𝐂𝐡𝐢𝐦𝐞𝐫𝐚.

Κεφάλαιο 5: Καλύτερα να αλλάξεις έρωτα πάρα να μείνεις χωρίς φτερά.

~Όταν ο κόσμος του Πάρη άλλαξε.~

Ήταν δύο μέρες πριν τα Χριστούγεννα αφού έκαναν την βόλτα τους στο εμπορικό αγοράζοντας δώρα -κυρίως για την Λίνζι- γύρισαν σπίτι.
«Το ξέρεις ότι μια σακούλα θα μπορούσα να την κουβαλήσω έτσι;» τον ρώτησε φτάνοντας έξω από την πόρτα του σπιτιού τους.
«Ναι έχω μια γνώση πάνω σε αυτό...» έκανε μια στάση μερικά σκαλιά πριν το τέλος της σκάλας «αλλά αρκετό βάρος κουβαλάς εννιά μήνες τώρα δεν νομίζεις;» πήρε μια ανάσα και ανέβηκε τα σκαλιά.
«Ένα δίκιο ίσως και να το έχεις. Δεν θέλω όμως να παιδεύεσαι τόσο.» του εξήγησε και τον κοίταξε, οριακά φαινόταν το κεφάλι του πίσω από τα κουτιά.
Άνοιξε την πόρτα και τον άφησε να περάσει πρώτος, ακολούθησε πίσω του. Στο μεγάλο σαλόνι είδε κουτιά με στολίδια, φωτάκια και ένα τεράστιο Χριστουγεννιάτικο δέντρο.
«Αυτά εδώ τι είναι;» τον ρώτησε και χάιδεψε την παραφουσκωμένη κοιλιά της.
Ο Πάρης κοίταξε το σημείο που του έδειχνε η Μυρτώ αφήνοντας τα κουτιά και τις σακούλες κάτω «Είναι αυτό ακριβώς που βλέπεις, χριστουγεννιάτικο δέντρο, φωτάκια. Θα στολίσουμε... Βασικά εγώ, εσύ θα επιβλέπεις.» της πείραξε την μύτη και την βοήθησε να βγάλει το παλτό της.
Τον έβλεπε να απομακρύνεται και να κρεμάει τα παλτό τους, ένιωσε έναν μικρό πόνο χαμηλά στην κοιλιά της αλλά δεν έδωσε σημασία καθώς τα πονάκια ήταν ένα συνηθισμένο φαινόμενο τις τελευταίες μέρες.
«Μήπως είναι λίγο αργά να στολίσουμε; Το λέω γιατί τα Χριστούγεννα τελειώνουν σε λίγες μέρες.» έβαλε τα χέρια στην μέση της και τον ακολούθησε στο υπνοδωμάτιο τους.
«Ποτέ δεν είναι αργά για τίποτα! Είναι αποδεδειγμένο.» έδειξε τον εαυτό του και έβγαλε την μπλούζα του.
Η Μυρτώ δάγκωσε το κάτω χείλος της, αυτός ο άντρας όσο μεγαλώνει τόσο πιο όμορφος γίνεται.
«Πες αλήθεια γιατί τα κάνεις όλα αυτά; Πέρα του ότι δεν σου αρέσουν τα Χριστούγεννα, δεν τα γιορτάζεις ποτέ και ξέρουμε πολύ καλά το γιατί.» χάιδεψε την κοιλιά της, η ενόχληση που ένιωσε πριν επέστρεψε λίγο πιο έντονα αυτή την φορά.
«Φέτος θέλω να τα γιορτάσω. Είμαστε οικογένεια πλέον.» της έδειξε την χρυσή βέρα που στόλιζε το δάχτυλό του «Το παρελθόν θα μείνει εκεί που ανήκει. Σημασία έχει το μέλλον, ένα μέλλον που το φτιάχνω μαζί σας.» την φίλησε πεταχτά.

Πλησίασε κοντά της, την είδε που είχε ξαπλώσει στον καναπέ της έδωσε την κούπα με την ζεστή σοκολάτα και άφησε το πιατάκι με τα μπισκότα πάνω στο τραπεζάκι. Του άρεσε πολύ να την φροντίζει ειδικά τώρα που κουβαλούσε το παιδί τους.
«Ευχαριστώ Πάρη μου.» ανασηκώθηκε και τον κοίταξε.
Στάθηκε για λίγο στο κέντρο του σαλονιού κοιτάζοντας γύρω του σκεπτικός.
«Μυρτώ μου...» γύρισε στο μέρος της «λεω να κάνουμε στην άκρη την πολυθρόνα κάτω από το παράθυρο και να το βάλουμε εκεί το δέντρο. Θα είναι και δίπλα απ' το πικάπ.»
«