öldürüldüyse bu sefer acının yanına öfke, intikam isteği de eklenirdi.
Harfi harfine yaşadığım şeyi ilk defa karşılaştığım ve nedense samimiyet kurduğum birinde tekrardan yaşamak içimi buz etmişti. Karşımda az önce capcanlı duran adam şimdi gözleri açık bir şekilde kanlar içerisinde yatıyordu. Alnından vurulmuş, ölmüştü. Elinde tuttuğu anahtar vurulmasıyla birlikte yere düşmüş, kanına bulanmıştı.
Birkaç saniye donakalsam da soğukkanlılığımı sağlamaya çalışıp silahımı çıkardım. Katil saklandığı yerden koşarak uzaklaşıyordu. Katilin peşinden giderken "Polisi arayın." diye bağırdım.
Bir süre katilin peşinden koştuktan sonra ona yetişemeyeceğimi anlayıp ateş ettim ama denk getiremedim. Mesafe uzaktı, bu yüzden de onu vurabilmem oldukça güçtü. Pes etmeyip peşinden giderken bir ara sokağa girmiştim ama ortada yoktu, elimden kaçırmıştım.
"Aah!" diye bağırdım öfkeyle. "Kahretsin!"
Silahımı yerine koydum ve bizimkilerin yanına gittim. Parktan çok uzaklaşmamıştım, bu yüzden yanlarına gitmem uzun sürmedi. Polis daha gelmemişti fakat gelmesi çok uzun sürmezdi. Cinayeti biz işlememiştik dolayısıyla polisin gelmesi bizim için aman aman bir sorun teşkil etmezdi. Tek sorun telefonlarımızın arabada olmuş olmasıydı. Dinlenmeyelim diye bu önlemi hep alıyorduk fakat polisler telefonlarımızın yanımızda olmadığını anlarlarsa o zaman başımız derde girebilirdi. Sonuçta üçümüz de birden telefonlarımızı evde ya da arabada unutmuş olamazdık.
Polisten kaçamazdık da. Kaçarsak bu işte bizim de bir parmağımız olduğu düşünülürdü oysa bu sefer ilk defa biz masumduk. En mantıklısı polislere ifade vermemizdi. Telefon olayını ise Koray'la birlikte halletmemiz gerekiyordu. Aklıma başka bir şey gelmediğinden ötürü Koray'dan bu konuda yardım istemeliydim ama yardım eder miydi meçhul...
Gaye ifadesizce "Ne yapacağız şimdi?" diye sordu. Bu olanlar hepimizi şoka uğratsa da üçümüz de soğukkanlıydık. E boşa seri katil değildik sonuçta.
Aklımdakini onlara anlattığımda onlar da başka çaremiz olmadığını anlamış olacaklar ki ses etmediler fakat hiçbirimizin bu konuda içi rahat değildi. Koray yardım etmeyebilirdi ve biz dımdızlak kalabilirdik. Gerçi rüşvet karşılığı bir hackere gidebilirdik ama bu sistemi çökertmek oldukça zor olduğu gibi bizden alacağı para da bir o kadar fazla olurdu. Bizimse o derece maddi gücümüz yoktu.
