Fangs inside. (Nederlands/Dutch)

4.

De Volgende de ochtend werd ik wakker met een vreemd gevoel in mijn buik. Het voelde verdacht maar ik trok me er niet zoveel van aan.

Zoals gewoonlijk stapte ik op de fiets en ging ik naar school. Maar eenmaal op school, kwam het vreemde gevoel terug. En het rare was... ik wist niet meer wat er die avond daarvoor was gebeurd. Maar het voelde raar.

Na een aantal lessen ging het gevoel nog steeds niet weg en had ik me afgemeld voor school en was ik terug naar huis gefietst. Maar het rare was... toen ik de deur open deed was er niemand thuis. De auto stond er nog wel. Maar iedereen was weg. Mijn ouders waren allebei vrij vandaag, maar nog waren ze weg. Misschien waren ze gewoon een rondje lopen om de buurt te verkennen.

Ik dacht er verder niet veel bij. Ze zouden heus wel weer terug komen over een paar uur. Dacht ik. Totdat ze na 6 uur s'avonds nog niet thuis waren.

Mijn broer liep net het huis binnen en keek mij meteen aan. 'Indie, waar zijn papa en mama?' Vroeg hij. 'Ik heb geen idee, ze zijn al weg sinds 2 uur, of mescaline eerder.' Zei ik terug. Jake staarde me even aan en vroeg daarna waarom ik toen al thuis was en ik zei dat ik me niet lekker voelde. Dat was natuurlijk ook zo. Soort van. Dus ik heb niet compleet gelogen. 'Ik denk dat ik al weet waarom je je niet goed voelt' Zei hij na een korte stilte. 'Wat dan?' Vroeg ik. Bang dat hij iets zou vermoeden. 'Je hebt gewoon heimwee naar Westbull. Of niet?'

'Ja, dat is het.' Loog ik. Hij kon er niet achter komen dat er iets anders was. Want als hij daar achter zou komen dan zou ik moeten uitleggen wat er is. Maar het leuke is dat ik het zelf ook niet eens meer weet.

Op dat moment kwamen mijn ouders thuis.

'Mam, pap! Waar waren jullie?' Vroeg ik.

'Ow, hey lieverds. We.. we waren even naar de winkel.' Zeiden ze gestrest.

'4 uur lang? Jeetje dat is best een prestatie.' Zei ik sarcastisch terug.

'Ja... dat is best lang inderdaad. We.. we zijn o... ook nog even... ergens anders heen geweest.' Zeiden ze nog steeds gestrest.

De gezichten van mijn ouders waren bang en gestrest tegelijk. Waar zouden ze geweest kunnen zijn? Op de plek waar ik gister was? Waar was ik gister? Ik weet het echt niet meer.

'Mam? Hoe ben ik gister thuis gekomen? Ik kan me er niks meer van herinneren.' Vroeg ik.

'O een vriend bracht je thuis. We hadden het toen nog over hoe dansen was. Weet je nog?' Vroeg mijn moeder.

Ik zei dat ik me niks meer kon herinneren. En ze zei er verder niks meer van. Ze ging gewoon koken en ik liep naar mijn kamer. Opzoek naar iets wat me zou

Helpen om te herinneren wat er die avond daarvoor was gebeurd. Maar ik kon niks vinden. En nog steeds had ik het vreemde gevoel in mijn buik.

De volgende ochtend werd ik wakker rond half 5. Ik had een hele rare droom. Ik liep in het bos en het voelde raar. Alsof er verschillende dingen mijn voeten grepen, wat het was? Geen idee maar ik ben toen niet meer gaan slapen. Rond 7 uur ben ik naar beneden gelopen en er lag een envelop op de mat. Iedereen lag nog te slapen Dus ik maakte de brief open. Er zat een klein briefje en een kettinkje met een knal groene smaragd erin. En op het briefje staat 'weet je nog?'. Ik wist meteen van wie het was. Van Nina. Ik was deze ketting ooit kwijtgeraakt bij haar thuis. Mijn ouders waren toen echt heel boos op mij. Het was een speciale ketting. Elke vampier had er een. Het zorgde voor versterking van mijn krachten, ik deed hem snel om en ging me klaar maken voor school.

Toen ik op school aankwam begon mijn ketting te gloeien. Dat was nog nooit eerder gebeurd. Ik had geen idee wat er gebeurde maar ik rende gestrest naar buiten. 'Indie? Is alles goed met je?' Vroeg een bekende stem. Ik keek om maar ik had geen idee wie het was. Er stond een blonde jongen voor me. Ongeveer even oud als ik en iets langer dan ik. 'Wie ben jij? En hoe weet je mijn naam?' Vroeg ik bang. 'O sorry, mijn naam is Noah.

Noah? Die naam komt me heel bekend voor maar waarvan?

Ik keek goed hoe hij eruit zag en toen zag ik zijn ketting. Hij is hetzelfde als die van mij! 'Indie? Alles oke?' Vroeg hij.

En ik staarde hem aan. Ik wist ineens niet meer hoe ik moest praten. Ik kon alleen nog maar aan de ketting denken. ' je... je ketting. Die heb ik ook.' Zie ik en ik haalde mijn ketting uit mijn shirt. Hij keek me geschrokken aan. 'O sorry. En hij deed zijn ketting snel in zijn shirt. Hij was in eens heel gestrest. Ik werd er ook

gestrest van dus ik deed ook snel mijn ketting weer terug in mijn shirt. De rest van de dag was eigenlijk vrij normaal.