Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Peki ya bir gün Sen pişman, ben unutmuş Olursam?
****
"Tabi konuşalım, benim de sana söyleyeceklerim var"
İlk defa heyecan hissettim, ya da bana öyle geldi. Küçükken ona güvenip babamın benim için aldığı son ve anlamı olan o hediyeyi şuan karşımda duran adama vermiştim. Verirken şüphe hisetmeyip ona vermiştim. Nereden bile bilirim bana böyle bir yıkım yaşatacağını.
Tabi karşılıksız kalmamıştık, o da bana yeşil civcivini vermişti. Onun için yeşil civcivin ne önemi vardı? Neden yeşil civcivi hiç istemedi ya da o gün bana 'yeşil civcivi bana getir' dememişti. Onun için bir oyuncaktan farkı yoktu sanırım
Derin bir nefes verip gözlerini benden alıp elimdeki yeşil civcive indirdi. Sanki bir şeyler yaşıyordu içinde ama dışa yansıtmıyor gibiydi.
"Elindeki yeşil civciv, sana kim verdiğini hatırlıyor musun?"
Dediğinde bakışları bana hiç değmemişti, sadece odak noktası yeşil civciv idi. İlk bi düşündüm ne cevap versem diye kendimi zorladım, ya yanlış bir şey dersem heran yanlış anlaya bilirdi
"Hatırlıyorum" bakışlarımı camdan dışarıya çevirdim, ve yağan karı seyretmeye başladım "aslında, hatırlamak istemiyorum fakat zihnim izin vermiyor"
"Anladım"
Yağan kar o kadar güzeldi ki düşüncelerim alt üst oluyordu
Soğuk, sevmem.
Bakışlarımı ona çevirince bana baktığını gördüm, yanaklarımın kızardığını hissediyordum. Ben ona bakınca bakışlarını çekmeyerek daha da dikkatli baktı.
Ezberlemek ister gibi
Ne düşünüyordum ben ya?
"O günü ve ne konuştuklarımızı hatırlıyorsun yani, aslında çok küçük görünmüyordun"
"Evet küçük değildim. Zihnimden unutmak için çabaladığım gün. Sen neden o günü hatırlıyorsun?"
"Elinde ki oyuncak sahibini bulmalı"
Yeşil civcivi arkama saklayıp ona dik dik bakmaya başladım
