Ο ουρανός είχε πάρει ένα βαθυγάλανο χρώμα καθώς ξημέρωνε. Αυτή την ώρα η φύση ήταν περισσότερο γαλήνια και ήσυχη. Τίποτα δε συγκρίνεται με την ηρεμία που σου χάριζε το να ατενίζεις τον ήλιο καθώς ανατέλλει και ο κόσμος γύρω σου να αποκτά χρώμα. Να μετατρέπονται τα πάντα από ψυχρά σε θερμά, να αποκτούν αποχρώσεις, να απαλλάσσονται από τις άπειρες σκιές.
Αυτές τις ώρες ο Κωνσταντίνος προτιμούσε παρόλα αυτά να τις περνάει στο κρεβάτι του αλλά η σημερινή δεν ήταν όπως μια οποιαδήποτε άλλη.
Έξω από το μαγαζί στα δυτικά της πόλης βρίσκονταν οι τέσσερις τους, ο Κωνσταντίνος, ο Αντρέι, ο Μαξ και ο Βίκτωρ χωρισμένοι σε δύο αυτοκίνητα με σβηστές μηχανές.
Το σπίτι πίσω του το είχε αφήσει πιο φυλασσόμενο και από φρούριο μα και πάλι ανησυχούσε. Αν δεν την έβγαζε από τη χώρα δε θα σταματούσε να ανησυχεί, το γνώριζε καλά.
Το μαγαζί ήταν ένα αδιάφορο μπαρ, δεν σου τραβούσε την προσοχή αν τυχαία περνούσες από έξω ούτε για να πιεις το ποτό σου ένα άκυρο Σαββατόβραδο. Έμοιαζε παλαιικό, οι τοίχοι απ' έξω ήταν σοβατισμένοι και άβαφοι ενώ καλύπτονταν από τζαμαρία. Τα φώτα ήταν σβηστά, είχε κλείσει εδώ και ώρα.
Δεν βρίσκονταν στα ακίνητα της κατοχής του Λεμπέτεβ, μα ενός συνεργάτη του του. Ενός ανθρώπου που δεν είχε τίποτα στο όνομα του πέρα από αυτή την επιχείρηση οπότε ήταν σίγουροι πως τον χρησιμοποιούσε σαν βιτρίνα. Ποιος ξέρει τι του χρωστούσε και με τι τον κρατούσε στο χέρι.
Αυτό που ώθησε τον Λεβίνσκι στη σκέψη πως αυτό ήταν πράγματι το μέρος που έψαχναν ήταν επιτέλους το λάθος που έκανε ο Λεμπέτεβ στις σπασμωδικές κινήσεις του.
Έσβησε στους λογαριασμούς του οποιαδήποτε συναλλαγή με το συγκεκριμένο μαγαζί ενώ πραγματοποίησε την κλήση σε έναν αριθμό που τον οδήγησε στο συγκεκριμένο άτομο. Επιπλέον η γειτονιά δεν ήταν από τις καλύτερες κι όμως υπήρχαν κάποια ακριβά αυτοκίνητα στην περίμετρο που τον έκαναν να είναι σχεδόν σίγουρος.
Περίμεναν από έξω μία ολόκληρη ώρα, ήταν όλα ήσυχα, η γειτονιά κοιμόταν. Επικρατούσε η απόλυτη ηρεμία της φύσης πριν ξεσπάσει η πιο δυνατή καταιγίδα. Και δεν τους απογοήτευσε.
Ο Λεβίνσκι που ήταν στο αμάξι με τον Κωνσταντίνο μουρμούρισε μια βρισιά ευχαριστημένος που είχε πέσει μέσα. Πρώτη φορά ήταν ένα βήμα μπροστά από αυτόν.
Η κίνηση που έπιασε το μάτι τους ήταν ένα φορτηγό που έφτασε και πάρκαρε από έξω.
«Για να τις μεταφέρουν αλλού;»μουρμούρισε ο Κωνσταντίνος.
KAMU SEDANG MEMBACA
The Perfect Match
Romansa«Ντάρια δεν γίνεται να με φιλάς.»η φωνή του βγήκε περισσότερο βραχνή από όσο υπολόγιζε και είχε σχεδόν ανατριχιάσει. Τι στον διάολο; «Γιατί;»τα μάτια της γυάλιζαν στα δικά του, φαινόταν ικανοποιημένη. «Γιατί είπαμε ότι δεν έχουμε τέτοια σχέση. Δε...
