first love [dorukhan toköz]

0.2

"Günaydın!"

Odasına girip yerdeki tişörtü uyuklayan Dorukhan'a fırlattım.

"Uyan, Doruk."

Yanına adımlayıp yatağına oturdum.

"Günaydın, Beniz."

Kalınlaşmış sesi ile daha çekici duruyordu.

"Hadi kalk!"

"Her gün bu enerjiyi nasıl buluyorsun anlamıyorum gerçekten, deli."

Yorganı üzerinden kaldırdım.

"Çok konuşma, öğleden sonra dersim var bırakırsın beni."

Kafasınını sallayıp beni de yatağa yanına çekti.

"Kokunu özledim kızım."

Güldüm ve yanından kalktım.

"Beniz."

"Hm?"

"Sınıftaki o yavşaktan uzak dur, anlaşıldı mı?"

"Çağlar benim arkadaşım, Doruk."

"Biz de arkadaşız, aşkım."

Gözlerimi devirip masaya oturdum.

"Sen benim hiçbir şeyim değilsin."

"Beniz."

"Ne var?"

"Ölüyorum kızım sana."

"Doruk, yapma."

Güldü ve kahvaltısına devam etti.

"Yapamıyorum zaten."

Tabağını tezgaha bırakıp üst kata çıktı.

"Doruk!"

Cevap vermedi ve odanın kapsını sertçe kapattı.

Ses bütün evde yankılanmıştı.

"Sikerim seni!"

Kapıyı tekrar açtı, merdivenden inerken tişörtü üzerine geçirdi.

"Çıkalım, Beniz."

"Ne dengesiz adamsın!"

Kollarıyla beni sıkıca sarmaladı.

"Sana sinirli kalmayı sevmiyorum."

Güldüm ve yanağını öptüm.

"İlk aşkımla aynı evde kalmak çok zor."

Dudağımın kenarını öptü.

"İlk ve son aşkın."

-

dengesizlikte doruk gibi olun