Bozdağlar|Abilerim

5. Bölüm

☁️Arkadaşlar seeelaaamm. Okunma sayımız 5 günde 83'e yükselmiş. Bence çok iyi ilerliyoruz. Lütfen bölümleri oylamayı unutmayalım.
☁️Bu seferki bölüm daha güzel olucak gibi. Umarım beğenirsinizz.

1 ay sonra Naz YILMAZ'dan

1 ay oluştu, tam 1 ay. Abimlerle barışalı 1 ay oldu ve hiç bir sıkıntı çıkmadı. Ayy çok mutluyummm. Bu gün Kasım Tatilinin ilk günüydü ve Abimlerle çok güzel şeyler planlamıştık. Umarım böyle mutlu olmaya devam ederi-. "NAAZZ! Bi gel aşağıya. Bir şey konuşucaz."

Bi cümlemi tamamlasaydım aq. Neyse. Dur abimler benimle ne konuşacak ki?

"Tamam geliyorum." Dedim ve aşağıya indim. Kaan abim hem telaşlı hem sinirli duruyordu. Alper abim üzgün gibiydi. Atlas abimse... korkuyor gibi... üzgün gibi... ama bir o kadarda sinirli gibi duruyordu. Onu hiç böyle görmemiştim.

"Noldu?" Dedim ciddi bir sesle. Kaan abim oturmam için yana kaydı ve koltuğa iki kez vurdu. Geçip yanına oturdum. Konuşması için beklerken Alper abim söze başladı.

"Abiciğim bak, bu söyleyeceklerim belki seni üzecek belki sinirlendirecek. Bilmiyorum. Ama şunu çok iyi biliyorum; bak biz senin her zaman arkandayız, her zaman yanındayız, hep seninleyiz, seni çok seviyoruz tamam mı abiciğim?"

"Tamam ama neden böyle konuşuyorsun abi?" Dedim ciddi bir sesle.

"Abiciğim bak, Kazım iti hapisten çıkmış ve seni aramaya başlamış. Sende biliyorsun ki en son söyledikleri hiç iyi şeyler değildi. Sana bir şey yapmasından korkuyoruz. O nedenle seni gerçek ailenin yanına götürmeliyiz. Eğerki gerçek ailene gitmezsen bizimle İtalya'ya gelmek zorundasın ki sen İtalyanca bilmiyorsun. Eğitim durumun sıkıntılı olur. Ve bizim orda sana ayıracak vaktimiz olmayabilir. Kendini yalnız hissedebilirsin. Hem 9 sene boyunca annesiz-babasız yaşadın. Artık gerçek ailene gitmelisin. Lütfen beni yanlış anlama biz sadece senin iyiliğini istiyoruz güzelim tamam mı?"

Üçününde gözleri dolmuştu. Ben hala ciddi halimdeyken onlar benim ne cevap vereceğimi düşünüyorlardı. Ne cevap verecektim? Eğerki onlarla birlikte İtalya'ya gidersem eğitim hayatım yalan olabilirdi. Geçenlerde İtalya'daki şirketin batmak üzere olduğunu konuşuyorlardı. Onlar muhtemelen İtalya'ya bunun için gidiyorlardı. Alper abim doğru söylüyordu. Ben onlarla gidersem oraya ayak uyduramazdım.

Eğer onlarla gitmezsem onlardan ayrılırdım. Ama anne-babamı da bulmuş olurdum. Artık bir tarafım anne-babasız yaşamak istemiyordu. Diğer bir tarafım ise abimlerden ayrılmak istemiyordu. Ne yapacaktım? Ya gerçek ailem beni kabul etmezlerse? Ya beni sevmezlerse?

Gerçek ailene git knk yeter. Diyen iç sesimi haklı buldum. Artık onların yanına gitmeliydim ne olursa olsun.

En sonunda ne diyeceğime karar vermiştim. "Abi sizden hiç ayrılmak istemiyorum. Ama başkada bir çaremiz yok gibi duruyor. Sizden özür dilerim. Belki sizi sevmediğimi düşünürsünüz belki başka bir şey ama benim gerçek ailemin yanına gitmem bizim için daha iyi olur." Dedim. Tepkilerinden çok korkuyorum ya.

Üçününde yüzünde buruk bir gülümseme oluşmuştu. Atlas abim önümde durup diz çöktü. Ellerimi tutup "Senin ne kadar olgun bir kız olduğunu biliyorduk ve bunu bir kez daha kanıtladın. Senin bizi sevmediğini değil aksine senin bizi ne kadar çok sevdiğini gördük abiciğim. Bizden asla özür dileme tamam mı? Özür dilenmesi gereken kişi sensin. Bu güne kadar sana insan gibi davranamadık seni koruyamadık. Senden çok özür dileriz abiciğim. Seni çok seviyoruz." Dedi ve sarılıp ağlamaya başladı. Bende kollarımı abime sarıp ağlamaya başladım. Bağıra bağıra ağlamıyorduk. Sessiz bir şekilde, kaderimize yenik düşmüş bir şekilde ağlıyorduk.