Yalnızlıktan ağlarken kendisine gönderilen bir armağan
Onun deli olduğunu söylüyorlar.
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
İlk tanışma ve ondan sonrası/
Bir mezar taşının etrafında herkes toplanmış. Siyahtan başka bir renk karışamıyor aralarına. Etrafa çöken yas bulutları ve hüzün her şeyi anlatıyor onlara. Birisi ölmüş.
O mezarınbaşında ağlamaktan şişmiş gözlerinin kenarlarında göz yaşları kurumuş ufak çocuk olanları henüz yenice sindirebilmişti. Hava soğuk olduğundan üzerine geçirilen siyah bir palto,kafasında siyah bir bere ve yine siyah olan boynuna dolanmış bir atkı, hem ağlamaktan hem de soğuktan kızarmış olan burnuna kadar geliyordu. Ondan başka hiçbir çocuk yoktu. Yoldan geçenler ona acıyarak bakıyorlardı. Hatta kendi aralarında fısıldaşırlarken seslerini duymuştu.
Duygusuzca bakan kısılmış gözlerini gri renge bürünmüş gökyüzüne doğru çevirdi ve babasının göklere çıkan ruhuna bir selam verdi. Onun ne yaptığını kimse görmemişti. Görselerde umurlarında olmazdı. Üzüntüden ne yaptığını bilmediğini düşünürlerdi...
Evlerinin arkasındaki yürüyüş parkının kenarında akan ufak dere ve içerisine düşmüş sonbahar yaprakları insanlara oldukça hoş bir görüntü sunarken o gölün kenarına oturmuş sadece suyu seyreden çocuğun durumu onları korkutuyordu.
Cenaze kalktıktan sonra yaklaşık bir hafta geçmişti. Beomgyu bu süreçte iyice içine kapanmış,kendi kendine konuşmaya başlamıştı.
Yani en azından diğerlerine öyle geliyordu. Kimse görmüyordu. Herkes babasının öldüğünü söylüyordu ama işte şu anda tam derenin karşısındaydı. Parıl parıl parlıyordu ve hergün olduğunun aksine üzgündü. Kederli bir şekilde ona bakıp yalvarırcasına konuşuyordu ve o tüm bunları dümdüz bir yüz ifadesi ile seyrediyordu.
"Beomgyu",diyordu ona.
"Anlamıyor musun güzel oğlum? Ben artık geri dönemem."
Ağzını açıp şaşkınca konuşuyor o da.
"Neyden bahsediyorsun baba? İşte buradasın tam karşımda."
Babasının gözlerinden bir kaç yaş düştüğünü görüyor. Neden ağladığını sormaya kalmadan ona asıl gerçeği söylüyor.
"Ben artık yokum oğlum. Beni sadece sen görebiliyorsun ancak ben yokum. Artık bir ölüyüm. Bu lanetin sana da kalacağını düşünmemiştim. Ama öyle oldu. Bana bir söz ver. Günün birinde ne olduğunun farkına varınca kimseye söylemeyeceksin annene bile."
