နူးညံ့ခြင်းကင်းသော ခင်ပွန်း🚨

သူကပြောရင်း နှင်း၏ မျက်နှာကလေးကို လွတ်လိုက်သည်။ အရက်ခွက်ကို လှုပ်ပြီး တစ်ချက်မော့လိုက်၏။
ဘေးက နှင်းမှာ လက်ဖျားကလေးတွေ အေးစက်လျှက် သူ့မျက်နှာကို မျက်ရည်များစွာဖြင့် မော့ကြည့်နေသည်။

"တီတီ.....တီတီ...တီး....."

အိမ်ရှေ့ကနေ ကားဟွန်းသံ အကျယ်ကြီး ကြားလိုက်ရ၍ မင်းအဏ္ဍဝါ အပြင်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်၏။ ထို့နောက်စိတ်ပျက်စွာ မျက်မှောင်ကျုံ့လိုက်ပြီး နှင်းလက်ကိုကိုင်စွဲကာ အခန်းတစ်ခုထဲ ထည့်ထားလိုက်သည်။

"နှင်းကို ဘာလို့ ပိတ်ထားတာလဲ။ တံခါးဖွင့်ပေးပါ။ တံခါးဖွင့်ပေးပါ"

နှင်းက တံခါးထုပြီး အော်လည်း သူဂရုမစိုက်ပေ။ အိမ်ရှေ့ကို ထွက်သွား လိုက်သည်။

"ဘယ်မလဲ...ကလေးမလေး။"

အိမ်ရှေ့၌ မာမီက တန်းဝင်လာပြီး မေးလိုက်ပုံက အတိအကျပင်။

"ဘာလုပ်ဖို့ မာမီက လိုက်လာတာလဲ"

"ဟို ကလေးမ ဘယ်မှာလဲပဲ ပြောပါ။ မင်းပြဿနာသိပ်ရှာပါလား အဏ္ဍဝါ။ သူ့အစ်ကို မာမီတို့အိမ်ထိ လာသောင်းကျန်းနေတယ်။ ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ။ မောင်မိုးရိပ်နဲ့ မာမီမျက်နှာ မပျက်ချင်ဘူး အဏ္ဍဝါ။"

"မပျက်ချင်လဲ ပျက်လိုက်မာမီ...ဒီကောင့်ညီမ ကျွန်တော်ခိုးထားပြီးပြီ"

"လွန်လွန်ကျွန်ကျွန် မဖြစ်ထားရင် ပြန်ပို့လိုက်ပါအဏ္ဍဝါရယ်။ မာမီခေါင်းကျိမ်းလွန်းလို့ပါ။ ဟိုက သူ့ညီမကို ဘယ်လောက်တောင် ပိုးလိုဥထားလဲ သိတယ်မလား။ "

"သိတယ်လေ....သိလို့ တမင်ယူတာ။ အခု ပေါင်းတာပေါင်းနေပြီ။ နားမချနဲ့မာမီ .... သူ့ညီမကို တကယ်ယူမှာ။ အဲ့ဒါမှ ဒီကောင်ဦးကျိုးသွားမှာ။ "

"ခက်တာပဲ ကွယ်"

"မာမီ ပြန်ပါ။ တစ်ပတ်ပြည့်ရင် အဲ့ကောင်မလေးကို ခေါ်ပြီး ‌ကျွန်တော် ပြန်ခဲ့မယ်။ လက်ထပ်ဖို့သာ ပြင်ပေးထားပါ။ ကျွန်တော်တို့ကို လက်ထပ်ပေး။"

"ခက်တော့တာပဲ အဏ္ဍဝါရယ်...."

"ဘာမှ ခက်မနေနဲ့....မာမီပြန်ပါ"