De invasie van Alius Academy | Inazuma Eleven

H5. Rematch

De tweede helft stond op het punt om te beginnen en ik stond samen met Todd in de verdediging, als de rest voor ons stond.

Het voelde belachelijk om er maar met z'n tweeën te staan, maar het was wel onze beste kans als we wouden winnen.

Natuurlijk maakten de Secret Service daar vollop gebruik van en gingen ze met het hele team in de aanval, waardoor iedereen met ons mee terug moest zakken. Het was waanzin om de jongens heen en weer te zien rennen van aanval naar verdediging.

Wat me ook opviel was dat het spel een stuk sneller was geworden, de volledige druk op de bal stond beter en we konden ook sneller omschakelen. Ik wist eerst niet meteen waar het aan lag, maar toen viel het me op dat de drie wissels aan de zijkant werden behandeld door onze managers.

Ze waren geblesseerd! Dan is het zo logisch. Ons spel werd beinvloed doordat ze zo traag aan het voetballen waren. Nu snap ik waarom ze eruit zijn. Het is misschien ook beter zo, want het moet eigenlijk niet erger worden. Straks staan we permanent met 8 spelers op het veld.

We bleven er fel doorheen gaan, maar we merkten wel dat ons uithoudingsvermogen er goed in hakte aangezien we normaal nooit zoveel renden voor 90 minuten lang. Aan het einde van de wedstrijd was het dan ook daadwerkelijk zo ver.

Een schot van de Secret Service werd door Mark gestopt en het was tijd om eens een sterke aanval neer te zetten. Jude had duidelijk een idee en gebaarde dat ik mee moest rennen in de aanval.

Ik had een voorgevoel dat het misschien niet het beste idee was, in geval voor een counter, maar ik besloot in te stemmen en rende achter hem aan als hij de bal doorpasste naar Eric. Mark was er ook bijgekomen en het leek erop dat we de Tri Pegasus gingen doen.

We waren er klaar voor om de kruising te doen, maar Tori kwam voor ons staan met de Toren, dus Eric passte de bal direct af naar Jude. Ik stond meteen stil als ik verbaasd keek naar deze afleidingsmaneuvre.

Dit is risky! Mark en ik zijn beiden uit de verdediging!

Jude speelde een andere verdediger voorbij met zijn Illusiebal en speelde de bal meteen door naar Axel die ermee in de lucht sprong voor de Vlammen Tornado. De keeper kon niet eens optijd reageren en de bal vloog het doel in.

Het was eindelijk 1-0! En ook net optijd, want vlak erna volgde het eindsignaal.

We begonnen te juichen en ik deelde trots een high five met Eric en Mark. Iedereen kwam bij ons staan als we blij met elkaar deelden dat het gelukt was.

"Jullie hebben gewonnen. Raimon Eleven is echt het beste team van het land!," riep Victoria opeens als ze voor ons ging staan.

We keken allemaal op naar de dochter van de president. Mark leek eerst gevleid te zijn, maar realiseerde zich daarna wat ze nou eigenlijk zei. "Neem me niet kwalijk, wat zei je?"

"We wisten wie jullie waren. We weten heus wel dat jullie het team zijn die het voetbal frontier heeft gewonnen." Ze lachte, met een kleine duivelse hint.

Iedereen was verbaasd om het nieuws dat ze kregen en ik moest eigenlijk best wel grinniken. Iets gaf me al een gevoel dat ze het wist, maar dat ze gewoon tegen ons wou voetballen.

We gingen met z'n alleen in het gras zitten om uit te rusten. Ik nam plaats naast Axel, ondanks dat ik nog steeds een beetje pissig was van wat hij vanmiddag zei.

Hij leek er verrast van te zijn, maar bood meteen zijn bidon aan. Ik schudde mijn hoofd en keek emotieloos voor me uit naar Mark en Victoria, die aan het kletsen waren.

"Het spijt me dat ik dat zei, Char. Ik wil alleen het beste voor je." Hij boog kort naar me toe om het in mijn oor te fluisteren.

Ik zuchtte en dacht er nog even goed over na. Ik snapte zijn bezorgdheid. Maar ik snapte niet dat hij zou denken dat ik het daadwerkelijk zou doen.