It was a chilly afternoon of September, first week to be exact, marahil nalalapit na ang pasko. The smell of Christmas lingering through the streets of our village, ang ibang bahay ay unti-unti naring nag-aayos at nag-lalagay ng mga disenyo. Ang mga bata nama'y kanya-kanya ang hiling na sana'y umullan ng niyebe sa pasko, ang ilan sa kanila'y nais na makita sa Santa Claus. Napangiti ako habang pinag-mamasdan sila, it reminds me of my childhood days.
"Ate Vi, laro po tayo." Tawag sakin ni Marco, ngumiti ako at lumapit sa kanya.
"Sige, anong laro ba ang gusto nyo?" Nakangiti kong sambit habang marahang pinipisil ang malusog nyang mga pisngi, maya-maya pa'y lumapit narin ang ilan sa mga kalaro niya.
"Bubuka ang bulaklak po Ate Vi!" Sabay-sabay nilang sigaw, wala akong nagawa kundi ang magpatianod sa kanila habang hila-hila ang aking mga kamay. It was really fun, playing with the kids. Madilim na nang bumalik ako sa bahay, nabutan ko si Mama na abala sa pag-luluto, si Papa nama'y tutok sa tv habang pinapanood ang mga idolo nya sa basketball. Sa itaas nama'y maririnig ang malamyos na tunog ng violin, na syang ilang buwan nang pinag-aaralang tugtugin ni Aeron.
"Here comes the social queen." Margareth rolled her eyes and scoffed, pinang-gigilan ko naman ang may kabilugan nyang pisngi, masuyo nya namang tinampal ang mga kamay ko.
"Why don't you try to socialize sometimes Marga, wala namang mawawala sayo." I replied to her, as usual isang nakakalokong ngiting aso ang kanyang tanging sagot, umiling ako at tipid na ngumiti. After arguing with Marga with her issue of socializing, kumain kami ng sabay-sabay habang nagku-kwentuhan.
It was already 10:00 pm when I decided to go to my room, inayos ko muna ang projects at activities na kaylangan kong ipasa kinabukasan, luckily hindi maaga ang schedule nang pasok ko kinabukasan kundi siguradong bangag akong papasok. I am a third year student taking a BSTM course, I badly want to be a flight attendant. Maybe because I want to travel the world for free, or is it because of Tito Ben's influence, being a pilot.
I shook my head with my thoughts. After turning the lights off, agad akong humiga at mabilis na nakatulog. I was waken up with loud noises inside and outside the house, ramdam ko rin ang malakas na pagyaning ng kama ko. Agad akong lumabas nang mapagtanto kong lumilindol.
"Ma! Pa!" Sigaw ko nang makalabas ako ng kwarto, dali dali akong bumaba sa hagdan, but before I reach the middle part of the stair, bumagsak ang kisame ng aming bahay, nagsisimula naring mag-karoon ng crack ang pader ng kwarto namin ni Aeron. Bahagya naring umuuga ang pundasyon ng hagdan.
"Ma! Ma!" I yelled again but it seems like no one hear me, muli akong umakyat at sinilip ang nagyayari sa labas, nagkakagulo ang mga kapit-bahay namin, kanya-kanya silang takbo dahil sa malaks ng paglindol. Patuloy ang paglapad ng crack sa pader ng aming kwarto, I yelled again but no one responded. Hindi nagtagal unti-unting bumigay ang pundasyon ng kwarto namin, maging ang hagdan, ang tanging natitira na lamang ay ang inaapakan kong sahig. Wala na akong choice kundi ang dumaan sa bintana mula sa second floor ng aming bahay palabas, I grabbed one of the curtains and wrapped it around my body, buong lakas kong binanga ang bintana namin.
I closed my eyes as I feel my body landed on the ground, napaigik ako sa sakit, ngunit sa halip na isipin iyon agad akong tumayo at naglakad ng paika-ika. I roamed my eyes around the neighborhood to find my family. Pero ni isa sa kanila wala akong makita. I asked one of our neighbor kung nakita nilang lumabas ng bahay sina Papa, tanging iling ang nagging sagot niya.
Nagsimulang umakyat ang kaba sa dibdib ko, unti-unti naring lumalabo ang paningin ko. No, mariin kong sambit sa isip, sana mali ang naiisip ko. Nakalabas na sila Vienne, nakalabas na sila, pagpapakalma ko sa aking sarili. Muli kong inilibot ang paningin ko at hinanap sila, they probably here, baka hinahanap din nila ako.
Frustration and fear written on my face nang hindi ko sila makita. With my trembling hands and feet, tinahak ko ang daan patungo sa aming bahay. It feels like I was shot when I saw Papa trying to break the glass window of our house. Sunod-sunod ang pagbagsak ng mga luha ko, kung ganon hindi pa pala sila nakakalabas ng bahay. Naroon pa sila, at patuloy na sinusubukang basagin ang salaming bintana. Kahit hinang-hina ako at natatakot sa maaring mangyari, pinulot ko ang may kalakihang bato na nakita ko at nagmamadaling tumakbo patungo kina Papa. But before I reach our house, the entire foundation collapsed.
Sandali akong natulos sa aking kinatatayuan at pinoproseso ang mga nangyari, No, it can't be. I tried to move my feet, but it seems like it was glued on the ground, tears flowing down to my cheeks.
"Mama, Papa." Mahinang anas ko habang patuloy na umaagos ang mga luha sa aking mukha, my chest tightened as my asthma attacking. Magkahalong takot, panghihinayang, at panghihina ang nararamdaman ko. My family died in front of me, at wala akong nagawa upang tulungan sila.
Tuluyang bumagsak ang katawan ko sa lupa kasabay ng unti-unting panlalabo ng pangin ko. No, please, this can't be.
"Mama." Mahinang bulong ko, as darkness enveloped me.
A/N: So heyyy, this is me against my on hold stories at ngayon may panibagong nilulutong kwento. Chapters of this story will be uploaded once our semestral break starts, alongside with my on hold stories. I feel like my writers block days ended, so I'll update TDI, Salagimsim, and Another Virus.
This is Sky, signing in again as your medyo may katamarang author.
YOU ARE READING
SALAGIMSIM
Science FictionSalagimsim or Premonition, isang uri ng kutob o pakiramdam sa isang tao, bagay at lugar. Maaring maihantulad sa pangitain na kung saan ang isang indibidwal ay nakikita ang posibleng mangyari sa hinaharap.
