Let's talk about, 𝒄𝒓𝒊𝒎𝒆.

Κεφάλαιο 27: Η θεωρία του χάους.(3)

Κρατούσε τον φάκελο της υπόθεσης και περπατούσε αργά προς την αίθουσα της ανάκρισης. Στη μέση του διαδρόμου είδε μια ξανθιά γυναίκα και στέκεται στον τοίχο του ανακριτικού με σταυρωμένα τα χέρια. Έφτιαξε τα χέρια του φακέλου και μπήκε στην αίθουσα. Κοίταξε για λίγο τον καθηγητή και μετά προχώρησε τραβώντας την καρέκλα του στην άκρη του σιδερένιου τραπεζιού. Άφησε τον φάκελο πάνω στο τραπέζι σπρώχνοντάς τον προς το μέρος του Δημήτρη και ύστερα κάθησε στην καρέκλα.
«Έχεις το δικαίωμα του δικηγόρου.» τον ενημέρωσε ο Δημήτρης.
«Δεν χρειάζομαι δικηγόρο. Όπως έχω πει και στον κύριο Μυλωνά από την γυναίκα μου κρυβόμουν.» γύρισε το βλέμμα του στον Πάρη «Τώρα τα ξέρει όλα, οπότε κάντε τις ερωτήσεις σας.»
«Βρήκαμε μερικές τρίχες της Αιμιλίας στο αυτοκίνητό σας.» ξεκίνησε ο Πάρης όσο βολευόταν στην καρέκλα.
«Αυτό είναι απίθανο γιατί η Αιμιλία δεν έχει μπει ποτέ στο αυτοκίνητό μου. Είστε σίγουρος ότι είναι δικές της;» αντερώτησε ο άντρας.
«Εννοείται αν ευσταθεί στο εργαστήριο; Ναι ευσταθεί.» του απάντησε ο Πάρης.
«Ίσως να ήταν πάνω στην μπλούζα μου.»
«Βρήκαμε τέσσερις τούφες μαλλιών που ξεριζώθηκαν, στο προσκέφαλο του συνοδηγού.» του εξήγησε ο Πάρης.
Ο άντρας γέλασε και ανακάθησε στην θέση του φτιάχνοντας το σακάκι του.
«Τηλεφωνήσατε από το σπίτι σας στο δωμάτιο της Αιμιλίας την μέρα που χάθηκε.» του είπε ο Δημήτρης.
«Χρησιμοποιώ μόνο το κινητό μου όταν της τηλεφωνώ. Ούτε από το γραφείο μου, ούτε από το σπίτι. Μόνο από το κινητο μου.»
«Στις 12:16 επί τέσσερα λεπτά.» συνέχισε ο Δημήτρης όσο έσπρωχνε το χαρτί των κλήσεων προς τον άντρα.
«Είχαμε γεύμα εκείνη την μέρα από τις 12:00 μέχρι τις 14:00. Οι διευθυντές των τμημάτων. Και αυτό ευσταθεί στο δικαστήριο.» απάντησε και κοίταξε τον Πάρη.
«Καθηγητή, η σύζυγός σας εργάζεται;» τον ρώτησε και χτύπησε ρυθμικά τα δάχτυλά του στο τραπέζι.
«Όχι.» απάντησε και για λίγα δευτερόλεπτα δεν μίλησε κανείς και τότε ο άντρας κατάλαβε «Όχι...» μουρμούρισε.
«Που είναι η σύζυγός σας;»
«Έξω.» απάντησε στον Πάρη «Ήρθαμε μαζί εδώ.»
«Ακολουθήστε με.» έδωσε εντολή στον άντρα. Άνοιξε την πόρτα του ανακριτικού και τον άφησε να περάσει πρώτος. Η γυναίκα που στεκόταν νωρίτερα στον τοίχο τους πλησίασε.
«Είμαι ο Πάρης Μυλωνάς. Θα ήθελα να σας κάνω μερικές ερωτήσεις.» στάθηκε απέναντι απ' το αντρόγυνο.
«Ναι φυσικά.» η γυναίκα χτένισε αμήχανα με τα δάχτυλά της τα κοντά ξανθά μαλλιά της.
«Είστε στο σπίτι την ημέρα;»
«Μερικές φορές.»
«Ήσασταν σπίτι κοντά στις 12 το μεσημέρι, την ημέρα που χάθηκε η Αιμιλία Μανωλίδου;» έγινε πιο αναλυτικός, κατάλαβε δίπλα του να έρχεται ο Δημήτρης.
«Δώρα, κάποιος τηλεφώνησε στην Αιμιλία απ' το σπίτι και αυτός ο κάποιος δεν ήμουν εγώ.» χαμηλόφωνα είπε στη γυναίκα του.
«Κυρία Σπανού, έχετε τα κλειδιά από το αυτοκίνητο του συζύγου σας;» την ρώτησε ο Δημήτρης.
«Το μοιραζόμαστε. Είναι και των δύο το αυτοκίνητο.» του απάντησε και σταύρωσε τα χέρια της.
«Απο πότε το ξέρεις;» την ρώτησε ο άντρας.
«Γι αυτήν ή για όλες τις άλλες;» αντερώτησε ειρωνικά κοιτάζοντάς τον λοξά «Ήξερα ότι ήταν διαφορετική.» έκανε εναλλαγές στο βλέμμα της ανάμεσα στον Πάρη και τον Δημήτρη «Δεν θα άφηνα ένα παιδί να διαλύσει το γάμο μου και έτσι της τηλεφώνησα. Την πήγα μια βόλτα με το αυτοκίνητο. Της εξήγησα μερικά πράγματα. Σύζυγος, τρία παιδιά, υποθήκη. Είπε ότι είχαν τελειώσει. Γύριζε σπίτι της. Δεν είπε τον λόγο, δεν ρώτησα παραπάνω.»
«Κυρία Δώρα, νομίζω ότι δεν μας είπατε μερικά πράγματα.» της είπε ο Πάρης.
«Βρήκαν τρίχες της Αιμιλίας στο αυτοκίνητο και πιστεύουν...» ο άντρας κοίταξε τον Πάρη για λίγο «της επιτέθηκες;» ρώτησε.
«Όχι.» απάντησε «Θα το ήθελα. Παραλίγο να το κάνω, πήγε να βρει από το αυτοκίνητο, σηκώθηκε απότομα και τα μαλλιά της πιάστηκαν στη θέση. Τη σταμάτησα, της ζήτησα συγγνώμη. Μιλήσαμε και μετά την άφησα.»
Ο ήχος του κινητού του Πάρη τους διέκοψε «Με συγχωρείτε.» είπε και απάντησε στην κλήση «Μυλωνάς... Ναι έρχομαι αμέσως.» έκλεισε το κινητό «Πρέπει να φύγω.» έβγαλε τα γυαλιά του και απομακρύνθηκε με γρήγορα βήματα.