YAZSAM ROMAN OLUR

Dedemin püsküllü belasıydım

Kaç yaşıma gelirsem geleyim dedemi kaybettiğim günü unutamam. Herkesin ilk kahramanı babasıdır belki ama benim hep ilk kahramanım dedem olmuştur. Dedem herşeyi öğretirdi bana çırak gibiydim sayesinde tamirat işlerinden iyi anlarım mesela ama inattık da birbirimize karşı öpülmeyi hiç sevmezdi gizli gizli arkasından yanaklarını sıkar öperdim bana hep git başımdan başımın püsküllü belası diye sitem etse de hoşuna giderdi.

Onun o yatakta konusamadan kıpırdamadan yatması bana çok koydu ve tabi ki dedeme de çok koydu ağlardı yük olduğunu düşünürdü o haliyle ama biz onu pamuklara sarardık canı sıkılmasın isterdik o ise hasta haliyle hala beni düşünürdü. Bir keresinde bende grip oldum ateşledim o haliyle beni düşünmesi yatağında benim yatmamı iyileşmemi istemesi gizliden ağlattı beni görmedi kimse göz yaşlarımı vefat ettiği gün de öyle görmedi kimse onun yatağında ağladığımı sonra sadece babamın kuzeni Dilek abla beni farketti yüzümü yıkadı toparladı beni ama dağıldım ben hem en yakın arkadaşımı hem dedemi hem kahramanımı kaybettim bocaladım tabi sonra işte o sıralar başlamış bende anksiyete ama biz içe dönüklük olarak algıladık.

Zor dedemi kaybetmek zaten zorken o sene ilk defa lise hayatına başlamak ve bunu istemediğim bir lise de yapmak daha da zor oldu. Sınıflar haddinden fazla kalabalık , boğucu ve herkes herşey yeniydi. İnsanlarla tanışmak zordu , dersler zordu. Ben aslında tam da orada başladım tökezlemeye kimse görmedi beni kimse farketmedi.

Herkes başarı bekledi benden ama yapamadım olmuyordu ne arkadaş ne de dersler çok ama çok baskı vardı en önemlisi kendime yaptığım baskılardı. İlk dönem altı dersten  zayıf getirdim doğal olarak. Annemin dediğini unutamam neden başarısızmışım , ben okumazmışım. Ne istiyordun anne okulu bırakıp her yaz seninle bahçede fındık toplayıp ev kızı olmamı mı? Babam da sadece benim kızım yapar düzeltir diyordu ama kimse sormuyor kimse benim esas derdimi görmüyordu yalnızdım ben çok yalnız .

Bir şekilde derslerin çoğunu ikinci dönem verdim ama yetmedi bir sonraki seneye geçmem için tek dersten sınava girmem gerekiyordu yazın ama annem izin vermedi neymiş cezaymış benim için sınıf tekrarı, bu olayı hep gururla anlatıyor ama bence o fındık için kızının bir senesini çaldığını anlamıyor ve ben sınıf tekrarı ile yeni insanların yine içine girerek anksiyete mi arttırıyorum ama gören olmuyor.