ဒေါက်တာကျန်း

ကျန်းရွှိ သူ့အား တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ဖြင့် တားမြစ်လိုက်ပြီး ဆိုဖာသို့ညွှန်ပြကာ " မင်းဒီမှာအိပ်လို့ရတယ်…" ဟုပြောလာခဲ့သည်။ ထို့နောက် ပိုးသတ်ဆေးရည်ဘူးကို ပေးကာ " မင်းရဲ့လက်ဆွဲအိတ်ကို အရင်ပိုးသတ်လိုက်ချည် အထူးသဖြင့် တလိမ့်တုံးတွေကိုနော်.."

"...."

ရှန့်ဖန်းယွိ : " မင်းနဲ့အတူမအိပ်ရင် မင်းကိုဘယ်လိုစောင့်ရှောက်ပေးလို့ရမှာလဲ… မင်းညဘက်ဗိုက်နာရင်တောင် ငါသိမှာမဟုတ်ဘူး…"

ကျန်းရွှိ သူ့ကိုစိုက်ကြည့်ကာ အသံကိုအနည်းငယ်မြင့်၍ ပြောလိုက်သည် " ဒါဆိုရင်လည်း ငါ့အခန်းထဲသွားပြီး ကြမ်းပြင်မှာအိပ်ချည်…"

" မင်းတကယ်ကြီးငါ့ကိုအိပ်ရာပေါ်ပေးမအိပ်ဘူးလား…" ရှန့်ဖန်းယွိ ထပ်မံ၍ တစ်ဝက်သာအမှန်ပါသည့်အလိမ်အညာကို ပြောမည့်ဟန်ပေါ်လာခဲ့သည်။ " ငါ့မှာဆိုးရွားတဲ့ တင်ပဆုံနဲ့ကျောရိုးပြသနာရှိတယ်ဟ.."

ကျန်းရွှိ ဒေါသဖြင့် တုန့်ပြန်ပြောဆိုလိုက်သည်။ " ဒါက မင်းအဲဒါကြောင့်မဟုတ်ဘူးလား…"

ကျန်းရွှိစကားငါးလုံးသာပြောခဲ့သော်လည်း ရှန့်ဖန်းယွိ သူဆိုလိုသည်ကို နားလည်ခဲ့သောကြောင့် " မဟုတ်ဘူး ကျန်းရွှိ.. ဒါကမတော်တဆပဲ.. ငါတကယ်အဲဒီလိုလူမျိုးမဟုတ်ပါဘူး… ငါမူးသွားလို့ပါ.."

သူပြောလေလေ ထစ်ငေါ့လာလေလေဖြစ်ကာ အဆုံးတွင် ကျန်းရွှိ၏အကြည့်များကို ခံနိုင်ရည်မရှိတော့ဘဲ လက်ကိုမြောက်ကာသာ ပြောလိုက်ရသည် " ကောင်းပြီ ငါကြမ်းပေါ်မှာပဲအိပ်လိုက်မယ်…"

အဆုံး၌ သူအဘယ့်ကြောင့်ဤနေရာသို့ရောက်လာရသည့်အကြောင်းကို မမေ့လျော့သေးပေ။ ထိုမျှသာမက ကျန်းရွှိ သူ့ကိုမယုံနိုင်သေးသည်မှာလည်း အဓိပ္ပါယ်ရှိလေသည်။ သူ့ကိုယ်သူ အဖြောင့်တစ်ယောက်ဟုသာခံယူထားသော်လည်း သူ၏ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် ကျန်းရွှိနှင့်အိပ်မိသွားပြီး ကလေးပါရသွားသည့်အချက်ကို လက်ခံရပေမည်။

သူတို့အကြောင်းကို ကြားသည့်လူတိုင်း သူ့ကိုအမှိုက်ကောင်ဟု မခေါ်ဘဲ‌မနေကြမည်မဟုတ်ချေ။