ONSRA [KİTAP OLDU]

Özel Bölüm

Merhabalar, özel bölümde geçen tarihler özenle istenildiği için seçildi. Zaman aralığı belli olduğu içinde o dönemde var olan şahıslar var, değiştirilmedi. Yeni okurların kafası karışacaktır. Spoiler barındırıyor önden söyleyeyim bilginiz olsun...

Bölümü Hava Harp Okulu marşıyla yazdığım için onu ekledim ama siz dilediğinizi dinleyebilirsiniz.

Hepimize sağlık, huzur, mutluluk dolu, tüm dünyada barışın hüküm sürdüğü yeni bir yıl dilerim. Yol arkadaşım olduğunuz için minnettarım. İyi ki varsınız, var olun 🤍
Sevgiler.

Bir sabaha ne kadar inanılmaz şekilde açılırsa bir göz, o şekilde uyandım. Vefasız, damarındaki akan kanın rengini kaybetmiş insanlar için çok sıradan bir gündü 29 Ekim 2023 tarihi ama bir asker kızı, kardeşi ve de eşiyseniz, kanınızın ters aktığı, tüylerinizin dimdik selam durduğu bir sabaha uyanmak farzdı...

Geç kalacakmışım hissi dört bir yanımı sararken, Alp Aslan'ın çoktan tören için alaya gittiğini ve hazırlıklarla ilgilendiğini biliyordum. O giderken uyanmış, devamında uyur uyanıklık bir hal yaşamış, sık sık Ardıl Erce'yi kontrol etmiş ve ileride bakıp gördüğünde, vay be diyeceği anıları için bir heyecana kapılmıştım. Benim yoktu böyle anılarım. Anne ve biyolojik babam ile hatırladığım anılar, bir elin beş parmağını geçmezdi. Boşandıklarında beni de hayatlarından boşadıkları için pek tabi bir fotoğrafa bakıp, bir anıyı anımsama çabamda olamadı ne yazık ki.

"Günaydııın," diyerek Ardıl Erce'nin odasına daldığımda, Alp Aslan alaya gittikten sonra kendisini yanıma almadığım için bir yanım sızladı ama Alp Aslan'ın olmadığı günlerde birlikte uyuduğumuz için çok göze batıyorduk. Bu yüzden ya bireysel olarak Ardıl Erce'yi yanıma almamam ya da 7,65'i eri olan babasına teslim etmem gerekiyordu. "Bir küçücük aslancık, uyanmış mı?" Gördüğüm hiçbir manzaraya değişmezdim, canımın manzaralarını. Nasıl ki Alp Aslan'ı gördüğüm safi bir huzurla sarınıyorsam, Ardıl Erce'yi gördüğümde huzurla mutluluk birbirine karışıyor ve sonsuzlukla çarpılıyordu. Uyku tulumunun içerisindeki ayaklarını hoyratça sağa sola sallarken, beni görmesinin etkisiyle elleri çoktan ağzına girdi ve şen bir cavkırmaya, "Anne!" söylemi karıştı.

"Aaa paşam," derken yalandan bir alınganlıkla, beşiğe doğru eğilerek, sırtımı ortadan ikiye ayırmaya ant içmiş benliğini kucakladım. Sarkan ve hoplatıldığında sallanan yanaklarından sulu ve sesli bir öpücük çaldım. "Yüzüme bakıp, baaaa-baaaa diye bağırmamanızı neye borçluyuz acaba?" Sol elimle kucağımdaki bedenini sabitlerken, sağ elimle uyku tulumunun fermuarını açtım. "Beziniz mi çok doldu yoksa karnınız mı çok acıktı?" Ardıl Erce, anadan doğma aç olduğunu kanıtlarcasına çeneme yapıştığında, "Dur oğlum!" dedim, başımı geriye doğru kaçırarak. Morarmış bir çene, akşamdan sabaha susmayacak bir Alp Aslan demekti. "Bugün aşırı aşırı nizami olmamız lazım! Yemin ederim artık seninle beni alaya almayacaklar ya!" Alayda geçirdiğimiz son garaj maceramız, benim gençlik anılarımı aratmayan cinsten olduğu için uzunca bir müddet unutulmayacak gibiydi. Hal böyle olunca, üzerine bu kadar yakın bir zaman diliminde yenisini eklemeye hiç mi hiç gerek yoktu. Oda içerisindeki sallanan sandalyeye oturup Ardıl Erce'yi emme pozisyonuna getirdiğimde bir yandan da kolumdaki saati kontrol etmekteydim. "Hadi," dedim, içim içime sığmaz bir halde. "Hadi, karnını doyuralım da giyinelim..."

Ardıl Erce'nin karnını doyurduktan sonra hızlı bir üst baş değişime giriştik. Evet, Alp Aslan'ın dediği gibi Ardıl Erce'ye üst değiştirmek başlı başına bir operasyondu ve biricik kocamın haksız olduğu tek bir konu bulunmamaktaydı. "Dur oğlum, yapma oğlum," diye diye üst değiştirme operasyonunu gerçekleştirebildiğimde, gördüğüm görüntüden zerre memnun değildim. Çünkü Ardıl Erce'nin üzerinde, bana aykırı gitmekte sınır tanımayan karındaşımın getirdiği askeri üniformanın minyatürü vardı. Sevmiyordum ve bunu herkes biliyordu. Üstelik oğlumu bir üniforma içerisinde görmekten haz etmiyordum ama birden fazlalaşan insanlarımın gözlerindeki mutluluk parıltılarını izlemeyi seviyordum.