නිදුක්

episode 07

මම පතොක් වලට මාර ම ආසයි. කාගෙන්වත් රෝස මලක් වත් හම්බ නොවුන මට මැරෙන දාට අරලිය මලක් වත් හම්බ වෙන ෂුවර් එකක් නැති මට පතොක් මලක් කියන්නෙ වෙනම හැගීමක්.
ගොඩක් පොත්වල එතකොට social media වල අපි වගේ කටු කන උන්ට මතක් කරේම පතොක් ගස්..

දියපොදක් නැති වැලි කාන්තාරයේ පැලවෙලා මලානීකව වකුටු ගැහිලා ඉන්නැතුව කද කෙලින් තියාගෙන ඉන්න පතොක් ගස් තනිකර ම ඉඩෝරයේ සංකේතය...
උන් බලන් ඉන්නෙ වස්සානයක් වෙනුවෙන් නෙවෙයි. වස්සානේ මල් ඵල දරන්න වහින වැසි බිදක් උන්ටත් ලැබෙන දවසක් 
උන් බලන් ඉන්නෙ ඒකට...
උන් ඉරට පෙම් කරේ නෑ
වෛර කරෙත් නෑ .
උන් වැස්සට පෙම් කරේ නෑ
වෛර කරෙත් නෑ ...
මොකද උන්ට කාටවත් වෛර කරන්න ඕන උන්නෑ ..
උන්ට කාටවත් ආදරය කරන්න ඕන වුනෙත් නෑ ...

පතොක් කියන්නෙම දරාගැනීමේ සංකේතයක්..

මට ඒ ගමන් මතක් උනේ fb එකෙ share උනු post එහෙක වචන ...

උහුලාපු දුක් වැඩි නැත්ද
කටු අතර කතාවයි ...

දැන් නම් ඉඩෝරෙ ඇති නැත්ද
දූවිලි හුලග අසා යයි..

මං දන්නවා අමාරුයි ඒත්

ඉවසපන් පතොක් ,
උබට මල් පිපුනම
අනිත් සේරම මල් පරාදයි ..

මගේ කකුල් ඉබේටම ඒ කඩේ ලගට ගියා .. ඒ ඇයි කියන්න මම දන්නෙ නෑ .
තියල තිබුන චූටී පතොක් පැල මම මගේ ඇගිලි තුඩු වලින් අත ගෑවා ...

පුතා ඕක ගන්නද ...?

කඩේ ඇතුලින් ආවේ මැදි වයසෙ ගෑනු කෙනෙක්. පොඩි කඩයක් උනාට මල් වත්තක් වගේ.

ඕ මේක කීයද ...?

ඔය size එකෙ ඒවා නම් රුපියල් දෙසීයයි පුතේ ...