I woke up in the hospital hearing Eonoah and Tita silent cries beside my bed. Dad is also inside the room with his bloodshot eyes. He stood beside the door with his sad eyes looking at my direction. My brows furrowed of the situation.

Eonoah is sobbing beside me. She is seating on my bed and she held my hands. Tita were tapping Eonoah's back while tears shimmering down on her cheeks. Bakit sila nandito? Bakit sila umiiyak? Nakapagtataka lang na wala naman silang pakialam sa mga nangyayari sa'kin  pero ngayon naririto sila kasama ko.

"What's the matter?" Lito kong tanong sa kanila pero mas lalo lang lumakas ang iyakin nilang dalawa na nagbigay sa'kin ng matinding takot.

"D-Dad?" I uttered.

But Dad just shook his head to me while his lips were quivering. Lalo akong kinabahan nang umiwas lang ito ng tingin sa akin na tila iniiwasan ang magiging tanong ko sa sakali.

"Ano ba?! Can you two stop crying in front of me?! Nakakarindi pakinggan! Pwede bang umalis na lang kayo sa harapan ko kung hindi niyo lang naman ako sasagutin!" My voice roamed inside the room.

Nanlaki ang mga mata ni Tita na nakatingin sa akin nong sumigaw ako. Napahawak pa ito sa kanyang bibig na tila hindi makapaniwala sa inasal ko. Eonoah is also shock, her mouth parted. Kahit ako ay nagulat din sa inasta dahil hindi naman ako bayolente at mas lalong hindi sumisigaw ng bigla-bigla.

"That's one of the symptoms of brain cancer. Consistent headaches, mood swings, coughing, vomiting, and etc..." The doctor came in.

Natuptop ko naman ang labi sa sinabi ng doctor. What? Brain cancer? Who?? Nanlumo ako nang may napagtanto. Ako lang naman ang na-hospital. Then, there's a big possibility that I was the one who has a brain cancer... I am?? My body were trembling while tears flowing on my face.

"A-Ako ba ang may b-brain cancer?" My voice is shaking.

Tila pinagsakluban ako ng langit at lupa nang marahang tumango ang doctor sa akin. Nanlalabo ang paningin sa mga luhang pumapatak galing sa mata ko.

"N-No, y-you're just bluffing right? Hindi ito totoo... siguro nanaginip lang ako. Hindi ako mahal ni Dad... kaya impossible na nandito siya..." I glance at my Dad standing behind the door.

He lowered his gaze. Umawang ang labi ko nang makita na namamasa ang kan'yang damit na suot. Oh my gosh! Is he crying?! This must be a dream!

"A-And Tita...she loathe me... It's impossible that she will cry because of me... Eonoah also hate me..." I said in between my sobs.

"N-No... I-I'm sorry..." Eonoah hug me that made me sob more when I felt her touch.

This is not a dream because I can felt it! Her soft touch that I never imagine in my whole life. Sabay na kaming dalawa na napahugolhol. She was tapping my back while hugging me tightly. I don't know but her embraced somehow comforted me from the pains. Yet, I can't still believe what's happening right now.

I have a stage 4 brain cancer. That's the reason why I am having a severe headaches, and blurry vision for the past few days. Nakatulala ako sa ibabaw ng kisame iniisip ang kalagayan ko. Nangilid ang luha sa aking mga mata. Bakit pakiramdam ko ay pinaparusahan ako? Bakit sa dinami-daming tao sa mundo ay ako pa talaga? 

If still a dream I want to wake up so bad! This is torturing me! Sana nga ay panaginip lang ito dahil nakakapanghina ay nalaman ko. Hindi ko lubos maisip na mangyayari ito sa akin. If I know this will happen then I should cherish every moments I have in this world! Pero hindi eh! I didn't enjoy that much!

I didn't finish my study, yet. Hindi ko pa nakasama ng matagal si Silas! A pain filled my head when I thought of him.

It's been two days when I got hospitalized. Dalawang araw na rin na wala kaming kominakasyong dalawa dahil naiwan sa bahay ang phone ko. I wonder how is he? Nag-aala kaya siya sa akin? Namimiss niya rin kaya ako gaya ng pagka miss ko sa kan'ya?

The Broken Heart (Business Series 1)✔️Where stories live. Discover now