Pamuk Öğretmen

7. BÖLÜM "Beni Sevme Ama Yaşa!"

Yapayalnız,
hayatında kimseden
gerçek değer,
gerçek sevgi görmemiş biri
sevgi göstermeyi,
değer bilmeyi,
gönül almayı
bilebilir miydi?

7. Bölüm

Sabah uyandığımda Kürşad yanımda yoktu. Birkaç saatte olsa onun göğsünde uyumuştum ve bu iyi hissettirmişti. Kürşad taburcu işlemlerini halledip geldiğinde birlikte hastaneden çıktık. Eve doğru ilerlerken ortamda sıkıcı bir sessizlik vardı. İkimizde konuşmuyor yolu izliyorduk. Bakışlarımı pencereden yüzüne çevirmeye korkuyordum çünkü Kürşad hiçbir şey söylememişti bana.

Evet dünden sonra bir şeyler söylemesini bekledim ama doğru düzgün yüzüme bile bakmamıştı. Ne olduğuna anlam verememiştim ama bu kalbimi kırmıştı. Belki de hiçbir şey benim sandığım gibi değildi, o da sadece anlaşmalı bir evlilik olarak bakıyordu, bana karşı bir hissiyatı yoktu. Bu sadece benim kuruntum da olabilirdi. 

Araba durduğunda evin önünde olduğumuzu ancak anlayabilmiştim. Kürşad kenarda duran, ne zaman aldığını bilmediğim ekmek poşetini alıp aşağıya indiğinde bir robot gibi onu taklit ettim. Aramızdaki sessizlik sürerken birlikte asansöre bindik. Sonra o evin kapısını açtı, birlikte içeriye girerken hala sessizlik devam ediyordu ve bu canımı sıkmaya başlamıştı.

Mutfağa ilerlediğimde güzel kokular burnuma doluştu, gerçekten çok acıkmıştım ama kapıdan içeriye girdiğimde sucuklu yumurta pişiren Semiha Teyze'yi görmeyi beklemiyordum.

"Kahvaltıyı ben hazırlayacağım Pamuk, sen içeride dinlenece-" Kürşad konuşarak içeriye girdiğinde annesini gördüğü an cümlesi yarıda kalmıştı. Semiha Teyze göz ucuyla önce bana , sonra Kürşad'a baktı. Beni baştan aşağı gelişigüzel süzdüğünde utanarak yerimde kıpırdandım.

"Anne?" Şaşkınlığını atıp sessizliği bozan ilk Kürşad olurken daha sonra ona Semiha Teyze katılmıştı. "Nereden geliyorsunuz çocuğum?"

"Hastaneden." diye cevap Kürşad boş bulunup. Semiha Teyze endişeyle bize döndüğü sırada araya girdim. "Önemli bir şey  yok Semiha Teyze. Ben biraz halsiz kalmışım serum taktılar."

Ocağı kapatıp sucuklu yumurtanın piştiği tavayı masanın ortasına bıraktı ve masaya gelişigüzel oturdu." Teyze de neymiş kızım aşk olsun, sen anne de bana." dediğinde Kürşad'la ikimiz birbirimize baktık. Elini belime koyup masaya ilerlettiğinde midem saatlerdir boş olduğu için sancımaya başladığında istemsizce yüzümü buruşturup, elimi mideme bastırdım. Semiha Teyze tek kaşını kaldırarak bana baktı. " Ayşe'nin tahmini doğru mu kızım hamile misin yoksa?"

Utanarak başımı önüme eğdim. İçimden hayır demek gelse de sessiz kalmaya çalıştım. Bu tür durumlar beklenmedikti ve ne yapacağımı bilememiştim. Annem aklıma geldiğinde hüznümü bastıramadım. Anında gözlerim dolduğunda kendimi anneme nasıl affettireceğimi düşünüyordum. Hemen yanımda oturan Kürşad elini omzuma koyduğunda kızardığına emin olduğum gözlerimi yüzüne çevirdim.

"Al bak ağladı ağlayacak, kesin hamilesin kesin."

"Anne, yo-" Kürşad konuşmak istese de Semiha Teyze izin vermedi.

"Sen sus eşşek sıpası, bende diyorum bunlar niye gizli gizli evlendi. Hakkınız kötek vallahi çocuğum sizin." Sinirlenerek yerinden kalkıp mutfaktan çıktığında, nereye gittiğini anlamak zor değildi. Annemle konuşacağına emindim. Kendince bir varsayımı kesinleştirmişti.