Βασιλικό Σκάνδαλο

Απώλεια

Την επόμενη μέρα

Η Άννα δεν κοιμήθηκε όλο το βράδυ. Τώρα ήταν ξαπλωμένη ανάσκελα κοιτώντας το ταβάνι του δωματίου της. Τα μάτια της ανέκφραστα χωρίς την σπίθα της ζωής να τα γεμίζει. Ακίνητα, να κοιτούν κάτι αόριστο. Χαμένα σε σκέψεις και συναισθήματα.

Πήρε την απόφαση να σηκωθεί. Μόλις έκανε το πρώτο βήμα μακριά από το κρεβάτι της ζαλίστηκε. Σε λίγο συνήλθε.

Είδε τότε το είδωλο της στον μακρόστενο καθρέπτη απέναντι της. Το βλέμμα της πήγε πρώτα στο πρόσωπο της. Τα μάτια της γεμάτα με μαύρους κύκλους, ταλαιπωρημένα και κουρασμένα. Σαν να ήθελαν να κλείσουν για να ησυχάσουν.

Έπειτα παρατήρησε το δέρμα της. Τόσο παγωμένο, τόσο άσπρο... Θα έλεγε κανείς πως ήταν νεκρό αφού ούτε ροδαλά ήταν τα μάγουλα της μα ούτε και κάποια ζωηραδα στόλιζε τον τονισμό στο σώμα της.

Έμεινε για λεπτά να κοιτάζει αφηρημένη τον εαυτό της. Για μια στιγμή χάιδεψε στοργικά τα μαλλιά της. Αχνογέλασε στη θύμηση του αγγιγματος του Ντ'αρτανιαν.

Μετά είδε το νυχτικό που φορούσε. Το άγγιξε θέλοντας να νιώσει την μεταξένια υφή του. Το είχε αγοράσει όταν είχε πάει εκδρομή στην Ανδαλουσία της Ισπανίας.

Μια στιγμή της ήρθε στο μυαλό.

Έτρεχε γελώντας. Όμως γελώντας υστερικά. Το δροσερό γρασίδι γαργαλουσε τις πατούσες της. Κοίταξε στιγμιαία γύρω της να δει αν την έβλεπε κάποιος.

Πρώτη φορά είχε σηκωθεί από τα χαράματα για να βγει στον κήπο, να καθίσει στην κούνια της, να πάρει το βιβλίο της και να διαβάσει περιμένοντας την ανατολή.

Εκείνη ήταν η στιγμή που διάβασε σε εκείνο το βιβλίο την ιστορία μιας νεαρής πριγκίπισσας. Μιας πριγκίπισσας που εγκλωβίστηκε σε έναν γάμο χωρίς να το θέλει με μόνη ευτυχία της.....ο έρωτας της με έναν απλό αγρότη που φρόντιζε τους Βασιλικούς κήπους. Θυμάται καλά τον εαυτό της να σχολιάζει
'Εγω θα παντρευτώ μόνο όταν αγαπήσω....θα κάνω πολλά παιδιά....και θα παίζω μαζί τους....θα πηγαίνουμε βόλτες και θα γελάμε....θα γελάμε συνέχεια.....' είπε και γέλασε.

Άφησε την εικόνα αυτή και επανήλθε. Μονολογησε
"Μα που είναι αυτή η ονειροπόληση; Τόσες σκέψεις τόσα σχέδια για το μέλλον; Εγώ τα είπα όταν ήμουν μικρή και πάλι σαν την κοπέλα στο παραμύθι κατέληξα. Παντρεύτηκα τον Λουι. Δεσμεύτηκα σε έναν γάμο δυστυχίας. Η μόνη φλόγα που μου έλεγε να κρατηθώ ήταν ο πόθος μου....ο έρωτας μου για τον Ντ'αρτανιαν και αργότερα τα παιδιά μας..... Τουλάχιστον για αυτό είμαι περιφανή....είμαι χαρούμενη και καμαρώνω που εγώ είμαι που δημιούργησα δύο ανθρώπους όμοιοι του...."