Beyefendi /yarı texting/

41. Bölüm

41. BÖLÜM~
.
.
.
.
.
.

Şu an da Barın'ın evinde, Barın'ın bahçesindeki oturma gruplarında oturuyorduk.

Bu arada Barın bir evde değil malikanede yaşıyordu amk.

Ben bu kadar büyük evi bir tek dizi ve filmlerde görmüştüm çünkü.

Önümdeki biradan bir yudum daha alıp Barın'a döndüm.

" Sen bir evde yaşadığına emin misin?"
Dedim. Bu evin bir odası benim evimin tamamından daha büyü olabilirdi.

Güldü.

" O kadar da büyük bir ev değil." Demesiyle birlikte kaşlarımı kaldırdım.

" Görgüsüz, pislik zengin."

Yine güldü.

" Ben zenginsem sen de zenginsin güzelim. Ayrıca benim en büyük zenginliğim bu ev ya da arabalar değil, sensin."

" Salak." Dedim gülümseyerek.

Bu arada bardağımdaki biradan kalan son bir yudumu içmiştim. Barın da bitirmişti kendininkini.

İkimize de bir bardak daha bira doldurup geri yerime yaslandım.

" Sen hiç çikolatalı ekmek yedin mi?" Barın sorumla birlikte hafifçe gülümseyip kafasını iki yana salladı.

" Annem küçükken kız kardeşimle bana yapardı."

Eskiler gözümün önüne geldiğinde gülümsedim.

" Kardeşim kendininkini hemen bitirirdi, ben de ona kendiminkini verirdim."

Gülümsemeye devam ettim. Barın tüm odağını bana vermiş anlattıklarımı can kulağıyla dinliyordu.

" Bir gün evde çikolata bitmişti. Annem ve babam da evde değildi, işe gitmişlerdi."

Durdum ve anlatmaya devam ettim.

" Kardeşim, yani Aylin. Tutturdu ben çikolatalı ekmek yiyeceğim diye. O zamanlar o yedi, ben de on yaşındaydım. Bir görsen hallerini, yerlere yatmış ağlıyor. Dayanamadım gittim biriktirdiğim bayram harçlıklarımdan bir miktar para aldım ve alt sokağımızdaki markete gittim."

Hatırladığım anılarla hafifçe çattım kaşlarımı.

" Reonlarda çikolatayı ararken yerde bir cüzdan gördüm. Yere eğilip onu elime aldım ve etrafta dolanıp insanlara cüzdanın onlara ait olup olmadığını sordum. Sonra bir adam beni saçlarımdan tuttu ve sertçe elimdeki cüzdanı aldı. Cüzdanı çaldığımı sanmış. Baya azarladı beni. Kendimi anlatmaya çalışınca da o kocaman elleriyle sağ yanağıma bir tokat attı ve yanımdan uzaklaştı."

Elim ister istemez yanağıma doğru gittiğinde yutkundum.

" Hayatımda ilk defa biri bana vurmuştu. Canım acıyordu ama o anki şokla ağlayamadım bile. Aklıma kardeşimin evde beni beklediği gelince  hızlıca ayağa kalktım ve marketten çikolatayı alıp koşarak eve gittim."

Hafif rüzgarda uçuşan saç tutamlarımı kulağımın arkasına sıkıştırdım. ve anlatmaya devam ettim.

"Kapıyı babam açtı. Ben marketteyken annemle ikisi eve gelmişler. Aylin annemin kucağında hala ağlamaya devam ediyordu. Babam çattığı kaşları ile bana bakınca korkmuştum. Ayakkabılarımı çıkarıp eve girdiğimde babam kapıyı arkamdan kapattı ve karşıma geçti."

Yutkundum ve Barın'a döndüm. Kaşlarını çatmış beni dinliyordu.

" Baya bağırdı bana. Sen nasıl kardeşini evde yalnız bırakıp dışarı çıkarsın, biz onu ablasısın diye sana emanet ediyoruz, senin yaptığın bak. Çocuk evde ağlamaktan kıpkırmızı olmuş. Gibi şeyler söyledi. Sonra ben ağzımı açacağım sırada bu sefer de o sol yanağıma tokadı bastı."