"ရပါ့မလား အားနာစရာကြီး"
"ရပါတယ် အသက်ရဲ့ စိတ်မပူနဲ့မောင်ရှိတယ်"
အသက်နဲ့ကမ်ဘာလဲ အိကျႌတွေပြန်ဝတ်ကာ ရွာလူကြီးအိမ်ဘက်ထွက်လာခဲ့တော့တယ်။ အိမ်လေးငါးအိမ်ကျော်တော့ ရွာလူကြီးအိမ်ရှေ့အရောက် ဦးလေးက အိမ်ရှေ့ထွက်ထိုင်နေကာ သူတို့ကိုမြင်တော့ လှမ်းခေါ်လေသည်။
"အားနာပင်မဲ့ တစ်ခုလောက်အကူညီတောင်းပါရစေဦးလေးရယ် အသက်ကဗိုက်ဆာတယ်ဆိုတာကြောင့် ဦးလေးတု့ိအိမ်မှာမြန်း"
"ဒါအားနာစရာလားမောင်ရင်ရဲ့ မင်းတို့အဒေါ်ကတောင် ဟင်းတွေချက်ထားတာ မိသူဇာမကိုသွားခေါ်ခိုင်းလိုက်တာ ခေါ်မလာတဲ့အပြင် ဘာတွေရှက်လာလဲမသိပါဘူးကွာ အခုထိမေးလို့မရဘူး"
"ဗ်ာ......ဗ်ာ"
ကမ်ဘာတို့တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ပြီး ကမ်ဘာကတော့ရယ်ကျဲကျဲဖစ်နေပင်မဲ့ အသက်ကတော့မျက်နှာလေးရဲကရှက်သွားတော့သည်။ ကမ်ဘာအသက်လက်လေးကိုဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်ပြီး ရွာလူကြီးကိုစကားအဆင်ပြေအောင်ပြန်ပြောလိုက်တယ်။
"ကျွန်တော်တို့ခရီးပန်းပြီး အိပ်ပျော်သွားကြတာ ညမသူဇာလာတာတောင်မသိလိုက်ဘူးဖြစ်သွားတယ် အားနာလိုက်တာဦးလေးရယ်"
"ရပါတယ္ကြာ ထားလိုက်တော့ အမေကြီးရေ ဒီမှာမင်းတူတွေဗိုက်ဆာနေပြီတဲ့ ထမင်းပွဲပြင်လိုက်တော့"
"ဟုက်ပြီတော်ရေ ကျွန်မပြင်လိုက်မယ်"
ခနေနေတာ့ ထမင်းဝိုင်းပြင်ပြီးကာ ထမင်းစားကြလေသည်။ ထမင်းစားပြီးမှပဲ ရွာလူကြီးနဲ့တိုင်ပင်ပြီး အိမ်တွက်လိုအပ်တာတွေဝယ်ရမယ်။ပြီးရင် ဒီတိုင်းနေလို့မဖြစ် စီးပွားရေတစ်ခုခုတော့လုပ်ရမယ်။
"အသက်စားနိုင်ရဲ့လား အခုတော့ခဏလောက်မှေးစားလိုက်နော် မောင်နောက်မှစီစဉ်ပေးမယ်"
"ရတယ်မောင် ငါစားနိုင်ပါတယ် "
အသက်တဂယ်တော့ဒီဆန်ကြမ်းကိုမစားနိုင်ပင်မဲ့ မောင့်ကိုစိတ်မကောင်းမဖြစ်စေချင်တာယော ဦးလေးတို့ကိုအားနာတာကြောင့် ကျိတ်မှိတ်ဝါးကာ စားလိုက်တယ်။ သူများအိမ်အလကားလဲစားသေး ဂျီးများနေလို့မှမရတာ ယောမရောက်ရင်ယောမလိုကျင့်ရမှာပါ့။
YOU ARE READING
bodyguard and baby boss
Actionအရမ်းရိုင်းပါတယ် 18ယောက်စုဖက်ပါ တို့စာတွေမဖက်လဲ တက်တဲ့ကလေးက တက်ပါတယ် အတုယူစရာမဟုက္ဘူး အာသာပြေစရာပါ
