Schaduw brenger | Deel 4

Hoofdstuk 15 - Puzzelstukjes

Die avond stond Melody een uur lang onder de douche. Gefrustreerd wreef ze met haar vingers door haar blonde haren. Ze had al drie keer shampoo gepakt, maar nog steeds spoelden er blauwe deeltjes uit haar haren. Ze zuchtte en draaide de kraan uit. Het had geen zin om te blijven proberen. Voorlopig kwam ze hier niet vanaf. Het was een schamele troost dat Van Hulzen hetzelfde probleem had.
Ze droogde zichzelf af en trok haar pyjama aan, waarna ze haar kleine woonkamer in liep en op de bank plofte. Ze keek de kale ruimte door. De weinige meubels waren allemaal van verschillende soorten hout gemaakt en er stonden geen kaarsen of planten. Het was niet dat Melody het appartementje niet gezelliger wilde maken, maar ze had zichzelf er nog niet toe kunnen brengen. Als ze iets meer zekerheid had, zou ze haar ouders om hulp vragen, besloot ze. Het was iets wat ze vorige maand ook al tegen zichzelf had gezegd, maar ze had geen beter excuus.
Ze pakte haar telefoon van de tafel en opende de groepschat van haar vrienden. Direct werd ze begroet door een serie smileys die vertelden dat iedereen veilig was weggekomen. Of ze ook wat gevonden had, wist Melody niet. Ze durfde het niet te vragen. Hoe groot was de kans dat Van Hulzen ooit door deze berichtjes zou lezen? Het voelde minimaal, maar toch durfde ze het risico niet te nemen.

Een zachte pling doorbrak haar gedachtenpatroon. Boven aan haar scherm stond een nieuw berichtje.

Lucile

Melly, slaap je al?

Kan ik langskomen?

Melody

Ik ben nog wakker. Wil je hier blijven slapen?

Lucile

Nee, ik moet morgen werken maar ik wil je nog even zien. Ik ben er met een kwartiertje.

Melody

Tot zo <3

Lucile

Tot zo <3

Met een glimlach legde Melody haar telefoon weg. Ze keek naar haar lichtblauwe beertjes pyjama. Moest ze iets anders aan doen? Nee, besloot ze direct. Haar beste vriendin had haar in een modderige overall en in haar ondergoed gezien. Lucile had haar op de ergste momenten van haar leven aangekeken. Zij gaf echt niks om deze pyjama. Waarschijnlijk vond ze hem nog schattig ook.

Nog geen kwartier na Luciles laatste berichtje klonk de deurbel. Melody schoot overeind en haastte zich naar de voordeur. Door het kleine raampje aan de zijkant zag ze haar al staan in haar blauwe trui. Snel klikte ze de grendel los en draaide de deur van het slot. 'Hallo, kom er in.'
Lucile glimlachte en stapte naar binnen. 'Sorry dat het zo laat is, maar het is lang geleden,' zei ze zacht. 'Ik bedoel dat we met z'n tweeën waren.'

Melody knikte instemmend. 'Jij bent altijd welkom.' Ze gaf haar vriendin een korte knuffel. 'Nou kom verder en negeer de puinhoop.'
Lucile grinnikte en wierp haar jas over de oude stoel die als kapstok diende, waarna ze samen de woonkamer in liepen en op de bank ploften. Lucile keek de ruimte kort rond.

'Ik moet nog decoreren, maar ik ben druk geweest.'

'Het is niet erg Melly, ik snap het.' Haar vriendin keek haar aan. 'Als dit voorbij is vragen we de vriendengroep wel om een dagje te komen schilderen.'

'Bedankt.' Ze zuchtte zacht. Ging dit echt voorbij? Of kreeg Noah gelijk? Misschien verdween deze situatie wel, maar zat zij net zo vast aan de chaos als aan de duisternis. 'Hebben jullie wat gevonden?'

'Ja.' Lucile glimlachte zwak. 'Noah heeft zijn mail geopend en op jouw naam gezocht.'

'En?'

'Hij doet alsof jij het meest kwaadaardige ding bent dat op deze wereld rondloopt. Hij heeft mails gestuurd naar het CCNG en collega's met rapporten over wat je hebt gedaan en eist dat je ontslagen wordt.'

Melody slikte. Het verraste haar niet en toch was het vreemd om te horen. Hij probeerde haar echt te framen. 'Hebben jullie ook iets gevonden wat we tegen hem kunnen gebruiken?'

'Ik weet het niet. We hebben van veel e-mails foto's gemaakt. Hij doet een hoop vreemde dingen, maar of het echt strafbaar is?' Lucile glimlachte triest. 'Misschien moet je zelf naar Dominique gaan. Jij weet het beter dan wij.'

'Ja, dat is waar.' Melody had gehoopt dat ze een groot iets hadden gevonden. Gewiste camerabeelden, een opdracht om iets te doen wat niet mocht of wat dan ook. Maar waarschijnlijk hadden ze alleen meer puzzelstukjes. Waarom was dit zo lastig? Er moest toch iets zijn? Als het zo duidelijk was en ze dit zo zeker wisten, waarom vonden ze dan niks? Alles wat ze echt hadden, waren een paar vreemde acties en Ricky's brief.

Hoe wist ze eigenlijk dat Ricky niet loog? Het was niet dat de vrouw ooit aan hun zijde had gestaan. Misschien was dit haar laatste spel. Maar een aantal namen op de lijst waren correct geweest, niet?

'Waar denk je aan?' Lucile keek haar aan.

'Alles.'

'Dat is veel.'

'Ja, teveel.' Ze glimlachte voorzichtig en schudde haar hoofd een paar keer heen en weer. Dit was niet het moment om over Ricky na te denken. Lucile was hier en het zou misschien wel een maand duren voordat ze elkaar weer zouden zien. 'Sorry, wil je trouwens wat drinken? Ik ben een slechte gastvrouw.'

'Nee, dat hoeft niet hoor. Anders had ik al lang gepakt. We hebben samen gewoond, Melly.'
Ze knikte zacht. 'Ik mis het. Het waren de beste paar weken die ik in lange tijd had gehad.'

'Je kunt altijd nog bij mij komen werken. Ik heb mijn collega's al veel over je verteld. Ze willen je vast wel in het team hebben.'

'Ik weet het,' zei ze zacht. 'Maar ik moet dit afmaken. Zolang mensen als Van Hulzen nog vrij rondlopen zijn we niet veilig. Ik ben een doelwit en als jij in mijn buurt bent, jij ook.'

'Dat vind ik niet erg, Melly.'

'Maar ik wel.' Melody glimlachte triest. 'Je bent een van de weinige mensen om wie ik echt durf te geven. Ik wil je niet kwijt raken.'

'Ik jou ook niet Melly.' Lucile werd even stil. Haar ogen dwaalden door de kale woonkamer. 'Maar soms heb ik het idee dat dat al aan het gebeuren is.'
'Sorry,' zei ze zacht. 'Ik doe mijn best.'

'Dat weet ik.' Haar vriendin plaatste een hand op haar been. Haar slanke vingers beefden zacht. 'Denk alleen een beetje om jezelf. Ik weet dat Dominique en de anderen wel blijven gaan, maar dat betekent niet dat jij dat ook hoeft te doen. Hoe belangrijk dit ook voelt, het is het niet waard om jezelf kwijt te raken.'

'Ik probeer het.' Melody perste haar lippen op elkaar. Ze wist niet hoe ze aan haar vriendin moest vertellen dat er niet zoveel meer over was om te verliezen. Ze legde haar hand op die van Lucile en staarde stilletjes voor zich uit. 'We moeten volhouden,' fluisterde ze zacht. 'We zijn zo dichtbij.'
Haar vriendin knikte en glimlachte. Met een zucht kwam ze overeind. 'Zullen we een eindje door de stad rijden? Ik ben klaar met dit sentimentele gedoe.'

Melody schoot in de lach. 'Ja, je hebt gelijk. We moeten onze avond niet laten verpesten door iemand als Van Hulzen.'

'Precies! Dat verdient hij niet.'