13.06.2010
Bir süredir buraya hiçbir şey yazmıyorum. Bence uzun zaman oldu. Birkaç kelime yazınca kendimi seninle konuşuyormuş ya da beni duyabiliyormuşsun gibi hissediyorum. Ne gülünç değil mi? Keşke yanımda oturup yine bana gülebilsen. Bu sefer güldüğün için kızmazdım. Kahkahanı ve kısılan gözlerini, her şeyinle seni çok özledim sevgilim. Seni unutamasam da hayat düzenimden çıkarmak istiyorum çünkü aklımda yeterince yer kaplıyorsun. Her neyse sanırım başaramayacağım.
Bugün seninle her sabah yürüyüş yaptığımız yola gittim. Sevdiğin çiçekler henüz açmamıştı. Etraf eskisi gibi güzel de kokmuyordu, sen de yoktun... Artık orası eskisi gibi eğlendirmiyor. Artık gözüme yalnızca yürüyüş yolu olarak geliyor. Sen olsaydın.. Neyse. Sevdiğin, kokusuna bayıldığın o çiçekler açtığında benimle yürür müsün?
