Kara Lekelerim

3. BÖLÜM ⚡

[ Ağır bir yük }

Hayata neler olabileceğini bilmeyiz , bilseydik diye böle yapmazdık dediğimiz çok şey olmuştur . Ama çoğu şeyin telefisi olmadığı gibi geleceğinde bir garantisi yok .

Ev hala cayır cayır yanıyordu kaçtane itfaiye geldi , kaç kişi benle konuşmaya çalıştı bilmiyorum . Onlar konuşuyorlar ama ben anlamıyordumm.kendime gelmem gerekiyor du annem leri bulmam gerekiyordu . Hiçbir şey yapmıyordum ölece durmuş evi seyrediyordum . En son bir kadının yüzüme atığı o sert tokatla kendime geldim .

" ANNEEEE ! BABAAAAA!" diye bağırıp eve koşmaya başladım . Tam bahçeye girmiştim ki bir elin beni tutmasıyla ve boynumda hissettiğim sızıyla neye uğradığıma şaşırdım hafif arkamı döndüm gördüğüm kar maskeli biriyle yere yığıldım . Gözlerim kendi kendine kapanmadan önce bir teyzenin bağırışını duydum " kız bayıldı ! Kız bayıldı ! Yardım edin " değişiydi. Ve koca bir karanlık .

Kaç saat geçti , kaç dakika oldu bilmiyordum. Gözlerimi açtığımda kolumdeki serumu fark etim . Şu an bir yerde uzanıyordum ama uzandığım yer bir hastane odası değildi . Hareket halinde olan bir aracın içindeydim . Yavaş yavaş doğruluğumda ise önde oturan bir kadınla adam var dı.

" Nereye gidiyoruz ? Beni nereye götürüyorsunuz ?" Öndeki teyze önce yüzüme baktı sonra kolumdaki seruma.
" Kendine gelebildin sonunda çok şükür . Seni bizim eve götürüyoruz ." Dudaklarımdan dökülen tek şey
" annemler " kadının yüzüne hüzün çöktü ve bana söylediği o iki kelimeyle dünyam başıma yıkıldı " Başın sağolsun"

Boğazımda bir hıçkırık koptu. Göz yaşlarım kendi kendine akıyordu bunu durdurmak isteyen de yoktu zaten .

Kaç dakika ağladım bilmiyorum . En son arabanın durmasıyla ve kadının beni alıp sıkı sıkı sarılarak bir evin içine götürdü . Bir odaya girdik kadın beni uzandırdı o da oturdu başımı kucağına yasladı . Saçlarımı okşamaya başladı bir anne Şevketiyle . Sahi benim annem ne zaman benim saçlarımı okşadı ki ? Bunu düşünür Ken daha çok ağlamaya başladım.

Ağlamaktan o kadar yorulmuştum ki ne zaman uyuya kaldığımı bile bilmiyordum. Gözlerimi açtığımda havanın çöktüğünü fark ettim. Yavaş yavaş doğrulduğumda ise kendi odamda olmadığını ve yaşananların unuttuğumu fark ettim. Bu unutkanlık fazla sürmedi. Her şeyi tek tek aklıma geldiğinde ise hızla yataktan çıktım ve aşağı inmeye başladım.

Aşağı indiğimde bir kadının yemek hazırladığını gördüm. "Siz kimsiniz ve benim burada ne işim var" kadın hemen açıklamaya başladı " evin yandığından ve aileni kaybettiğinden gidecek bir yerin olmadığını komşularından öğrendim ve seni bu halde yalnız bırakamazdım sen de benim kızım sayılırsın artık diğer kızlarım gibi merak etme seni burada zorla tutacak değilim ne zaman kendini toparladın ne zaman iyi olduğunu hissedersem o zaman gitmene izin vereceğim ve bu olan durumda tek başına atlatmana izin vermeyeceğim ne gerekiyorsa beraber yapariz kızım " kadının böyle konuşmasıyla boğazım düğüm düğüm oldu koşarak kadına sarıldım çünkü ilk defa ben bile bu işin altından nasıl tek başıma çıkacağımı bilemedim. " Ben çok teşekkür ederim iyi ki karşıma çıkmışsınız bana böyle yardım eli uzattığınız için minnettarım"kadın iyi mi şefkatle başımı okşamaya başladı. Ben kadına böyle sarılırken hıçkırık sesini duydum arkamdan.

Arkama döndüğümde ise iki güzel kızın ağlayarak bizi izlediğini gördüm. Bir benden yaşça büyük görünen diğeri ise benle eşit görünen iki kızdı. Onlar da bana sıkı sıkı sarıldılar . " Hiç kendini yalnız hissetme ben de artık senin bir ablanım" öyle söylemesiyle daha sıkı sarıldım ve yanılmadığımı anladım. " Görünüşe göre aynı yaştayız ama ben de seni bir ablam olarak göreceğim. Seni hiçbir zaman yalnız bırakmayacağız" öyle sıkı sıkı sarılmışken anneleri oradan bana seslendi " hadi Güzel kızım git yukarı bir duş al ve aşağı in karnını doyur yarın da gereken diğer tüm işleri halledeceğiz" kafamı sallayıp yukarı çıktım diğer işler dediğinde defin işleri olduğunu anladım ve istemsizce gözyaşlarım tekrar akmaya başladı.