STUNNED

Chapter THIRTY

Pinagmasdan ko ang mga kasamahan ko at lahat sila ay nakikusap sa akin na subukan ko pa. Hunter was also mouthing "You can do it." but didn't help me at all.

The timer reach 20 seconds and I'm already panicking. Hindi ko alam kong anong mangyayari oras na maubos ang bilang duon. Maaring bumalik lang sa dati o mag send ng alarm para pumasok dito ang mga Thana.

10 seconds left at iniumpog ko nalang ang sarili ko sa cylinder kahit pa alam kong imposibleng mabasag ko iyun. My body feel even more weaker and weaker at hindi ko na rin mapigilan ang maiyak. I just wanted to stop this mess, why do I have to bring everyone's in their death?

5 seconds and I am now kneeling the floor crying like there is no tomorrow na tila ba alam ko ng katapusan ko na ngayun o ng mga kasamahan ko.

3 seconds, bigla akong mapatunghay ng pumasok sa isip ko ang limang letrang salita.

2 seconds left so I immediately run towards the device and typed the word "DEATH".

The timer stops and the cylinder suddenly open. Agad na yumakap sa akin ang babae na medyo ikinagulat ko.

"O my God! You save me thank you!" mangiyak-ngiyak pa niyang sabi na hindi parin bumibitaw sa akin. I saw Jacob and the others laughing while looking at us or should I say— laughing at me and my reaction.

"Uh- can you help me get them out." Tapik ko sa kaniyang braso kaya't napakalas ito at nakangirit na tumango sa akin.

"Hehe I'm sorry I got carried away. By the way I'm Lexine but I prefer calling Lex." Nanlaki nanaman ang mata ko ng sunggaban nanaman ako nito ng yakap.

"I'm sorry hindi ko mapigilan." Sabi pa niya saka humiwalay na sa akin at unang nilapitan ang pwesto ni jake. Gulat man ay humakbang na rin ako para buksan ang cylinder ni Hunter.

"Don't." pigil ko agad kay Hunter ng akmang yayakap din ito. Jacob's laugh ecoed inside the room saka lumapit sa amin at tinapik ang braso ni Hunter. Tatawa-tawang bumuling pa ito bago lumayo at tumulong pa sa iba.

"What should we do?" tanong nila ng lahat ay makalabas na. Gaya ko mukha namang hindi rin umepekto sa kanila ang drugs. May posibilidad na tama nga si Hunter. The drugs are not responding to a healthy body. Lahat kami dito ay mga sports player, fit and masculine. Noah is also a player but the effects are different from him. Sabi niya when the drugs run to his body, he suddenly feel strong.

Assuming by their looks, mukhang nanghihina rin ang mga ito. Kahit si Jacob na malaki ang katawan ay napapahawak sa kaniyang dibdib at humihinga ng malalim.

"We need to find the others." I said and they all nodded in response.

Lumabas na kami ng laboratory at tinahak ang tahimik na pasilyo. Hindi ito normal na building dahil sa mga metal wall na nadadaanan namin. Pinagmasdan ko rin ang air ventilation na nasa kesameng mababa at kung hindi ako nagkakamali ay nasa underground kami. Saan nga bang lantad na lugar magagawa ang kahibangan nilang ito kung hindi sila tatago sa ilalim ng lupa. Ang problema at kung saan at paano kami makakalabas ngayun. Kung sana ay hindi naputol anng linya namin ni Anton magagawa naming ng maayus ang plano. I know he can hack the system in here as long as I can tell him the details of the surroundings.

"Hey Viv, look." Nauuna si Lex at ang isa pang player ng archery galing sa West Ville. Itinuro niya mga kamay sa pasilyo sa kaliwa.

"That's the same metal door we got out right?" pinagmasdan ko ang itsura nito at tama nga siya. Kaperahang kapareha ito ng pasilyo at pintuang pinagmulan namin.

"Umiikot lang yata tayo e." sabi ng isang lalaki na may salamin. Pinagmasdan kong muli ang daan at paliko nga ito.
"Wala yatang exit dito."

"I don't think so." Sabi ko naman at lumapit sa pinto. Pinagkatitigan ko ang kulay asul na rectangle sa gitna ng metal door at ang naka sulat duong LEVEL 3.