Bozdağlar|Abilerim

4. Bölüm

☁️Biraz uzun oldu ama beğeneceğinizi düşünüyorum.
☁️Sizi çok seviyorum iyi okumalarrr.

Naz YILMAZ'dan

O günü asla hatırlamak istemezdim ama bu gün... bu gün hatırlamıştım. Artık alışmıştım. O günü hatırlayınca ağlamıyordum, çığlık atmıyordum, en önemlisi artık annemede babamada üzülmeyi kesmiştim. Onlar bana, bize, en büyük kötülüğü daha doğduğum gün beni başka bir bebekle değiştirerek yapmışlardı.

Bunu öğrendiğim an onlara üzülmeyi kestim. Allah'ın belaları. Annemi iyi yürekli zannederdim beni seviyor zannederdim ama sevmiyormuş.

Küçükken verdiği ilaçları hasta olmamam için değil aksine hasta olup delirmem için veriyormuş. Para karşılığında birilerine falan çalışıyormuş. Allah'ın manyağı karı.

Abimler bunları bana anlattığında daha 9 yaşındaydım. O zamandan beride o karıyla, adama üzülmüyorum.

Belki soranlar olur abimler beni 12 yaşındayken dövmeye başladılar. İlk başta hiç bir şey anlamamıştım. Sonradan abimlerin kolunda iğne izleri görünce uyuşturucu kullandıklarını öğrendim.

Onlardan uzaklaşmaya çalıştım ama olmadı. Çok sonradan Alper abimin telefonunu karıştırmayı akıl ettim. Okan diye biriyle yazışmışlardı. 'O uyuşturucuyu kullanmazsanız ne olacağını biliyorsunuz değil mi Alper. He koçum?' Yazıyordu. Devamını okumak bile istemedim. Mesajı okuduktan sonra hiç kimseye hiç bir şey söylemedim. Söylersem, 'abimler beni döver' düşüncesiyle yaşadım hep. Neyse artık Atlas abimlede aramızı düzelttiğimize göre bir tek Kaan abim kaldı... onunlada şu anda arasını düzeltmeyenin adı Sude olsun. Umarım düzeltirimde adımı Sude yapmak zorunda kalmam.

Abimlere hiç gurur yapıpta hayatımı dahada bok edemem.

Ben o dizilerde oynayan gerizekalı kızlar gibi, gururuma hiç ayak uyduramam arkadaş. Bi kere mizacıma ters. Ne o öyle gurur yapıp ailesine sırtını dönen sonrada muhtaç kalınca 'ya işte ben böyle böyle bir şey yaptım sorry, Allah rızası için eve alın beni, çok pişmanım, ayağına köle olam anam, işte o sıra gururuma yediremediydim' diyolar falan filan bir sürü boş laf amk. Aileme karşı asla gurur yapmam ben. Ne kadar kırmış olsalar bile.

Ben düşüncelere dalmışken, Kaan abim bana bakmayı kesip yemek yapmaya geri dönmüştü. Ne güzel yemek yapıyormuş lan benim abim.

Patlıcanı alıp arasını açmaya başlayınca karnıyarık- Dur... bir saniye... abim karnıyarık mı yapıyor??? Lan ben karnıyarığı çok severim. Bu nerden biliyor? Yemekte her karnıyarık olduğu akşam sofraya resmen uçtuğun için olabilir mi gerizekalı? Sus lan sensin gerizekalı! Ne mal mal konuşuyorsun da tepemin tasını atıyorsun akşam akşam. Neyse cicim seninle hiç uğraşamam git şu öküz abinle aranı düzeltte bi gün yüzü görelim amk. İç sesimi bile kendime benzettim aq.

Derin bir nefes alıp yavaşça abimin yanına gittim. Korkarak ve biraz çekinerek yanında durdum. Abim göz ucuyla bana baktı. Hala sinirliydi. Bana olan siniri hala geçmemiş miydi? Korkarak ona bakarken ellerimin titrediğini hissettim. Yinede bu gün vazgeçmek yok.

"Yemekte ne var?" Dedim korkarak. Abimin dahada sinirlendiğini gördüm. Ondan bir iki adım uzaklaştım. Abim bana bakmadan "Karnıyarık yapıyorum..." dedi. "Hı hı" diye saçma bir cevap verdim. Düşünme yetimi kaybetmiş gibiydim korkuyordum ve birine sarılmam gerekiyordu. Ben korktuğumda hep peluş ayıma sarılırdım ama şu an hiç bir şeye sarılamıyordum. Peluş ayım yukarda kalmıştı.

Başıma feci bir şekilde ağrı girdiğinde anladım ki yine burnum kanayacaktı. Korktuğumda, şiddetli bir şekilde ağlardım ve hep burnum kanardı.